සේලා තෙරණිය

පෙර බුදුවරුන් කල කළ බෝ පින් ඇත්තී
සේලා තෙරණි ඉපැදුණි පුර හංසවතී
කුල මැදුරක වැඩී සම සරණයක එතී
අවුරුදු සිය ගණන් සතුටින් දිවි ගෙවතී

සැමියා මිය ගොසින් ගත දුබලයි වයසින්
උත්තම පින සොයයි ඇය හද දුක දරමින්
දිනයක එළඹ සම්බුදු බෝරුක වඳිමින්
ඉඳ ගති බෝධි පාමුළ කර තිර අදිටන්

සම්බුදු කෙනෙකු සිටිනේ නම් අසමසම
ප්‍රාතිහාර්යයක් මෙතැනදි විය යුතුම
ඇගෙ අදිටනින් සිදුවුණු දෙය නම් පුදුම
බෝරුක බැබලුණේ නෙක පැහැයෙන් කදිම

දොහොත් මුදුන් දී පෙළහර දැක පැහැදී
පේවී දින සතක් බෝ සමිඳුන් පුද දී
පහනින් පිදුවාය සත්වෙනි දින බෝධී
එපිනෙන් දෙව්මිනිස් සුගතිය මතු උපදී

අනුහස් බෙලෙන් බෝ මැඩ පතුරා එළියක්
දීපා ලෝකයෙන් සසරෙදි නැත අඩුවක්
දෙව්ලොව උපන්නත් වට විය මහ එළියක්
දිදුලයි තිඹිරිගෙය මව් කුස මිණි පහනක්

අප ගෝතම බුදුන් වැඩ සිටිනා සමයේ
ඉපදුණෙ ආළවක රජුගේ දුව ලෙසයේ
ආළවිකා කුමරිය යක් රජ පායේ
සේලා නමිනි අප ඇය හඳුනා ගනුයේ

බුදුන් ආළවක දමනය කළ දිනයේ
තබා පාසිවුරු රජු අත රැගෙන ගියේ
පියා සමග ගොස් ඈ බුදු බණ ඇසුයේ
දුක මඩිනා මගය සේලා ඉන් මතුයේ

දවසක් රහත් සේලා තෙරණිය සොඳිනේ
අන්ධවනයෙ තුරු සෙවනක වැඩ උන්නේ
පැමිණියෙ මාරයා එතැනට වෙන වෙසිනේ
තෙරණිගෙ නිවුණු සිත අවුලන පැතුමෙන්නේ

විපිළිසර නොවන්නට මතු අනාගතේ
කම්සුව විඳින්නයි ඇරයුම් කර ඇත්තේ
විෂ කටු සමයි කාමය රතියක් නැත්තේ
මරුවා පරදමින් තෙරණිය දම් දෙසතේ

කම් සුව නිසරුව දැක ලැජ්ජාවේ
අතුරුදහන් විය මාරයා සැණිනේ
පලසමවත් සුව විඳිමින් සිත්සේ
සේලා තෙරණිය අරමට වැඩියේ

අපි දෙන්නගෙ සතුට මතකද
ඔයා කැන්දන් ආපු දා
සසර හමුවක් කියා කිව්වා
සුදුහාමිනේ මට ළං වෙලා

එදා ඉදලා නුඹගෙ සුවදින්
මුළු ගේම ඉතිරී ගියා
හුගක් අඩුවා වැඩට යනකොට
නිවාඩුව අවසන් වෙලා

හුස්ම නොගෙනම එදා ඉදලා
මහ පාන්දර නැගිටලා
ඔතා දෙන බත් ගෙඩිය අරගෙන
හදිසියේ පිටවී ගියා

සති අන්තෙ ඕටී වැටෙනකොට
ඔයත් කට පියාගෙනම හිටියා
අපිට අපි මගහැරි හැරී
සති මාස ගෙවිලා ගියා

සුදූ හාමිනේ අපිට නොදැනීම
අපිට අපි මඟ ඇරි තිබුණා
හැල්මේ ඔහේ දිව්වා මිසක්
සතුට අපි හැර ගිහින් තිබුණා.

