සොබා දහම

නිසි තැන නිසිකල කැමරා ඇසක ට
හසු කර ගන්නට පින තිබුනට ම ට
අනිසි තැනක සිට ගොදුරක් වන්න ට
සිදුවිය අසරණ සුදු පරෙවියෙකු ට

සොබදම් නීතිය පොදුවෙයි සැමහ ට
නවන්න බැහැ අප නිති ගරු නොකළ ට
ගොදුරේ අයිතිය ඇත්තෙ උකුස්ස ට
උත්සහ නොකෙළෙමි පරෙවිය රැකුම ට

දිනුමේදි ලෙංගතුම ….හිත්

ලඟ ඉන්න සහ උන්නු අයවලුන් ප්‍රෙජුඩිස් ලු
කරන වැඩ ඇතැමුන්ට කටු අනින විලසින් ලු
කාලයේ මානයේන් කරන දේ වෙනස්ම ලු
වයසේ මානයෙන් ඒකාලෙ එහෙමම නෑලු

හැමදාම එක වාගෙ ඒ ලෙසම ඉන්නැතිලු
එකට බැඳි කරදර ඒකාලෙ හරහට ලු
ඇතුලෙ ඇති හැකියාව පනින්නට ඉඩ නැති ලු
දැන් තමයි කාලය, සහජයට වැට නැතිලු

ප්‍රෙජුඩිස්ව ඉන්න කල් අනිකාව රුචි නැතිලු
කියන හා කරන දේ එකිනෙකට නොදෙවෙනිලු
ඒනිසා ලඟ ඉන්න සමහරෙක් හරි ජේ ලු
දිනුමේදි ලෙංගතුම එපිටින්ම ඇති හිත්ලු

ශානි ඇන්තනි – 30/03/22
(එක්සත් රාජධානිය )

ඇඩෝ නමැති බලු රාළගේ, මළ ගෙදර ශෝකප්‍රකාශ කවි කොලය

කුණවත් දුදන දෑසට නොපෙනෙන ලෙසින
දුප්පත් ඇඩෝ අප දා නික්මි ගොසින
වියපත් කලට නෑදෑයෝ නැති බැවින
නැනවත් තීන්දුව නුඹ ගත්, හරි වටින

ආවෝ ගියෝ මෙනි හිතවත නුඹ ඇසුර
කාවෝ කඩදාසි කයි අකුරක් නොදැන
නෑයෝ නොනෑයෝ සැනසෙනු ඇත තුටින
බෑයෝ මොටද රහසේ ගිවිසුම් කඩන

හොස්ස ලගින් මැස්සෙක් ගියෙ නෑ එකල
රිස්ස ගිය කලට උන් ආවා වටල
පස්ස ගාතයක් ගල් මුල් ලැබ බකල
යස්ස පැටවු කැඩුවා වටකර කකුල

පිට්ටු ගෙඩි වගේ පාරේ ගිය චන්ඩි
මට්ටු කල රගේ එක කකුලක් නොන්ඩි
වෙට්ටු දා ගියා තුන් රෝදෙන් වන්ඩි
කෙට්ටු ඉරට්ටක් කාලෙත් පොර හැන්ඩි

කට්ට කරුවලේ වසමේ කරක් ගසා
කොට්ට ගෙවෙන කං ඩියුටිය නොකර මුසා
ඇට්ටි වලට කෑදර මුත් සිතැගි අසා
මුට්ටි දැම්මෙ නෑ ගුනදම් සිරිත් නසා

ඔට්ටු තියා කික්කියෝ කරකාර බැද
මට්ටු කලා නැඩ බල්ලෝ කනින් ඇද
තුට්ටුවට වැටි තව තව නොවි වද
රට්ටු පැතූ ලෙස නොකියා ගිහින් අද

කොහේ ඉදන් ආවාදැයි නොම දන්න
ඔහේ කැරකුනා එක තැන බෑ ඉන්න
බවේ නෑකමට ආවා හමුවන්න
නිවේ සසර දුක් බෑ යලි හමුවෙන්න

ලියනු මැනවි පිළිතුර සිතෙන

ඔබට බැඳුන සිත ඔබෙන් මිදී

සමු ගෙන යනු බැරි දුකෙන් හිදී

සුවඳ මලක තතු විමන් වැදී

සිත ඇතුලෙ නිදයි යස රුවින් රැඳී

පිපි රොබරෝසිය මල් වියපත් ව

ඇගෙ දෙපා සිඹිනු දැක මන ලොල් ව

සිත වෙහෙස කරයි දුක රසයක් ව

අද නව රස ගී මුමුණයි එක් ව

ඔබ කවුරු කියූවත් මුසපත් ව‍

පෙම ගැනම ලියූ කවි හිතවත් ව

ඇය තවම නොඇසු රස රහසක් ව

මම කොහොම ලියමි එය වියපත් ව

පොත සිතටම බැඳගත් යුගයක ය

අත එකට බැඳී සිටි පහසක ය

ගත ලඟම රැඳී පිදු උණුසුම ය

කිම තවම මගේ සඳ තනිකඩ ය

පඩි පෙළ ම සිඹින පා යුග එක් ව

පසු දිනෙක ඇවිද ගිය මග වෙන් ව

ඇය ගිලිහි ගිය දිනේ හර සුන් ව

මම ලියූ කවිය ඇත සිත බුන් ව

එක දිගට ලියපු අකුරෙහි රැඳුන

සුව සැදුන රසය මිහිරකි මිදුන

නුඹ කිවිඳියෙක් වුනත් රස බෙදන

දැන් ලියනු මැනවි පිළිතුර සිතෙන

Photo: Kristina Litvjak

සීතල දුරුත්ත

සීතල දුරුතු මහේ
පිණි විසිරෙන හිමිදිරියේ
ලා හිරුරැස්
මල් පෙති අග පිණි
මිණි මුතුසේ දිලිසේ

ඇවිදයමුද අපි වැව් ඉවුරේ
පිණි පොද පෑගී
තොල් පෙති වියලී
හිරිගඩු පිපිලා
උනුසුම දෙන්නම්
ලංවීලා

කෙස් රොද විසිරී
නෙත් අග ඇලලී
ඔසරිය ඉනවට පැටලීලා
මුරංඩු සුලගක් ගත වෙලිලා

අපේ නිහඬ ගී
ඇහිලා වාගෙයි
තාල රටාවට පෙරලි කරනවා
දංඩි පැටව් දිය බොරකරලා
වැව් ඉවුරට ගොඩවෙන්ට වගේ

මවු බස් දින තෙත් වෙන දෑ මවු නෙත් ….

ඉගැනුම සුදු බසින්

ඉහළැයි සිතා අගයෙන්

මවු බස සිප් හලෙන්

ඉවත ලන්නේ කවුරුන් ?

දැනුම සහ සිතනුම

වැඩෙයි මවු බස යෙදුණම

පර බසින් ඉගෙනුම

නො දෙයි එම මුවහත්කම

පර බසෙහි වැහැරුම

පිණිස සිසු හට සුරුකම

දෙනුව එ බසින් උගැනුම

ඇවැසි යැයි කිම සිතනුම ?

ලොවැ දියුණු රටවල

සිය බසින් ඉගැනුම කළ

නමුදු බිහි වන සිසු කැල

වහරති විදෙස් බස් පෙළ

එම හුරුව අප සිසුට

දෙනුමට සිතනු වෙනුවට

පර බසින් ඉගැනුමට

යෙදෙත දැයෙ පණ වෙයි මොට

මවු බසින් ඉගැනුම

එ කල තිබුණෙන් විදු බිම

ලැබු අය නැණ – දැනුම

සිඳිති මවු බස එයයි සරදම !

තමන් නැඟි හිණිමඟ

සිඳිත සිප්හලෙ පා රඟ

මවු බස් දිනෙහි ළඟ

දැයෙ මවගෙ නෙත එයි කඳුළු නැඟ …!

2024/02/21

තාත්තා තනිවේද

ගියා අනෙ අපි දෙන්න මෙතනින් දහස් සැරයක් මේ වගේ

ඔයා අද නැහැ වෙනදා වාගේ තදින් අල්ලන් අත මගේ

නොයා කොහොමද මේක අවසන් වරයි අපි යන එක මගේ

කියා ගන්නට බැරි දුකක් සීතලට එනවා නෙතු අගේ

තාත්තේ මම ආවා දුවගෙන ඇස් වහන් හිටියා ඔයා

හාදුවක් දී වෙනදා ඇහුවා මගෙ පුතේ කොහොමද කියා

තාම නම් නැහැ කරට දනුනේ හැබැයි හදවත බර නියා

ඒත් අද ඔබ මගේ කරපිට වෙනදා නම් මා ගෙන ගියා

ඉහළ ඔසවා තැබුවෙ වෙහෙසී මාව බරයැයි නොම කියා

ගැලුව දහදිය මල් වෙලා දෙයි සුවඳය ඔබ දෙපසින් තියා

තනිව තියලා කොහොම එන්නද ඒත් කොහොමද මා නොයා

අම්මා අපි රැක බලාගන්නම් සාමෙ සැතපෙන්නකො ඔයා

නැවතිලා ඉමුද එක මොහොතක්….