කාලෙකට පසු පෙරේදා මම
ඔබගේ සුන්දර වුවන දුටුවා
සිනිඳු යහනක නිදහසේ
මගේ සොඳුරිය නිදා සිටියා

දින තුනක් නිදිවරාගෙන මට
ඔය මුහුණ දෙස බලා සිටියා
සදහටම ඔය රුවත් අරගෙන
මගෙන් ඈතට ගිහින් තිබුණා

ගොඩක් දේවල් හිතේ තිබුනා
කියන්නට ළගටම වෙලා
ජීවන අරගලේ මැද
තිස්පහක් අවුරුදු
අපට නොදැනී ගෙවිලා තිබුණා

බලං ඉඳලා ඔයත් යන්නැති
කඳුළු හිත යට තද කරන්
මහන්සියි දැන් මටත් හරියට
ළඟදීම එනවා නුඹ සොයන්

අමුම අමු කවියක
රසය නීරස වෙන්නට
නොගැලපුවෙමි පදපෙලක්
කපා කොටකර මකමකා
ඒත්මදි රැඩිකල් මදි
නැවත ලියුවෙමි නුහුරු වමතින්
නොතේරෙන තරමටම
අමුගතිය වැඩිවේ
රස මෙලඩියක් තමයි මදි
කවිසිංදු කරනා
තිපල් කසායක් කියා දැනදැන
දාමු අපි එක සීනි හැන්දක්
රස වෙනස්වෙයි නේද එතකොට ?

Photo; Kelly Sikkema

මල් පිපෙන්නේ නැතිනම් , කොයිද මේ හැටි සිරියක්

හිම වැටෙන්නේ නැතිනම් , කොයිද මේ හැටි සිසිලක්

ඇහැ කොනින් බලනට බැරිනම්

කිම දකින්නේ හැඩයක්

හැඩය අරුමැසි වෙනසක්

සරු පසක් හිමි නැතිනම් , කිම හැදෙන්නේ පල වැල්

හිරු එළිය දැක නැතිනම්, කිම දිලෙන්නේ දල්ලක්

රැය විදින්නට බැරිනම්

කිම දකින්නේ තරුමල්

රටාවකි ඒ වියමන්

හැඩ මවන්නට බැරිනම් , හැඩවේද හඳ මෙතරම්

තනි රකින්නට බැරිනම් , හිත බැදේවිද මෙතරම්

එසිත රඳනට බැරිනම් ,

සතුට දෙනවද පහසක්

ලබැදි සුවයක හැඩයක්

ඉවසලා ඉන්නට බැරිනම් , විසිරේද හැගුමන් මෙතරම්

කලබලය අඩු නැත්නම් , පෙනේවිද සිරි මෙතරම්

හති හලා දුවන මේ ලෝකෙන්

නැවතෙමුද අනේ අපි පොඩ්ඩක්

නැවතිලා ඉමුද එක මොහොතක්

මේ තමයි ජීවිතේ හරිම හොඳ කාලය
ළං කරන් විඳීමයි නුඔට හිමි කාරිය
දැන් ඉතින් අහවරයි ඔප්පු කල බාරය
මමත් ඈතට වෙලා දෙමි ඇයට වාරය

ඇස් අසල තියාගෙන ගතකලත් කාලය
මැන නොබල කිරි කරල පෙවූවත් ආලය
ගෙට ගේන කල පුතුන් දුවක් මෙන් ලේලිය
සින්නක්කර ලියමි නොතිය මට බාගය

AnA 2/2024

නගර සභා උද්‍යානය විහාර දේවිය ඉන්නා
ජල මල් මැද පිපාසයෙන් කෑරළ හඬ පතුරන්නා
ඩාබිඳු පිස ජනසේනා උයනේ මැද හතිලන්නා
ස්වේත මන්දිරය අබියස දෝංකාරයක් ඇසෙනා

ඉදිරි මගක් නැති සුදු පැහැ මහරු මන්දිරේ ඉන්නා
අසරුවෝද බිම බලාන ඉර හඳ තරු නොදකින්නා
ඈත මෑත හෝන් හඬින් සවන් බිහිරි කරලන්නා
මාවත් අඳුරින් පිරිලා අඬ බෙරයක් නැත ඇසෙනා

අනුරාපුර රජ මැදුරේ ගාම්භීර ලෙස උන්නා
මව් දේවිය කොළොම්පුරේ කණුවක් මත හිඳුවන්නා
ආත්මයක් නැති ජන ගඟ විනෝදයෙන් කඹුරන්නා
ස්වේත මන්දිරය අබියස දෝංකාරයක් ඇසෙනා

ඇය ට හැකි දෙන්නට
තුනු සපු විල
මන නඳන ප්‍රියයෙකුට
සිය මනාපෙට
කිමිද සැනහෙන්නට
දිව ගා විඳින්නට
නමකි ඒ දානයට
ප්‍රේමය
කැමති නම් පසුවට
රාමු කර ගත හැකි
විඳ විඳ බලන්නට
බල බලා විඳින්නට

ඇය ට හැකි දෙන්නට
එ හැම යම් මිලකට
නමකි ඒ ගැහැණියට
පුරඟන

දෙන විට එ හැම ඇය
මිලෙන් එපිටට
රජෙකුට රජ පැටියකු ට
නමකි ඒ ගැහැණියට
මැතිනිය ඇමතිනිය මෙහෙසිය