මල් පිපෙන්නේ නැතිනම් , කොයිද මේ හැටි සිරියක්

හිම වැටෙන්නේ නැතිනම් , කොයිද මේ හැටි සිසිලක්

ඇහැ කොනින් බලනට බැරිනම්

කිම දකින්නේ හැඩයක්

හැඩය අරුමැසි වෙනසක්

සරු පසක් හිමි නැතිනම් , කිම හැදෙන්නේ පල වැල්

හිරු එළිය දැක නැතිනම්, කිම දිලෙන්නේ දල්ලක්

රැය විදින්නට බැරිනම්

කිම දකින්නේ තරුමල්

රටාවකි ඒ වියමන්

හැඩ මවන්නට බැරිනම් , හැඩවේද හඳ මෙතරම්

තනි රකින්නට බැරිනම් , හිත බැදේවිද මෙතරම්

එසිත රඳනට බැරිනම් ,

සතුට දෙනවද පහසක්

ලබැදි සුවයක හැඩයක්

ඉවසලා ඉන්නට බැරිනම් , විසිරේද හැගුමන් මෙතරම්

කලබලය අඩු නැත්නම් , පෙනේවිද සිරි මෙතරම්

හති හලා දුවන මේ ලෝකෙන්

නැවතෙමුද අනේ අපි පොඩ්ඩක්

නැවතිලා ඉමුද එක මොහොතක්

සැරිසර, ♥️

වසන්තයක් ඇවිත් හෙමින්
විලක නෙළුම් පිපී සිතක
සුපෙම් හැඟුම් පවනෙ එතී
දුරක ඇදෙනවා,

සරත් සමේ සිනා කැළුම්
ගිම්හානේ කඳුළු සුසුම්
සඳ වතුරෙන් තෙමා තෙමා
ගලා හැලෙනවා,

පිපෙන පිපෙන මල් අතරේ
කැකුළු නගන අතු පතරේ
විරාමයක සහන සොයන
සිතුම් පුරනවා,

මෙහෙකාර ගීතය

දිනිඳු සමනොළ ගිරඟ වඳින්නට පෙරාතුව
අවදිවෙමි මෙහෙවරට තුන් මහල් මන්දිරේ
අහේතුව නිසා මව් පියන් මට අහිමිවුණු
කණකොකා හැඬුවාය කටුක ජීවන මඟට

තිමිර කඩ තිර ඉරා ළමා විය පහන් කළ
යංතමින් දොළොස් විය ඉක්මවූවා පමණි
මාළිගයෙ අපායට පිය නගන්නට වුණින්
යව්වනය දියවුණිය කරුමයට පණ දෙමින්

නිදි කිරයි පෑන්ට්‍රියෙ මැෂිම රෙදි සෝදනා
කච්චියක් සළු අතින් සෝදමිය හඬ හඬා
නොදැල්වෙන විදුලි ගිනි උදුන දෙස බල බලා
දර ළිපට ගිනි පිඹිමි වක ගැහී දණ නමා

කසී සළු දුහුල් සළු සේද සළු එකින් එක
කාලයට අනුව ගිම්හානයට වසන්කොට
නෙක රුවින් අඳින සඳ රාජිණියො මහපායෙ
එකම කඩමාල්ලකි මට ඇත්තෙ දවසටම

අතින් පිසෙනා මගේ නොයෙක මසවුලු රසැති
මල් බදුන් පිරිවැරූ මැද සාලෙ මේසයේ
තුන් වරුවෙ හැඩ වුණත් සිහිල් වාරැලි පහසෙ
දංකුඩය පමණි මගෙ කුසේ ගින්දර නිව්වෙ

තරුපතිසෙ එළිය දෙන ළා පැහැති රතු එළියෙ
බුමුතුරුණු මතින්වු සයනෙ වියපත් සුවයෙ
මාළිගයෙ යුවල හුදෙකලාවෙ නිදන සද
මම ඔහේ ගුලි ගැහෙමි පන් පැදුරෙ කුස්සියේ

සියොළගෙහි අපේ දිවු රුහිරු ඩා බිඳු මැදින්
සුඛ වේදනා වෝ විඳිති ධනවත් ඇත්තො
හුස්ම පොද හදවතින් ගිලිහෙනා තුරු දිනෙක
දුක්ඛ වේදනා මය අපට හිමිවී ඇත්තෙ

කලාභූෂන කිවිපති කවිධජ
සාසනකීර්තී දේශාභිමානී
ඩබ්ලිව් කේ සරත් විමලසිරි

අමු කවිය

අමුම අමු කවියක
රසය නීරස වෙන්නට
නොගැලපුවෙමි පදපෙලක්
කපා කොටකර මකමකා
ඒත්මදි රැඩිකල් මදි
නැවත ලියුවෙමි නුහුරු වමතින්
නොතේරෙන තරමටම
අමුගතිය වැඩිවේ
රස මෙලඩියක් තමයි මදි
කවිසිංදු කරනා
තිපල් කසායක් කියා දැනදැන
දාමු අපි එක සීනි හැන්දක්
රස වෙනස්වෙයි නේද එතකොට ?

Photo; Kelly Sikkema

නොබැඳි යදම.

මලක් පිපුනත් අතිර
සසරට…
සිතක් කොතරම් බරද
මලකට…?

විසක් ලඟ රැඳි දෙබර
කුලයට..
විතක් අහිමිව ගියා
අකලට….!

විලක් සසලව බඹර
තුඩඟ’ට….
බිඳක් රොන්සුනු නොලද
වරදට… !

මඳක් ඉවසුම් නැති
මුසාවක…
හිතක් සිර කල හැටි
අතීතෙක…!

යමක් අතහැර ගියත්
සිරකොට…
පලක් වෙද නොබැඳුනොත්
යදමට..!

වියන් බැඳ පේ උනත්
කුමකට…
දෙව් රුවක් නැති පාළු
දෙවොලට….?

2024.02.24

තුන්වන ණය වාරිකය

අල්ලට සිඟා කන්නට හිස නමනු බැරි
කුල්ලට පෙනේරෙට සැලෙනා ලැමකි පිරී
මල්ලට දමයි රබ්බඩ, තද කරන් නෙරී
මුල්ලට වෙන්න කඩ පිල උඩ කතක් සිරී

වෙස්සන්තර කඩේ බඩ තඩි මුදලාලි
පස් පංගුවත් කිරුවේ වහගෙන ලෑලි
කෙස් සුදු, හාමිනේ උන්දැගෙ සුදුමෑලි
ඇස් වහගෙනයි මුදලාලිගෙ යම පාලී

මිලක් කියනු බෑ රබ්බඩ දෙක තුනට
දොලක් පහල විය බනිසක්, දැක කටට
ඇසක් ගසා, වෙස්සන්තර කී ලෙසට
දෙකක් බනිස් බෑ, පලුවක් හෙට ණයට

අල්ලපු වැටේ රබ්බඩ ගහ පල දරපු
හොල්ලපු අතක් නෑ, වවුලෝම බිම හලපු
ඉන් පහු කිසිම පුවකක් නෑ ඈ දැකපු
කල් පහු විනිද බනිසය සිහිනෙන් විකපු

බනිසේ සීනි නාවර, තුන් යම සිහිවේ
පවසේ තරම වෙස්සන්තර නෑ දුටුවේ
අහසේ තාරකා වහලේ හිල් වැසුවේ
දවසේ බනිස, ඉන්පසු අගුවෙයි දුටුවේ

වවුල් මිතුරනේ මායිම් නොම තකන
අවුල් නෑ, පුවක් ගෙන එව් දුරු රටින
ලිහිල් කර නෙරිය නොම රිදෙනා ලෙසට
දවල් රෑ පුවක් හල මැන ඇද ලගට

ඉදිරියටම යමවු……….

අත්තාපල් මුත්තාපල්
මෝල්ගහේ දළුලන තුරු
අපේ උන්ගෙ මොළ ගෙඩි ටික
හැදෙන්නෙ නැතුවා……

මිනී කාක්කොත් එක්කල
මහළු මඩමෙ මහල්ලො ටික
දියවන්නාවෙන් මෙගොඩට
ඔන්න ඇවිල්ලා…….

ඕං රීං කට්ටු කට්ටු
බයිස්කෝප් පෙන්න පෙන්න
ටීටර් නැට්ටුවො රොත්තම
සබේට එන්නා……

ඩෝං ඩෝං මගෙ අම්මෝ
පුච්චන මේ ධනස්කන්දෙ
දැක්කොත් අපෙ මුතුන්මිත්තො
නැගිටල එන්නා……

පපුව දීපු උන් වගේද
යටින් ගේම් ගහන එවුන්
බයියො ටිකක් ලං කරගෙන
උඩ වැජඹෙන්නා……

හැත්තැහයක් කෑ නිදහස
කාපල්ලා බීපල්ලා
උන් ඔක්කොම එකයි මල්ලි
ඉණි මං බැන්දා…..

නිගන්ඨයෝ එක්ක ඉද්දි
රෙදි අඳින්නෙ මොකටද බොල
ටෙලිවිසොමට අපෙ ආච්චි
වරමක් ගත්තා………

ලක්ස ගණන් කෝටි ගණන්
පැයකට දෙකකට හිලව්වෙ
ශේෂ පත්‍රයේ දෙපැත්තෙ
හර බැර වෙන්නා…….

සිමෙන්ති බ්ලොක්ගල් බිත්තියෙ
යකඩ ඇණේකින් එල්ලිල
දිවිපිදු එක රණ විරුවෙක්
නිවනට යන්නා……

රෑ බෝවෙල ඉර වැටෙද්දි
ණය ගෙවන්න කියල ඔන්න
තවත් අළුත් බදු පණතක්
ඇන්න වරෙල්ලා……

නාහෙ උඩින් වතුර යද්දි
ඔළු ගෙඩියත් යට උනාවෙ
පුදුම ඇටේ පරාණ ටික
බලාන ඉන්නා……….

ගල්බොඩ, වතුරුගම

අවසන් දිනේ නවම් මාසෙ……

රන්වන් අහස බබලවමින් දිනෙන් දින
අවසන් දිනේ නවම් මාසෙ හැඩ් වෙමින
නිරතුරු ඔබේ හිරු රැස් ලොව පතුරමින
හෙටවත් නඟිනු මැන සිරි ගිර පෙන්වමින!

වඩාගන්න බැරුවා

පුතේ නුඹ දැන්
තරුණයකු බව
මම දන්නවා
ඒත්
ආච්චි අම්මාට නම්
නුඹ තාම පොඩි එකා

මා ළඟින් හිටගෙන
උරහිස් එකට වද්දා
උස බලන විට
ආඩම්බරයි මටත්

ඒත්
දුකක් ඇත සිත පතුලේ
මට දැන් ඔබව
වඩාගන්න බැරුවාට

ප්‍රේමය..