නටයි මුළු ලෝකය ම
ඇගේ පද තාලයට
මාරු කර ඈ පා තියයි
ලෝකයේ තාලයට
ඇයයි මුල හැම පටලැවිල්ලට
ඇයයි හේතුව සතුටට
මොහොතකට
ඇය යි හේතුව දුකට
දින සති මාස සදා කාලයට
ඇයයි හේතුව උපත ට
එ යයි හේතුව මරණයට
හුයයි ඇය බැඳ තබන
අප හැම සසර ගමනට

29-05-2021

ගැහැනිය විවිධ භූමිකා රඟමින්
සියුම් අදෘශ්‍යමාන හුයක් මෙන්
අප හැම බැඳ තබා ගෙන සංසාර චක්‍රයේ රැගෙන යයි

සිංහයෝ බැස්සොත් හොඳයි දැන් බිමට
ලෝකය හිනැස්සුවා ඇති හොඳට
මෙච්චර අවනඩු ඇති රටක
කඩුවක් මොටද අම්මපා නුඹෙ අතට.

ඇඳගනින් ඔය කොඩිය උඹෙ ඉනට
පුම්බාපන් කේසර ටික හොඳට
කඩු කොටේ ගනිං පපුව හරි මැදට
හිටගනින් පපුව දා පෙරට.

කමාන්ඩර් වෙයන් උඹ මොහොතකට
උඹ ගිහින් අර වෙඩි තියන උන් ලඟට
හරවන්න කියාපන් තුවක්කුව සභා මැදට
අන්න එතකොට පුළුවන් සිංහයෝ
යන්න ආයෙමත් කොඩියේ මැදට.

වසන්තයක් ඇවිත් හෙමින්
විලක නෙළුම් පිපී සිතක
සුපෙම් හැඟුම් පවනෙ එතී
දුරක ඇදෙනවා,

සරත් සමේ සිනා කැළුම්
ගිම්හානේ කඳුළු සුසුම්
සඳ වතුරෙන් තෙමා තෙමා
ගලා හැලෙනවා,

පිපෙන පිපෙන මල් අතරේ
කැකුළු නගන අතු පතරේ
විරාමයක සහන සොයන
සිතුම් පුරනවා,

ඈ කවුද ?
සොයනවා ඇය තවම !
නාමය ?
"පූජා". මට මතක හැටියට !

ඉර - හදට පෙම් බඳින,
තරුවකට කවි ලියන,
බලාපන්කෝ හදවතක තරම,
සිතිජයක් ලුහු බඳින !

නිධානයක බර,
තනිව දරණ
මායාකාරියකි ඇය !
නොවේනම් කොයිබින්ද ඔය,
හඩන - හිනැහෙන
දෙනයන ?

ෆැන්ටසියක රැදෙමින්
කණාමැදිරියන්ට අත වනන,
ප්‍රේමයට කෝඩු ඇය,
දොඩන්නේ කිම,
ටොන් ගාණක වචන ?

කදුලු අගයන,
සිනහවෙන් දග කරන,
තනිව තටු සලන,
නුඹයි මා දුටු
"රැඩිකල් සමනලිය..!"

තනිවූ ජීවන ගමනේ
කර්කශක නිවාලන්න
ආදරේ හබල දෝතින් අරන්... .
ඈ පැමිණියා. ....
ඔබ හද මැදුරට
කන්කළු හඬින් ගැයූ ගී,.......
සුවපත් කලා දහසක් හදවත්,....
වික්ටර්......
කලාකරුවාණෙනි!
රත්නයකි කලා ලොවට ඔබ මතුවටත්

27/1/2024

The sun burns alive in the sky
No sense of a rain
Even not a charming breeze here.
But why,
Why do I feel so cold,
In those hurting shafts of light?

An unexpected wind came across
All felt disgusted. But, not I.
Cause they all were covered with dust.
But why,
Why did I feel that I'm hugged,
In such a black blizzard?

Everything happens so weirdly
A lot amicable though.
But why,
Ohh...
It's she, twinkling there
For me..!

The reason for me to heal
And the one I prayed for
Yes, I see...
"A MOON IN THE DAYLIGHT"
Who waits for me..!

තදවී ගලට උන්නත් දිරියෙන් යුතුව...
වදවී ඇයට අත දෙයි සිතටම නතුව...
හද වී සිදුරු , කිම ඇය නැත්තේ සතුව..,
ඇදවී ඉහළ නැගුමට ශක්තිය
පැතුව?...

අතකින් එල්ලිලා උන්නත් ඇය එලෙස...
සිතකින් විඳවනා බිය පවසනු
කෙලෙස...
දලෙකින් විදීදෝ සර්පය නොවි අලස...
නෙතකින් බලා වෙවුලනවා මසු
විලස...

බැරි ඇයි ඔහුට මා ඉහළට
ඇද ගන්ට?...
දිරියක් නැතිද , සිතමින් විය
දුක් වන්ට...
විරියක් නොමැතිකම හැක දැන්
මැනගන්ට...
පිරිමින් මෙවැනි, හොඳ නියරේ සිටවන්ට...