උතුරනා කඳුළකින් මා නෙත නුඹේ ගෙමිදුල මල් පිපේ නම්
ගිලිහෙනා තෙක් බිඳුව අවසන් කොපුල් දියවෙන තුරු හඬන්නම්
උපදිනා මේ සසර මතු මතු යළිත් නුඹ පසු පසම එන්නම්
පැරදුණා මං දුකක් නැහැ තුටු සිතින් ඔහු හට දිනුම දෙන්නම්

හිනැහිලා තොල් රිදෙන තුරු සොම්නසින් අප සිත් බැඳුණු යුගයක
හමුවෙලා ඔය දෙතොල් රසකළ මතක මල් අළු වුණා සොහොනක
සැරසිලා දෙවඟනක් සේ නුඹ යන්න යළි හමු නොවන ගමනක
සැතපිලා සිව් රියන මත හෝ දරාගන්නම් දැනෙන මේ දුක

සිහිනයෙන් වත් නොඑමි කිසිදා මට උරුම නැති නුඹේ ලොව වෙත
එක සිතින් සමු දෙන්න දෙඅදර තබා මිය යන මගේ කොපුලත
කඳුළකින් දෝවන්න දියවී මැකෙන තුරු රසබර මතක පොත
දැන් ඉතින් ඔබ යන්න අත ගෙන එපා නෙත් හරවන්න මාවෙත

අප්පච්චි මම සිංහසීවලී

අම්මාගෙ වත්කම ම
අපි දෙදෙන කීවා
අයියාට බෝ සොඳුරු
හීනයක් තිබුණා
අප්පච්චි එක්ක ඒ
පාරෙ මග වැහුණා
ඒ නිසා අයියා ම
ලෙනේ දොර බින්දා

අප්පච්චි වගෙ හිමේ
අයියා අඩි තිබ්බා
අම්මගෙයි මගෙයි අත්
අත් නොහැර හිටියා
ඒ වුණත් අප්පච්චි
හිතට බය දැනුණා
අප්පච්චි හිටියනම්
හොඳ නේද හිතුනා

යන්න පෙර දිනේ රෑ
නින්ද මග හැරුණා
මුකුලිතව තරු මලුත්
හැංගිලා තිබුණා
සිසිල් නැති මද පවන
හිත කඩා දැම්මා
රැහැයියන් වැඩ වරා
නිසසලව උන්නා

පිට වෙන්න කලින් මම
ලෙන සිතින් සිම්බා
බෙහෙත් ඖෂධ ඔබේ
පිළිවෙලට තිව්වා
හිමේ මල් පරදවා
ඔබෙ සුවඳ දැනුණා
දැන් එතැයි දැන් එතැයි
මගේ හිත කිව්වා

තනි වෙන්න මේ හිමේ
බය හිතුන හින්දා
අප්පච්චිගේ හීන
මේ මමත් බින්දා
එක දිනෙක මගෙ හිසේ
බරැති අත රන්දා
පපුව මැද හොවාගෙන
සිප ගනියි හිතුණා.

අවසන් හුස්ම

අපි දෙන්නගෙ සතුට මතකද
ඔයා කැන්දන් ආපු දා
සසර හමුවක් කියා කිව්වා
සුදුහාමිනේ මට ළං වෙලා

එදා ඉදලා නුඹගෙ සුවදින්
මුළු ගේම ඉතිරී ගියා
හුගක් අඩුවා වැඩට යනකොට
නිවාඩුව අවසන් වෙලා

හුස්ම නොගෙනම එදා ඉදලා
මහ පාන්දර නැගිටලා
ඔතා දෙන බත් ගෙඩිය අරගෙන
හදිසියේ පිටවී ගියා

සති අන්තෙ ඕටී වැටෙනකොට
ඔයත් කට පියාගෙනම හිටියා
අපිට අපි මගහැරි හැරී
සති මාස ගෙවිලා ගියා

සුදූ හාමිනේ අපිට නොදැනීම
අපිට අපි මඟ ඇරි තිබුණා
හැල්මේ ඔහේ දිව්වා මිසක්
සතුට අපි හැර ගිහින් තිබුණා.

කාලෙකට පසු පෙරේදා මම
ඔබගේ සුන්දර වුවන දුටුවා
සිනිඳු යහනක නිදහසේ
මගේ සොඳුරිය නිදා සිටියා

දින තුනක් නිදිවරාගෙන මට
ඔය මුහුණ දෙස බලා සිටියා
සදහටම ඔය රුවත් අරගෙන
මගෙන් ඈතට ගිහින් තිබුණා

ගොඩක් දේවල් හිතේ තිබුනා
කියන්නට ළගටම වෙලා
ජීවන අරගලේ මැද
තිස්පහක් අවුරුදු
අපට නොදැනී ගෙවිලා තිබුණා

බලං ඉඳලා ඔයත් යන්නැති
කඳුළු හිත යට තද කරන්
මහන්සියි දැන් මටත් හරියට
ළඟදීම එනවා නුඹ සොයන්

සමහරක් මතක වෙති

සමහරක් මතක වෙති
බෙහෙවින්ම සුවඳැති
ආත්මයම පුරවති
සිත් පතුලේම නිදියති…

සමහරක් තැන් ඇති
මතක පුරවන් ඇති
පුරුද්දටම එහි යති
ගොස් කඳුලු රැගෙන එති…

සමහරක් මිනිසුන් වෙති
කිසි දිනක මුණ නොගැසෙති
ලඟින් ඉන්නා ලෙසිනි
තුන් සිතම පුරවා ඇති…

පියවි ලොවට……..

සැලෙන විටකදි සිතක්
මතක යළි එබෙනවා
දුහුවිල්ල අතීතයෙ
මාවතක නැඟෙනවා
ඒ අතර මැකී ගිය
පියවරත් දකිනවා
ඔබේ සුවඳින් හදවතේ
මල් පිපෙනවා.

දිලෙන තරු කැළක් මැද
පුන් සඳක් දකිනවා
වසන්තයෙ සිහින මල්
සිත් කොනක පිපෙනවා
නොදැනීම ආ මගේ
දුරස් බව දැනෙනවා
නෙත් දියෙන් හදක පිපි
සුවඳ මල් පෙඟෙනවා.

අලුත් වැස්සක් වැටී
දුහුවිල්ල නිවනවා
පිපුණු මල් ජීවිතයෙ
දෙපස වී සිටිනවා
තැවුනු සිත් දිවි මඟේ
නොතැවි සැරිසරනවා
දිවිය දියඹට යන්න
පියඹ අත වනනවා.

රෝස කැකුලී

සුරඟනක් ලෙස එදා මාවෙත
පැමිණියේ සිහිනයක දැවටී
සද නොමැති රැය තාරකාවිය
හිනැහුනා තරුවලට සැගවී

කැකුළු පෙති විකසිතව දින දින
හිරු මඩල යට හිදී හිනැහී
සුමුදු මද නල හඹා ඒවී
රෝස පෙති නුබ හිදින් නොසැලී

නොබෝ දිනකම නුබේ හිමිකරු
කොහේ හෝ සිට පියඹ ඒවී
සුපිපි ඒ මල අපේ උයනේ
නෙලාගෙන ඉන් යන්න යාවි

එදා මෙන් හිරු සදුත් තරුකැට
නීල අඹරේ සැරි සරාවී
නුඹ සුවෙන්දැයි බලායන්නට
එන්නදෝ සිහිනයක දැවටී

Photo;Salsabeel Ehsan

සසර හුය

ඇය ට හැකි දෙන්නට
තුනු සපු විල
මන නඳන ප්‍රියයෙකුට
සිය මනාපෙට
කිමිද සැනහෙන්නට
දිව ගා විඳින්නට
නමකි ඒ දානයට
ප්‍රේමය
කැමති නම් පසුවට
රාමු කර ගත හැකි
විඳ විඳ බලන්නට
බල බලා විඳින්නට

ඇය ට හැකි දෙන්නට
එ හැම යම් මිලකට
නමකි ඒ ගැහැණියට
පුරඟන

දෙන විට එ හැම ඇය
මිලෙන් එපිටට
රජෙකුට රජ පැටියකු ට
නමකි ඒ ගැහැණියට
මැතිනිය ඇමතිනිය මෙහෙසිය

නටයි මුළු ලෝකය ම
ඇගේ පද තාලයට
මාරු කර ඈ පා තියයි
ලෝකයේ තාලයට
ඇයයි මුල හැම පටලැවිල්ලට
ඇයයි හේතුව සතුටට
මොහොතකට
ඇය යි හේතුව දුකට
දින සති මාස සදා කාලයට
ඇයයි හේතුව උපත ට
එ යයි හේතුව මරණයට
හුයයි ඇය බැඳ තබන
අප හැම සසර ගමනට

29-05-2021

ගැහැනිය විවිධ භූමිකා රඟමින්
සියුම් අදෘශ්‍යමාන හුයක් මෙන්
අප හැම බැඳ තබා ගෙන සංසාර චක්‍රයේ රැගෙන යයි

කන හැට් අපා දන්නේ කුස්සියේ ලිපා.

මසකට කලින්මයි කොවුලා හඬන්නේ.
අවුරුදු එන බවද නුබ ඔය කියන්නේ .
ඇති මේ රටේ තතු නැහැ නුබ දකින්නේ .
මේ සිරිලකට නෑ අවුරුදු බොලන්නේ.

පාසල් නොයති දරුවෝ නැති කොට සල්ලි.
බෙහෙත් ඩින්ගෙනුත් ගහලා ඇත පිල්ලි.
රජයන විටදි සිරිලක තුළ හොර කල්ලි
දුප්පත් මිනිසුන්ට කොයි ලෝකෙන් සල්ලි

පාලකයින්ට ඇතිමුත් ඇති තරම් සැපා.
හොයනා තුට්ටුවත් බදු ලෙස ගනියි කපා.
කන හැට් අපා දන්නේ කුස්සියේ ලිපා
එළවනු සොඳයි හොර රැළ දරහැවේ දපා.

තැන තැන පෙනෙන්නේ දුප්පත් කමන නොවෙද..
බණ බණ දෙසති ඒ කය්වාරුව නොවෙද
පණ නල රැකෙන එක පමනකි ඒ මදිද
කොහු කොහු ගෑවාට මෙහෙ මොන අව් රුදුද.

ඔබ නැතුව ඔබ එක්ක

ගෙත්තම් පාන පසුකර මහ දඹට උඩින්
සිත්තම් සේම විහිදෙන හිරු කිරණ යටින්
මනරම් ප්‍රේම අන්දරයක් රසට ගොතන්
ඇත්නම් බෝම දුර යන්නට සිතමි උදෙන්

ඔරවන රවන රවි රජවුණු දහවලක
පියඹන සිසිල ගෙන පාවෙන මේ කුලක
සැඟවෙන ලෙසින හිඳ අසලම තව පැයක
හිනැහෙන අයුරු දකිනෙමි සිහිනෙන් විටක

අස අස ගීත ගයනා සවනත පිනන
මදහස කෝල සිත පිනවන සේ පිපෙන
සරතැස නිවන මදනල සේ සැරි සරන
හවසක සුවය මවනෙමි අසලදි දැනෙන

සැනසෙන පැතුම සතපාගෙන හිස ළයක
නිමවෙන විටදි දුහුවිල්ලක් ලෙස පයක
අපමණ දුරක එළි විහිදෙන තරු ඇසක
හැඩගෙන හිඳිමි සඳ නිදියන කළු රැයක

සම්භාව්‍ය ප්‍රේමය

ඔව්
අපි
බොළඳ නැති
බොහොම බරසාර සම්භාව්‍ය මිනිස්සු
ඇත්තක්
ඒත් ඔයාට තිබුණා
ලෝකෙට හොරෙන් හරි මට දෙන්න
අඩුගානෙ දාස් මල් පෙත්තක්

ගඟක් වක්වන තැන
තමයි සුන්දර ලොව ම කිව්වත්
නැවෙන, පෙරළෙන, බිඳෙන තැන්වල
රිදෙනවා ගඟේ හිතටත්
ඒක කවුරුත්
දැන දැන ම සඟවන සත්තක්

කඳුළු දිය කර සඟවා ගංතෙර
ඉවසුම් ඉවර නොම කර
නතර නොම වී ගඟ ගැලූවත්
ගඟත් ආසයි දවසක්
නවතින්න දූවක
ඔරුව හා සවසක්

වෙන් කර දූපතක නැවතුම්
අණ කර රතු රෝස සැරසුම්
සන්කර ගඟ ආස මසවුළු පිසුම්
සිහිකර පෙම් කෙරූ කළ මී පිරි සිපුම්
නිහඬ කර ඔරුවට එන ඇමතුම්
නිදි කර දුර බණුවෙ විමසුම්
නිවා සඳ තරු රහස් පැවසුම්
දල්වා ඉමිහිරි ඉටිපන්දම්
සියල් සකසා ගඟට රහසින්
අල්වා ගඟෙහි ඉඟ අදරින්
“ස්තූතියි මාව ඉවසනවට
ආදරෙයි මාව නළවනවට”
හාදුවක තවරා කියමින්
ගඟ විස්මපත් වනයුරු නරඹමින්
සැනසුම් තොස විඳින පැතුමන්
අනේ ඔරු හිත ජනිත වේ නම් !

අනේ ගඟටත් එකමෙක දවසක්වත්
මඳක් නවතා ගැලුම , පෙරලුම
ඔරුව තුරුළේ සැතපෙන්න තිබුණා නම් !
” ආදරෙයි අතරමඟ දූපතක නොනැවතී
කරදරකාර ගඟක් එක්ක
මේ තරම් දුරක් ආවට ”
ඔරු බඳට වාරුව කොඳුරන්න හැකි වී නම් !

ඒත්
අපි
බොලඳ නැති
බොහොම බරසාර සම්භාව්‍ය මිනිස්සු
මේක කොහෙත් ම නොවිය යුත්තක්
මේ කවිය පවා නොලියා
හද බිතෙහි ගැඹරෙම සඟවා
මතක බණ කියා මිහිදන් කරවා
නොසලකා හැරිය යුතු පැත්තක්

ගන්දබ්බයෙක් ..

මෙතේ බුදු වැඳ විවරණ ලබනට තරම
රිසියෙන් කිමිදුනෙද මහ සමුදුර වන් දහම
අතු රිකිලි මැද සරන ගන්දබ්බයෙකි තාම
හිඳින්නට වේවිද කල්ප ගානක් මේම

මහට අමතක අතීත ජවනිකා එකින් එක
පුළුල් තිරයක විලස දිගහැරෙන අයුරු දැක
පසක් වේ එක හෙලා පමාවට හේතු කාරක
මානය මමත්වය දෙක දැවී යයි ඇසිල්ලක

විදුලි වේගෙන් ශුන්‍ය රික්තෙක යන ගමන
එක්සැන තිගැස්සින සංසාර බිය මතු වින
සොම්නස සතුට උතුරන තුසිතයම දිස්වින
පතිරූප දෙස බැවින සිත උද්දාමෙන් පිරින

නගමින් මන්ද්‍ර නද ගන්ටාවක් හඬන සඳ
හමා එයි මඳ සුළඟ සේපාලික මල් සුවඳ
සැකයි නොදකීවිද යළි සැලෙන බව මහද
කෑගසා හඬන්නද තව ඇබින්දක් ඉන්නද

15.02.2024

නොපැළඳූ තෝඩුවක්…

ඒ චූටි සංදියේ
පාරේ යන අතරමග
ගෙදරට ගොඩවැදුනු
සාත්තර කියන්නී
කොණ්ඩේ මුදුනට බැඳන්
ඔලොගුවක් උර දරන්
පිටේ පැටියෙක් බැඳන්
මිදුල මැද ඇන තියන්
අම්මාට ලං වෙලා
මොන මොනවදෝ කියපු
සාත්තර කියන්නී..

ගෙඩි මාල පැළඳගෙන
අතේ වළලුත් ගොඩයි
ඒත් මතකයේ නොමැකි
තාරුකාවක් වගේ
නාසයේ දිලිසුනා
රවුම් පොඩි තෝඩුවක්

එදා ඉඳලම දැක්කේ
එකම එක හීනයයි
පළඳින්න නාසයේ
පුංචි තාරුකාවක්..

කනට මිස නාසයේ
නෑ තෝඩු දාන්නේ
කන් දෙකට මේ තෝඩු
හරිම හරි හැඩයි නෙ
අම්ම කිව් නිසාමයි
පුංචි රන්තෝඩු දෙක
මගේ කනේ එල්ලුනේ..

හීන අන්සතු වුනා
කාලයත් ඉක්මුනා
අමතක කරන්නට බැරිව
පැළඳ ගන්නත් බැරිව
අදත් රන් තෝඩුවක්
තාරුකාවක් වගේ
දිලිසි දිලිසී තියේ
තාම මගේ හිත් කොනේ!!!

වැරදි වැටහීම්…!

තදවී ගලට උන්නත් දිරියෙන් යුතුව…
වදවී ඇයට අත දෙයි සිතටම නතුව…
හද වී සිදුරු , කිම ඇය නැත්තේ සතුව..,
ඇදවී ඉහළ නැගුමට ශක්තිය
පැතුව?…

අතකින් එල්ලිලා උන්නත් ඇය එලෙස…
සිතකින් විඳවනා බිය පවසනු
කෙලෙස…
දලෙකින් විදීදෝ සර්පය නොවි අලස…
නෙතකින් බලා වෙවුලනවා මසු
විලස…

බැරි ඇයි ඔහුට මා ඉහළට
ඇද ගන්ට?…
දිරියක් නැතිද , සිතමින් විය
දුක් වන්ට…
විරියක් නොමැතිකම හැක දැන්
මැනගන්ට…
පිරිමින් මෙවැනි, හොඳ නියරේ සිටවන්ට…

දෙදෙනම මෙලෙස අනෙකා ගැන තරහ සිතින්…
නොදැනම වරද පටවන කල
දමා අතින්…
පෙනුනම අපට වැටහෙනවා
ඉතා බැතින්…
නොවුනම මධ්‍යස්ථ, වරදියි
දිවිය ඉතින්…

සභාතොමෝ සතුටින් විසිරයා……..

සිංහයෝ බැස්සොත් හොඳයි දැන් බිමට
ලෝකය හිනැස්සුවා ඇති හොඳට
මෙච්චර අවනඩු ඇති රටක
කඩුවක් මොටද අම්මපා නුඹෙ අතට.

ඇඳගනින් ඔය කොඩිය උඹෙ ඉනට
පුම්බාපන් කේසර ටික හොඳට
කඩු කොටේ ගනිං පපුව හරි මැදට
හිටගනින් පපුව දා පෙරට.

කමාන්ඩර් වෙයන් උඹ මොහොතකට
උඹ ගිහින් අර වෙඩි තියන උන් ලඟට
හරවන්න කියාපන් තුවක්කුව සභා මැදට
අන්න එතකොට පුළුවන් සිංහයෝ
යන්න ආයෙමත් කොඩියේ මැදට.

ප්‍රේමය..

උතුරනා කඳුළකින් මා නෙත නුඹේ ගෙමිදුල මල් පිපේ නම්
ගිලිහෙනා තෙක් බිඳුව අවසන් කොපුල් දියවෙන තුරු හඬන්නම්
උපදිනා මේ සසර මතු මතු යළිත් නුඹ පසු පසම එන්නම්
පැරදුණා මං දුකක් නැහැ තුටු සිතින් ඔහු හට දිනුම දෙන්නම්

හිනැහිලා තොල් රිදෙන තුරු සොම්නසින් අප සිත් බැඳුණු යුගයක
හමුවෙලා ඔය දෙතොල් රසකළ මතක මල් අළු වුණා සොහොනක
සැරසිලා දෙවඟනක් සේ නුඹ යන්න යළි හමු නොවන ගමනක
සැතපිලා සිව් රියන මත හෝ දරාගන්නම් දැනෙන මේ දුක

සිහිනයෙන් වත් නොඑමි කිසිදා මට උරුම නැති නුඹේ ලොව වෙත
එක සිතින් සමු දෙන්න දෙඅදර තබා මිය යන මගේ කොපුලත
කඳුළකින් දෝවන්න දියවී මැකෙන තුරු රසබර මතක පොත
දැන් ඉතින් ඔබ යන්න අත ගෙන එපා නෙත් හරවන්න මාවෙත

කඩුපුල් මලක කවක්…

කඩුපුල් මලක් වූවෙමි මම පිබිදිච්ච…
නුඹ දිවකරයි ලොව නින්දෙන් ඇහැරිච්ච….
නුඹගේ රැසට මගෙ හදවත දියවෙච්ච…
මලක් වුණෙමි ප්‍රේමයෙන්ම මියදෙච්ච…

රජ වූ ප්‍රේමය

සිහසුනට හිනියම් ව
හිනැහුනත්
කඩු කිනිසි…

ප්‍රේමයට සීතල යි..
හිම පියලි මල්
වගෙයි..

රජුන් රැජිණින්
වැනසෙද්දි
රජකමට…

තිත තබා
රජ වුණා
ප්‍රේමයේ ද්වාරයට..

එහෙව් පෙම් කවක්
‍යළි ලියවෙයිද
ලක් දෙරණේ…

සාලියට පෙම් බැන්ද
අශෝකමාලා…
පෙමක් දැන් ඇති වේද…

( හිරා සිරාවට
✍️ලියන කවි)
2024/01/11

නුඹ විය මගෙ හිරු තරුව

රංමැලි වෙහෙර විය සදහහම් ගුණ දැරුව
නිල් කෙත් යාය විය අපෙ බත සරි කෙරුව
සක්විති රජෙක් විය එඩිබල කම් පිරුව
අප්පචියේ නුඹ විය මගෙ හිරු තරුව

සංකා තියා හදවත දුක අවුලාලා
කඳුළක තියා දෙනයන රතුකරවාලා
හැඬුමක තියා ඉකිබිඳුමන් රන්දාලා
නුඹ දුරගියා අ⁣ප ලොව තනි කරවාලා

පෙරුමන් පුරන සසරක යන දිගු ගමන
පතනා දිනෙක අජරාමර අම නිවන
බෝසත්වෙලා ⁣භවයක බුදු බව පතන
රාහුල වෙලා එන්නෙමි පොඩි පුතු එදින

යාචක පියාගේ ආයාචනය

කැත කුණු වලම ඉපදී දුක් විදින ඔබ,
හිස ගෙල දෑත මිණි බරනින් පිරී නැත,
කේසය වැවී නමුදත් එය ලෙසට නැත,
යාචක දියණියනි මගෙ සිත ඔබට ගැත….

ආලය බොහෝවෙත් එනමුදු ඔබට එය,
තෝරාගැනීමට තරමක් උරුම නැත,
මවමින් ඔබව මා සතු කරගන්ට සිත,
දෙනවද පියානෙනි ඔබගේ දිළිදු දුව….

මගෙ ලග මිල මුදල් එතරම් නොවේ අද,
ඔබ ඉල්ලුවෙ මා ලග ඇති එකම පණ,
යාචක වුනත් දියණිය නොඉදුල්ව ඇත,
ඔබෙ පණ තරම් රැක ගනු මගෙ හුස්ම පොද….

මන්දෝදරී හදපානේ මියුණු දිනේ,
මගෙ මල් කුමාරී හිටියේ ළදරු වියේ,
අම්මා මැරී විසිවසරක් ගෙවුනු දිනේ,
මගෙ දූ කුමාරී ඉන්නෙ දැන් තුරුණු වියේ….

රථයක නැගී සුරගන පුත් කෙනෙක් තෙමේ,
මගෙ මනමාලි කැන්දන් යන්නට පැමිණේ,
අනේ පුතේ රැක ගනු නුබෙ දෙඇස් මෙනේ,
මට ඇති එකම සම්පත මගෙ දුවනි වෙතේ….

❤️ *sew* ❤️

Photo; Andres Molina

සමීක්ෂණය

නුවර පටු මාවතක
නිවසකි ගරා වැටුණු
මේසයක් පුටු දෙකක්
කුඩා සාලයේ කොනක
තැනින් තැන ඔප රැඳුණු
පෙට්ටගම තව කොනක
දොර කවුළුවෙන් එබුණු
මහලු කත මාගරට්,
‘කවුද තව ඉන්නේ මෙහෙ?’
මමයි මල්ලියි,මාක්,
එයා නම් වැඩ අදත්
ටිකක් රෑ වෙයි එන්න.
ටවුමේ සපතේරුවා
හවස් වෙනකන්ම වැඩ
නත්තලත් ළඟනේ දැන්!

දුවේ

දුවේ මා හද පිපුණු පරම පිවිතුරු කුසුම
දෙගුරුන්ට අවනතව දීග ගිය කොඳ කැකුල
වැරදුනා දිවි ගමන නොසිතු නොපැතූ විලස
දුවේ මට නොතේරේ කිමද අප කල කරුම

කැදැල්ලේ සිටින තුරු රැක්කේය මං නුඹව
දීග ගිය පසුත් නුඹ සවිය වුනි හැකි පමණ
සල්ලාල සැමියෙක්‍ ය ලැබූයේ පෙර පවට
දුවේ මං කෙලෙසකද සදන්නේ ඒ වරද

වියපත්ය අප දෙදෙන සදෑ සමයේ සිටින
කෙසේ නම් නුඹ දමා හැරයම්ද මතු දිනෙක
සඟවමින් කදුළු කැට නුඹ විදින දුක් ගොන්න
දැනෙනමුත් මා සිතට හිදිමි නොදැනෙන විලස

ඒකපාර්ශික

සඳක් වගේ පායා හිනැහෙමින් එබී
පුරුද්දක් වගේ උන්නා ළඟම රැදී
ඉඩක් නොවූ තැන හදවත ගියද බිදී
අදත් ලියනවා මේ ප්‍රේමයට කවී

යන්තං ගැටෙද්දි යන එන මගදි ඇසේ
වත්තං කරපු සෙනහස මදහසින් හැලේ
තෙත අඩි තියා ඇවිදිනකොට හිතම වටේ
කඳුළක් වෙලා ප්‍රේමය නෙත් අගින් වැටේ

මලක් වුනත් අන්සතු උයනක සුපිපී
රසක් තිබේ නොකියූ ප්‍රේමෙක සිරවී
පවනක් වෙලා ඔබෙ කෙහෙරැල්ලකට ඇලී
සසරක් වුනත් දුර යන්නට එයම ඇතී

තිලකරත්න කුරුවිට බණ්ඩාරයන්……

ගුත්තිල නොවී කව් සිළුමිණ වූ
තිලකරත්න කුරුවිට බණ්ඩාරයන්
අපේ තිලක් අයියා
මාලපල්ලේ කුමුදු අමරසිංහගේ කවි ඇසින් දුටු වගයි.
2024.01.01

1. සපරගමුවෙ සුන්දර ගම් අතර මැද
සතර වටින් මුරගල් සේ පිහිටි වැද
සමරය ගෙනෙන බෙරපත් දිය කිඳුරි සැද
සසර පුරුද්දට ඉපදුනි මෙ පුත් රද

2. දිවා – ගුහාවට පහළින් පරකඩු ව
බටහිර අරක් ගත්තැයි මුදුණත් කොටු ව
බෝධිමලුව – මොරගම්මන ගම් වට ව
බටදොඹලෙන එරත්න ද මුරගල් සැදු ව

3. සුන්දර ගමක ඉපදී මොහු රුවන් බිමේ
පුන්සර කලක් ගෙවමින ඒ සොඳුරු ඉමේ
පින්සර යුවළකගෙ දරු සෙනෙහසට පෙමේ
පින්බර පුතෙකු වැඩුණයි ඒ සෙනෙහෙ දමේ

4. විරුවන් ගැන සොයන සඳ මතකෙට එන්නේ
කුරුවිට – රාළ ගැන කවුරු ද නොම දන්නේ
එහෙව් ගමක ඉඳ මෙතුමන් පිට වෙන්නේ
දෙමව්පියො නිසයි ඒ දේ සිදු වන්නේ

5. කුරුවිට බණ්ඩාර – විලියම් මොහුගෙ පියා
සෝමලතා වැලිවත්තයි මවුනි දයා
කොළොම්පුර දෙසට ආවත් ගමට කියා
“තිලක උයන” ගම වූ රස “පතට” ගියා

6. පැන – පැන මඩ කඩිති හා ගඳපාන අකුල්
එන-යන විට සිතට නැගුණත් බොහෝ අවුල්
වටකර කෙසෙල් වතු මැද ඉදි කෙළේ පවුල්
දෙක-තුනකට ම සරිලන ලෙස ගෙදොර මිදුල්

7. පියා ගියැයි මවුගේ ගමට – ඇරැව්වල
ගොහින් ගෙනාවැයි මිනිසුන් අගය කළ
වටා ගෙවතු මැදි කර කළ කුඹුරු යල
මහ යන දෙකන්නය පල ගන්වමින් වළ

8. ලිව්වත් පරිසරය මඟ වැණුමට සෙව්ව
සුන්දරතාව ජන බස් වහරට නැගුව
පදවැල් අමුණ – අමුණා රසය ම මැව්ව
ගැළපෙන බව හඟිමි කවිමල් වණ කැව්ව

9. ගෙදොර වට කරන් කෙත් යාය ම පිබිදෙයි
ගෙතුළ සිට බැලූ ස| නෙත් – සිත් සිරියයි
ගෙමිදුල තවත් මිදුලක – දොරකට යාවෙයි
ගෙවිලියො – ගොවිරදුන් ඒ උයනට යාදෙයි

10. සිරිකත තිලක උයනේ අසිරිය කැන්දූ
අද අඩු වෙලා වග තේරෙයි මන බැන්දූ
කෙත්වතු ගෙනා සුන්දරතාව ද සින්දූ
කවුරුන් කියත් වග ඒ රස සිඳ – බින්දූ

11. “ක්‍රීඩාපිටිය තිබුණා ගේ ළඟට ඇසේ
කරනා කතා දෙස්පාලන අයගෙ තොසේ
නිවහන තුළ රැඳී ඇසුවේ “කු”-මන රසේ
“වල්-පල්” කතා පෙළහර දෙන රටට විසේ

12. තිබුණා මේසයක් කිරිගරු`ඩින් ම හැදූ
එන විට ගෙදර මපියා සිත බියෙන් වැදූ
නොසිටියෙ නම් සියලු දෙන ඒ වටේ හිදූ
වැලකින් – කෝටුවක පහරින් කෑම සැදූ

13. පාඩම් කරනු දකිනුව දැමු නීතියට
මල්ලිත් මමත් අවනත නොවු වෙලාවට
පියතුම කැමැති නොවුයෙන් ආ තරහවට
විඳිනට වුණේ දුන් දඬුවම් මනාපෙට

14. දවසක් මමත් මල්ලිත් නැහැ එහි සිටියේ
“දින දෙකකින් ම නුදුටුවෙ නුඹ කොහි සිටියේ”
රහසෙ ම නාටකය බැලුමට ගිය සැටියේ
කීමට සිදු වුණා මට රැය ගෙව් හැටියේ

15. නාටක උළෙල බැලුමට අප ගිය හන්දා
ඇසුවා කප්පරක් – බැන්නේ නැති හන්දා
හිටියා නම් ගෙදර එන විට සිත් බන්දා
එහෙනම් ‘ඉරෙන්නෑ පත් නාටකෙ’ සන්දා

16. මතකය දිවෙයි මපියා පිළිබඳ දුරක
කියවා ඇති වගයි දන්නේ ඔහු පොතක
ඒ ගැන සඳහනක් කෙරුමට ලෙස නමක
“හාල්මැස්සන් සහෝදරයෝ” යැයි මතක”

17. උපන් දිනය මෙතුමන්ගේ අට විසි ය
මාසය ඇසල – දින තිදෙනෙකුට ම සම ය
‘මල්ලිගෙ හා පුතුගෙ ද වස් සම නැති ය’
මොහු එකදස් නමසිය හතලිස් එකෙ ය

18. මෙතුමන් වැඩිමහලු සෙසු දරුවන් අතරේ
සහඋදරයන් තිදෙනෙකුගෙ ම සවි සපිරේ
සෙනෙහෙලතාවට මුසු කර දිවි ගැඹරේ
සහෝදරියො දෙදෙනාගෙන් තුටු ඉතිරේ

19. “පළමු වසරෙ සිට පාසල් ගියේ මෙමා
අවුරුද්දක් පුරා සමුදුරු දේවි තමා
දෙවැනි වසරෙ සිට පාසල පිරිමි කමා
අරගෙන ගියා මං ඉහළට වඩා පෙමා”

20. ඉහළට උගෙන යන අතරෙ දි දිනුව නම
පාසල් ශිෂ්‍ය නායකකම ලැබුණි සම
සාහිත – කලාවට ඔහු තුළ තිබුණු ඉම
ඉස්මතු කළේ ස`ගරාවෙන් තියුණුකම

21. සිදු වුණු අකටයුත්තක් ගැන මල්ලීට
ගියෙ මුල්ගුරුතුමා ළ`ගට ම ඔහු ඊට
සාධාරණය ගනුව ම පවසා ඔහුට
ලැබ දුන්නැයි සතුට යළි ඔහු මල්ලීට

22. හේමලතා නඟා ළඟට සුනිල් මල්ලී තුන්වැන්නේ
ඔහුගෙන් පසු නඟා සෙනෙහෙලතා ලු පස්වැන්නේ
සය වැනියා නීතියට ම ගරු – සරුකම දුන්නේ
දයාරත්න මල්ලී ඔහු – “බඩපිස්සා” වෙන්නේ

23. “එකදස් නමසියේ හැට දෙක අවුරුද්දේ
මට දහ අටයි අවුරුදු – පොතකට සද්දේ
කෙටිකතාව කල – එළි දැක්මට සුද්දේ
‘විචාරකයො’ පිපුණා මගෙ ඉහ මැද්දේ

24. ලිව්වා කතා පවුලේ අප සැම එක් වී
හැකි ලෙස උපරිමෙන් දත් දේ එකමුතු වී
නිම කළෙ පොතත් ‘අපි ඔක්කොම’එහි නම වී
“තිලක උයනෙ” දරු – කැළ පාඨකයන් වී

25. ‘සුසිලෝදය’ නමින් තිබු සංගමයෙ නිතී
ගෙන ආ අංග අතරට නාටක ද වෙතී
ඒ නාටකවලත් අප රඟපාපු විතී
මතකයෙ තියෙයි තවමත් අපෙ මනසෙ එතී

26. මල්ලිත් – මමත් රඟ පෑ නාටක එහි දී
ඇති කළෙ සිතට සතුටකි යළි-යළි සිත දී
ඒ හා බැ`දුණු හැකියාව ද තියුණු ව දී
හැකිකම ලැබුණි ලබනට ඇසුර ද පින දී

27. පිටුපත් කියෙව්වා – කියවා පාලන ය
ඇන්දා වට-රවුම් – අලෝකයෙ තල ය
කළ පරිපාලනය – ආභාෂයෙ ඵල ය
වින්දා ‘භුක්තියේ ජය’ තරගය නැති ය

28. උගෙන ගත්ත මේ දේවල් අපට සිතී
ඇද්දේ දර – දියයි නිශ්ඵල නොවූ නිතී
මට මෙන් සුනිල්ටත් එක සේ දිරියෙ එතී
ලැබ ගත් අනගි ගුරු – හරුකම්වලට තුතී

29. අවුරුදු එක් විසි ය පාසල් කාලෙ ඉම
ඉන්පසු කලාවේ පුවතට බැඳුණි මම
දිනමිණ පුවත්-පත මගෙ හිත ගත්තෙ අම
අසම තියෙනු අකැමැති මා කෙළෙමි සම

30. හැම විට සමබර ව හැම කරුණක් ම එ දා
දුන්නෙමි පැහැදිලි ව ඇති මගෙ නැණැස වි දා
කැමැති ද අකැමැති ද යනු පැනයකට මු දා
පෙළහර පෑවෙ ‘පන්හිඳ’ මගෙ සුරතෙ නි දා”

31. අවුරුදු විසි දෙකේ සිට අට අවුරුද්දක්
කවි පොත් කීපයකි කළ එළි දැක්වීමක්
නිල්ල දකින්නට තිබුණේ ආශාවක්
කවියට ඇති රුචිය කොපමණදැයි කීමක්

32. අසිරිමත් දෙයකි මෙලොවේ ප්‍රේමය නමිනා
එකදස් නමසියේ හැටනම වසරට පැමිණා
දෙවියෝ තැතිගෙන මහ පොළොවට එතුණා
කවි පොත් කෙළේ වෙසෙසින් ඒ සඳ රිසිනා

33. ලියු පත-පොත ද ඇති අනුපිළිවෙළින් ම
මෙහිලා වටී නම් කරනට සතුටින් ම
‘සිරිත් මල්දමයි’ ගෙල පළඳනුව එ ම
චරිතාපදානයකට ලගු කළැකි ස ම

34. මේ කෘතියේ කටයුතු – කරණයෙ දි පුවත්
මගෙ කෘතියක් ලෙසින් නතුකර කෙළෙමි පොතත්
අවසර දුන් ‘තිලක් අයියට’ මගෙ තුතියත්
පිළි ගන්වන්න ‘තෝ – තැන’ කර ගනිමි මමත්

35. ඒ කෘතියයි මමත් අවසන් වරට කෙළේ
එකදස් නමසියේ වස් අසු හතර කලේ
නම ගිය ප්‍රමුඛ පෙළ සිටි පොත් හැදූ හලේ
ඉපදුණු “සිරිත් මල්දම” මල් දමකි හෙළේ

36. ‘රස දෝතයි’ කෙළේ මෙතුමන් අසූ හතේ
‘ඉකුත් වත’ ගෙනාවැයි ඉන් පසු ව පුතේ
අනූ දශකයෙන් “චරිතපදාන” පතේ
‘මනමේ ගුරු’ ගැනයි ලිව්වේ සුහද සිතේ

37. ‘එක් සමයකි’ ය දෙදහස් පහ වසර තුළ
‘කීර්තිශේෂ අපදානය’ විස්ස කළ
‘අකුරු – මිතුරු’ ඇති කරනුව ඇල්මෙ රල
අකුරට කවිය සවියක්කොට කෙරුණු බල

38. යමි මම කියන්නට මෙතුමන් සමබර ව
කළ වැඩ කිහිපයක් පා ලැදිකමට තව
ඩී. බී. විජේතුඟු මොහු දස්කම දුටු ව
‘සිළුමිණ පුවත් කතුකම’ දුනි පදවි නව

39. ලැබ පත්වීම උස්කොට සුරතට දුන්නූ
දිනමිණ පුවත්පතටත් වැඩියෙන් තැන්නූ
සමබරතාව පුවතට ගෙන හැර පෙන්නූ
කළ නවතාවයන් පාඨක වෙත දැන්නූ

40. ‘දැළි පිහියකින් කිරි කන සේ මා’ ය
‘කියලත් බැරි ය -නොකියත් බැරි සේ මා’ ය
කතුවර පදවි ‘පිහිතල තුඩු සේ මා’ ය
‘කැපුණොත් මුදුණ’ ඉවතට යන සේ මා ය

41. දෙස පාලනය පාලක – විරුදය පක්ස
දෙ පිරිස බලන්නේ ‘රැක ගැනුමට පස්ස’
තරගෙට ‘වග-විභාගය’ නැති ව ම කොස්ස
ගන්නට බැලුවෙ වග හැම පුවතින් තොස්ස

42. අදටත් එසේ මැයි ඒ ගැන දෙකක් නැතී
කොතරම් සිතට එකඟ ව ‘කළ හො`දක් නැතී’
‘කෙරුණොත් තමන් කාරිය’ කොයි ලෙසින් ඇතී
‘වැරැදුණු තැන් නැතත් ‘බලයට’ පණක් ඇතී

43. සිළුමිණ පුවත්පත කතුවර පදව ගෙන
නොගියේ දිගු කලක් පුටුවට ‘වැදුණි හෙන’
දෙසපාලුවන්ගේ ‘බල ඇස’ රුදුරු වුණ
පන්නා දැමුවෙ පුටුවෙන් ‘හිසරදය’ දැන

44. “ඔර්ඩර්ස් ප්‍රොම් ද ටොප්” යනුවෙන් කියූ සම
“දෙස්පාලනයෙ උගුලක් බව” කියූ හැම
‘ඇයි මේ දෝලනය – ආනට’ කැවෙනු නම
උත්තර නැති ව සිටියේ ඒ නිසයි සැම

45. ඉන්පසු නැවත සරසවියට පා පැන්නූ
සිතුව ද හදත් සොමි ගුණයත් ගැන දන්නූ
මේ සා ඉවසීම බුදුවර ගති පෙන්නූ
වැජඹේවා “රත්න-තිලකය” රස දුන්නූ

46. ‘කඩේ ගියා නම්’ දෙස්පාලුවන් හට
‘වැඩේ කළා නම්’ උහුගේ නියම යට
‘දඩේ නොවැටෙනා බව’ නම් අනේ මට
‘නඩේ හොඳින් එහෙනම් අද මගේ වට’

47. “තර්ජන – ගර්ජන ද ලැබ බිය වී ඉන්න
මට බැහැ එහෙව් පරිසරයක රස දෙන්න
වහ-වහ ක්‍රියාත්මක පත්වීම් ලැබ දුන්න
හිටියේ මමයි ඒ බව අද දැන ගන්න”

48. ලිව්වේ ගීත ආදරයත් හද රන්දා
වැටකොටු බැඳන් වටකර සුවඳත් හන්දා
හැකි දැයි ඇසුවෙ ආදර සුවඳක් කැන්දා
අනන්තයට දැනෙනා බැව් සිත් බන්දා

49. මධුර කල්පනා ප්‍රේම – දේවි වේදනා විරහව
දූ-පුතුනේ රට අපේ ය – දැයකාමය දී සරලව
“මල්ලි හැදූ සරුංගලය – ඉසුරු දෙවිඳු උමයංගව
ගීත ලියූ සිත් සනසන – පන්හි`ද සරසා නිහඬව

50. භාෂාවේ ලෞලත්වය – ඔහු තුළ වූ කෞශල්‍යය
කව්-ගීවල පූර්ණත්වය – පුවතේ සමබරතාවය
ඒ පිළිබඳ සුවිශේෂය – දෙවෙනි නොවන කළ සේවය
මිනිසත් බවෙ කුළුණු ගතිය – සුව`ද කරන ඔබෙ ජීවය

51. ඔහු පසුපස සෙවනැල්ලකි නිතර ම ආදරෙන් සිටින
බිරි`ද සුජාතා වික්‍රම-සිංහ සරෝජිනී නමින
දුක-සැප-ප්‍රීතිය-සොම්නසඑක සේ සරල ව ම විඳින
ඇය අමතක කරමි කෙළෙස එතුමන් ළඟ නිබඳ වෙසෙන

52. ඇති කළ “මිතුරුදම” දැන ගත් මුල් ම දිනේ
වැඩි කෙළෙ “සිරිත් මල්දම” එළි දකින දිනේ
මතකයි කළ කතාවත් “මගෙ මඟුල්” දිනේ
වෙසෙසින් සුහද පබකර සිත් බැඳී දිනේ

53. අදට අසූ දෙවැනි වියේ ජීවන මඟ සුවය විඳින
මේ වසරේ ඇසළ මහට අසූ තුනක් වස් සපිරෙන
තිලක උයනෙ පිපුණු සුවඳ මලෙකි ඔබත් තිලකරත්න
කුරුවිටබණ්ඩාර මැතිඳු වැජඹ යෙහෙන් ලැබ තිසරණ!!!
***

සුසුමක අවසන

අත් පාවල දැවටෙමිනි
සෙවනේ හැදුණේ
පුංචි දෙතටු සැලෙන විටයි
සුරතල් මැවුණේ
ගැයුම්වලින් මා දෙසවන්
නිති පිරුණේ
සියොළග හිමිඳිනි ලොව්
අරුණලු පෙනුණේ…

දැඩි වූ නිසයි නුඹටම
වහලක් තැනුණේ
නෑ එහෙත් මට එහි
සතුටක් දැනුණේ
ඔබ මොබ ඇවිදිමින්
සිටි නුඹ කෙළි පිටියේ
නුඹෙ දැඟලිලි කිමැයි
සැනෙකින් මගහැරුනේ…

විකසිත වෙමින් තිබු
කුසුමක සුගඳ,
චණ්ඩ සුළග ! කිම ගෙන ගියෙ එය
රැගෙන?,
නටුවෙන් ගිලිහී ඇති බැව්
පුවතකි කටොර,
මැවි මැවි පෙනෙයි වී ගිය හැටි
කැකුලක් මිලින..!

Photo; Kristine Weilert

වසංගතය ටියුෂන්

යමු පුතා පන්තියට ටියුෂන්
අද සිටන් ඉහලින්ම ඉන්නට
සුසන්තා හැමදාම පෙන්වන
ලකුණු මට්ටම පරද්දන්නට

අනේ අම්මේ දෙන්න අදවත්
පංති සල්ලිය සර් ට දෙන්නට
එසේ නැතිනම් ඉන්ට වෙන්නේ
පංතියෙන් පිට ඔලුව කස කස

නංගි දුටුවද සර්ගෙ රූපය
ටවුමෙ පොස්ටර් පිලිරුවක උඩ?
නලුව වාගේ ඉන්න ලස්සන
සැරයි එනමුත් fees නැතිකොට

ලමයි දෙන්නගෙ පන්ති ගාස්තුව
ගෙදර කුලියට වැඩිනෙ හැම මස
හම්බ කරනා තුට්ටු දෙක
ඉවරයිනෙ මේ ටියුෂන් වැඩේටම

ආච්චි සීයට නැහැනෙ ඉඩකඩ
පෝය දාටත් සිල් ගැනීමට
දරුවො දෙන්නා පන්තියට පසු
ගෙදර එනකොට ඉන්ට වෙයි හෙට

අම්මෙ මට බෑ කන්ට බත් පත
පන්ති යන්නට බඩ පිරෙන්නට
දෙන්න පන්සියෙ සල්ලි කොලයක්
කොත්තු කනවා රුවන් නිතරම

අපිත් පෙරදා ගියා පාසැල
අසා සිටියා ගුරු මෑනි හඬ
ලකුනු ගත්තා විභාගෙන් හොඳ
ඇයෙගෙ ඔවදන් තමයි පිහිටට

නිදහසේ ඉගනුම් පියා
කන්නන්ගර හොඳ මැතිතුමා
සිටියනම් වැලපෙයි හඬා
පාසෙලේ හිස් පුටු බලා

(අ)හිමි

සිනා මල් විතරක්ම හිමි වුන
පෙම් කවක් සිත් තුලම ගොළු වුන
මතක සිත්තම් රුවට හැඩ වුන
මටත් තිබුනා පෙමක් රහසෙම

නිවාඩුව ගම් බලා දිව යන
පෙම්වතුන් හමුවෙලා සමුදෙන
අම්බලමෙ මඟ බලා උන් හැම
අතරෙ හෙව්වා ඔබේ ඇස් මම

කියා එවතැයි සිතැඟි දවසක
එන බවක් හමුවෙන්න හවසක
පාළු දේදුනු පාලමේ ඉම
බලා හිටියා ඇත්තමයි මම

මුහුනු පෙළ මැද ඔබ දකින හද
හඬා තිබුනත් මටත් රහසෙම
නොහිතු අසුරක ඇසුන ඔබෙ හඬ
සිතුම් මනමත් කලා දවසෙම

සිනා පිපි සරසවි වසන්තෙක
වචන නොලියුනු ප්‍රේම ගීයක
සරය නොවැයුනු මියුරු තනුවක
අසනු රිසි වූ ගී හඬයි ඔබ…..

කඩුව

ඉතිහාසය සිතේ ගෑවෙද්දී – කඩුව ගැන ඇසෙද්දී
මතක් වෙන්නෙම – යුද්දෙමයි රජුන් රජ කරද්දී

කඩුව බැහැ කියා කිව්වා ටිකක් ඉස්සර
ඒ ඉංග්‍රීසී බැරි අයට – අපි වගේ පිටිසර

මනමේ කෙල්ල අද පවා – ඉවරයක් නෑ බැනුම් අහනවා
කඩුව දීලා වැදි කොල්ලට – හිතේ දැවටුණු ආල නුරාවට

දියවන්නාව ඔය අයිනේ – සැලි සැලී සුළන් රැල්ලේ
ඉන්නවා සිංහයෙක් – නාදේ නැහැ ඇහෙන්නේ
ඒ වුනත් කඩුවක් – අතේ ඇත තදකරන්

යාබද කණුවෙත් – තවත් කොඩියකි සැලෙන්නේ
සිංහ ධේනුවකි – කොඩියේ ඒ හිනහෙන්නේ
ඇය අතෙත් කඩුවකි – මිට මොලවා සිටින්නේ

බැස එන්න කොඩි වලින් – නිදහසේ ඔබ එක්වෙන්න
පෙරමුණ අරගන්න – ජනතාව රැකගන්න
අධම දුෂිතයෝ – යද්දී ඔය අයිනෙන්
දෙපැත්ත කැපෙන ඔය කඩු – සොලවන්න දෙපසට

27ජනවාරි 2024

සමනල සඳෙස – 13

සමනලයා දුටු දියැලි-1

බෝපත්පිටියේ මනාලිය-15

245. සමනල නර නුඹ සමන් දෙවිදුගේ
අඩවිය පසු කර පහළට එන්නේ
අඩවි පෙතේ හිද ගලා බසින නෙත
රදනා දිය දහරක් මතු වන්නේ
වැඩිය ළං නොවී ඈත ඉදන් බල
ගලා හැලෙන දිය කිදුරිය වැන්නේ
බොපත් ඇල්ලයි වන මැද ඇත්තේ
කියන් ඇගේ වතගොත නුඹ දන්නේ

246. මහවැලි-කැළණි-කළු හා වළවේ ගංගා විලසිනේ
බෝපත්පිටි ඇල්ලත් සිසිලස විදගෙන සමගිනේ
මග ඇදි-ඇදි ඇද ගමනින් ඉග-සුග ගත වනමිනේ
මහ ගල් කුළකින් පහළට ඇද හැලෙනව මහවනේ

247. සුසිනිදු සිසිලස දෙන හිරිකඩ මල් සේ පිනි වලා
පුළුන් කදක් සේ සුළගට දසතට යන විසිරිලා
සුරතල් බෝපත්පිටි දියැලිය සොදුරිය බද සලා
නටන්නී ද දුටු-දුටුවන්ගේ නෙත්-සිත් පුබුදලා

248. නුඹෙ වයසේ තව එකියක් නුඹෙ හැඩ-රුව ඇති අනේ
බෝපිටි මිණිමුතු පොළොවේ හැර නෑ වෙන ඉපදුනේ
නුඹෙ රූපෙට තරග වදින්නට සිරිලක් සිව් වනේ
කිසි ම කෙනෙකු නැහැ නුඹ හැර පළමුතැනේ නම දිනේ

249. කොතැන ඉපදුනත් සුරගන නුඹෙ රුව කල-එළි කළේ
බෝපත්බද මිණි පොළොවෙහි බෝපත්පිටියෙන් ගලේ
ඇඹරි – ඇඹරි පහළට එන නුඹෙ සුන්දර දැක හෙළේ
දුටුවන් සැමගේ ආදර හැගුමන් නුඹ වෙත සැලේ

250. ලස්සන රම්බොඩ – දියලුම – දුන්හිද යන දිය ඇලී
කොතරම් මනහර ලෙස පෑවත් නෙක රති දිය කෙළී
රගන විලාසය පන්සර වැදෙන හඩට හද සැළී
යයි නුඹ වගෙ අන් කිදුරගනක් ලක් බිම නැහැ මලී

සමනලයා දුටු දියැලි-2
බෙලිහුල් ඔය කුමාරිය-16

251. තවත් මනාලියකගෙ දිගු වරල්
නැගෙන රැළි තැල්ලෙන්
සුදත් සේල ඇදහැලුණා සේ
බෝපත් දිය ඇල්ලෙන්
වියත් සුදන කවිකොට කිව්
බෙලිහුල් ඔය සිත පල්ලෙන්
නුඹත් ගොසින් බලා වරෙන්
වැටෙනායුරු ගිරි දල්ලෙන්

252. ඇස ගෙන කදු මුදුනෙ සිට සාරවත් කම
බැස ගෙන සිනිදු ගල් කැට ඔප දමයි හැම
ර-ස ගෙන දෙමින් දුටුවන් මන බදින සම
පි-ස ගෙන එන සුළග රහසින් කියයි පෙම

253. නෙත-සිත උමතු කරවන සැම දෙනාගෙ ම
උස කදු ගිරි රැසින් වට වී වටේට ම
ඔබෙ රස ගුණ උකාගෙන මුළු පළාත ම
තුරු පල ලබා පොබවයි හැම වෙලාවෙ ම

254. සරස්වතී දෙව් නුවණින් බැලුම් හෙලූ
ඔබෙ රුව පියකරුයි කාටත් නෙතින් බැලූ
බෙලිහුල් මනාලිගෙ සේලය දැකුම් කලූ
සුරතල් කරයි දෑතින්ගෙන වළවෙ – කලූ

255. කවි රස දන්න කවියන්ගේ බස ගත්තේ
දෙ පද – තුන් – සතර පද පෙළ රස ගත්තේ
තෙලිතුඩ අග වණින් බොද වී වෙස ගත්තේ
ඔබ රස ගුලාවකි පැසසුම් දෙස ගත්තේ

256. බෙලිහුල්ඔය නම ද ලොව සිහිවටන පෙළේ
රසවත් කමින් වියරු ව පෙළ ගැනුණි මුලේ
ඔබෙ ළය මඩලෙ “සංදේශය” වැඩුණු කලේ
සිතුවම් පට අතර ඔබ දුනි තුරුණු බලේ

257. ඔබෙ සිරියාව නෙත සරසා ය සිසිල ගෙන
සුළගට මුසු වෙලා නිබද ව හමා යන
ගුණ – රුව – රසය නිති ලබනා නිසා දන
ලොව නන් දෙසින් පැමිණෙයි නුඹ සොයා ගෙන

258. පිස – පිස ළවැලි මුතු කැට රොන් මඩ ඈදී
සිඹ – සිඹ මිහිකතගෙ ළය වැද මිණි පෑදී
කහ – රතු – වයිරෝඩි රුවනාරින් සෑදී
වටිනාකම කියයි මහ ඉහළින් කෑදී

259. හෑරෙන පස මැදී තව සාරෙට මානයි
තේරෙන බව දැනී කෙත්වතු හරි සාරයි
සෝබන කුමාරිය බෙලිඔය මන- මාලයි
මේ ගම ඔබේ සුකොමල දෑතට බාරයි

260. දැනුවත් උගත් පොහොසත් දන මන දන්නා
රුවෙනුත් මොනවට ද පැහැදිලි කර දෙන්නා
කෙරුවොත් සමක් රස කර තාලෙට ගන්නා
සවිමත් කරයි ඇගෙ දරු – දැරියන් ඉන්නා

261. මහදැව ගම්මානෙ රාසිං මහා රදා
කිරි බණ්ඩාර තනි ‌කළෙ මහ කැලේ වැදා
ගොවිතැන්- බතට දිය උල්පත් වෙමින් බෙදා
ඔහු රැක ගත්තෙ බෙලිහුල් කුමරියයි එදා

(මතු සම්බන්ධයි.)

2024.06.01

සසරක හැටි

කොහොමද අම්මේ මේවා කන්නේ,……..
හපන්නට බැහැ කටේ දතුත් නැහැනෙ,……
මගේ අතට දැනෙනවා,….තද ගතියක්,.
ලෝකයෙන්ම ගනන් වැඩියි
ගුනයෙන් ඉහලයි කීවාට,….
මට බැහැ අම්මේ මේවා හපන්නට,….

පුතුනේ,…………
ගෑසුත් නැහැ තම්බල දෙන්න
කරන්ට් කපල විදුලියත් නැහැ
තට්ටු නිවසක් හන්ද,…නැහැ දර ලිපක්

අම්මේ,…
ඵහෙනම් මම කියන්නද,…..
මිරිස්ගලේ දාලා අඹරලාවත් දෙන්න,….
ලුනු මිරිසක් වගේ,…….
ඵපා අම්මේ අඬන්න කඳුලු සලා,………
කරදර කරන්නෙ නෑ,….
පුරුදු වෙන්නම් ඉවසන්නට බඩගින්න,….

26/1/2024

Photo; Nick Fewings

අම්මයි දුවයි රැයයි

පුංචි දවස්වල නින්දෙන් බයවී
ටෙඩියත් අරගෙන මහ රෑ යාමේ
කියමින් දිව්වා ඔබ වෙත අම්මේ
රකුසන් ඉන්නවා ඇඳ යට හැංගී

විදුලි පහන් සිලු නිවි නිවි යනවා
දහවල නිදි ලොව ගත හිරි හරිනවා
සෙවනැලි සුවිසල් රූප මවනවා
හද ගැහෙනා හඬ කණට ඇහෙනවා

රකුසන් ඉන්නවා අද මගෙ ඇඳ මත
දුවන්න බැහැ මට අම්මගෙ සොහොනට
පුංචි දෝණි මගෙ යනවා අකුරට
මට ගිලිහුණු ලොව දෙනවා ඇය හට

එනුමැන පායාලා

ඔබ ආයෙත් පායාලා
අහසම රතු කරවාලා
අදුරු වලා මැද ගෙවුනු අහසයට
ඔබ ආයෙත් පායාලා

නික්මුනු වදනකි දෙසවන රිදවන
මාහද රිදවේ දැන් ඒ පිලිබද
නොසිතා සැලෙනා සිතුවිලි පිටුදැක
එනුමැන ආයෙත් පායාලා

දවසක් ගෙවුනිය කිසිදානොනිමෙන
මැකී ගියානම් එදවස සැමදින
පායා ආවිට ඒ දිනකට පස
මා හද ආයෙත් පිබිදීලා

ගැහැනු

හෙටක් දැකුමය එකම සිහිනය
රැයක් නොනිදන දවස් බහුලය
මලක් පරදන ළපටි පෙනුමය
ගලක් හදවත හරිම දරුණුය

සතුට දැක්කෙත් මැදින් කඳුළුය
ගලන ඉඳහිට යටින් ඇසිපිය
දෙන්න ලොබ නැත වුවද සිත කය
දරුපෙමට දිගු වුනෙම සසරය

තලෙළු සුදු කළු පාට විවිධය
කොට දිගට රැලි ගැසුණු මුහුළය
දුක මැදින් හිනැහුනත් නිහඬය
උන්ට ලෝකෙම කිව්වෙ ගැහැනුය

තනිකම

සියලු වත්කම්
අහිමි වූ සඳ
කුරිරු තනිකම
හිස දරන්
බලා සිටිනා
අරුම කිව මැන
ලසෝ සංකා ඉවසමින්
සොදුරු වස්සන
ලඟදි පමණක්
ලඟ සිටින උන්
සිහි කරන්
අනේ කෙලෙසක
හදා ගත්තද
නුඹේ සිත
නුඹ ඔය තරම් …

Photo; Etienne Boulanger

පව් ගෙවන පිං ළිඳ

ගමටම වතුර දුන්නා ඈ පෙර දවස
බීමට නෑමටයි නොම කෙරුවා වෙනස
නිකමට අහන් නෑ අද ඇගෙ කල දවස
ළිදකට තිබුන් නෑ මතු පෙනෙනා දිවැස

කළ ගෙඩි පුරව පුරවා නොරිදා නිතඹ
කලබල නැතිව පඩි නැග අඟනෝ සරඹ
සුල මුල, කිසිදාක සිඹ නොබලා පුසුඹ
සැල කිලි කාට කාටත් කල ඈ සුරබ

උතුරා ඈ මුවින් ගලනා වැඩි වතුර
අතුරා වෙල පුරා වක්කඩ ලග නිතර
මතුරා නොවේ අඟනුන් දෙඩුවේ කෙබර
මිතුරා නොමිතුරා දිය නෑවේ මගැර

පිල්කඩ උඩ තබා රෙදි කම්බා සරම
සිල් බිද නොගෙන අඟනෝ දිය නෑ අරුම
මල් මල් සුවද සබනුයි ගෑවේ සැවොම
ඇල් දිය දනී සිල් ඇත්තන්ගේ තරම

මිලක් අය නොකර පුරවා කළ පේලී
කටක් නොකියාම සිත් රිදෙනා සෝලි
පලක් ඇති නැතා කාටත් ඈ වාලි
ගොඩක් අය කැමති පිට ගම ඇල වේලි

පෙලක් ලිං වතුර බිව්වෙත් හොදට නිවා
බරක් උවත් ලිද කිසිදා නොදිනි ඔවා
පලක් නෑ සුබස, අදහම පුදති වවා
වරක් නොව දහවරක් ගිනි දළු දමපි නිවා

ඈත දුරක සිට ආවා නල වතුර
පාත උඩ ගෙවල් කිසි වෙනසක් නොකර
භීත කර සිතුම් බිල ආවත් නිතර
ආත බූත ගම “පිං ළිඳ” යයි වැහර

දිය රෙදි ඉහිල් කර අඟනෝ පිට ඉලුව
පය උල උලා විලුබේ හැඩ රුව බැලුව
කිය කිය පරණ මතකේ අඩුවක් නැතුව
කය මිස හිත අහිමි ගස් ගල් අද තනිව

කලක් ගොසින් ළිඳ සිත්තුල මිය ඇදුනා
දනක් උසට හබරල වල් පැල වැඩුනා
පලක් නෑ වලක් කසු කුසු කන වැටුනා
ළිඳක් නොව කඳුළු විලකැයි මට සිතුනා