දෙදෙනම මෙලෙස අනෙකා ගැන තරහ සිතින්...
නොදැනම වරද පටවන කල
දමා අතින්...
පෙනුනම අපට වැටහෙනවා
ඉතා බැතින්...
නොවුනම මධ්‍යස්ථ, වරදියි
දිවිය ඉතින්...

මල් පොකුරු
ලොරි පිටින් ඇවිල්ලා
කඩ පිලේ
ලස්සනම මල සොයයි
ගෙනියන්න පුරුද්දට
වසරකට එක් වරක්
පමණක් ම බැහැ දකින ගමනකට ,
නෙත් කෙවනි
රිදෙන තුරු
ගණන් කර දින ගනන්
බලා ඇත
ජනේලෙන්
වීදුරුව දෙබෑ කර
මල් පොකුර
ලැබෙන තුරු
නොවේ ,
දැක ගන්න
මුව බිදක්
බොද වෙච්චි නෙත් දෙකින්
නොඇසෙනා කන් දෙකින්

ගියා අනෙ අපි දෙන්න මෙතනින් දහස් සැරයක් මේ වගේ

ඔයා අද නැහැ වෙනදා වාගේ තදින් අල්ලන් අත මගේ

නොයා කොහොමද මේක අවසන් වරයි අපි යන එක මගේ

කියා ගන්නට බැරි දුකක් සීතලට එනවා නෙතු අගේ

තාත්තේ මම ආවා දුවගෙන ඇස් වහන් හිටියා ඔයා

හාදුවක් දී වෙනදා ඇහුවා මගෙ පුතේ කොහොමද කියා

තාම නම් නැහැ කරට දනුනේ හැබැයි හදවත බර නියා

ඒත් අද ඔබ මගේ කරපිට වෙනදා නම් මා ගෙන ගියා

ඉහළ ඔසවා තැබුවෙ වෙහෙසී මාව බරයැයි නොම කියා

ගැලුව දහදිය මල් වෙලා දෙයි සුවඳය ඔබ දෙපසින් තියා

තනිව තියලා කොහොම එන්නද ඒත් කොහොමද මා නොයා

අම්මා අපි රැක බලාගන්නම් සාමෙ සැතපෙන්නකො ඔයා

එදත් සියුමැලි හදවතින් නිති ආදරය පුරවලා හැමුව
හඳත් පැරදුනු වාර බෝමැයි අහින්සක කම මුවේ තිබුව
මතක් වෙනකොට තාම කම්මුල් දෑල කඳුලැල් වලින් තෙමුව
අදත් නුඹ විතරමයි මගෙ ජීවිතේ හමු වූ හොඳම හමුව

හීන ඔක්කොම බොඳවෙලා ගොස් තනිකමෙන් දිවි ගෙවෙනවා
ඒත් නුඹ ගැන මතක අමතක නොකර ඉන්නත් හිතෙනවා
නොයෙන බැව් දැන ගෙනම හදවතෙ ගැඹුරු තැන ඉකි බිඳිනවා
තාම ඉඳහිට පාර අද්දර දෑස සක්මන් කරනවා

නිතරම අහන ප්‍රශ්නය-
සුරංගනා කතා, සමනල්ලු , නිල් අහස ඇර වෙන දේවල් ලියන්නෙ නැද්ද ?

ඇහි දොර අරින තැන් සිට මෙහි දුකම ඇතී
ඉහිලුම නොදෙන තරමට නෙක රුදුරු වෙතී
මිහි සාරෙන් උරාගත් ඉරිතැලුම් නිතී
පිහි තුඩු උඩින් මල් ලෑවට වරද නැතී

බත් ඇති තැනට ලැබෙනව නම් කොසුත් හොඳ
හිත් පෑරෙනා ලෙස ඇත්නම් කඳුළු කඳ
සත් සිය වරක් කවි කෙරුවට ඵල වෙත්ද
නෙත් ඇර සිහිනයක් දැක්කම හොඳ නැද්ද

දුක ඇති අය ඇයිද මේ දුක උඩට අරන්
නෙක විට දෝස කරවති ගිනි හඬ පුපුරන්
එක පරපුරින් අහවර කොට මේ නපුරන්
දුක නසමී මවා මොහොතක මායාවන්

ගලනා බැවින් දිගටම ගං දිය දහර
පිපෙනා බැවින් අතු අග රත් මැයි මාර
දකිනා බැවින් බැමි එපිටින් තිරසාර
නොමනා දේම පබඳිමි මායාකාර

විහඟුන් ගුමන රන් වාටිය පියාපතේ
නොදනින් මෙවන් කටු ඉති නෙක ඇලී ගතේ
ගණනින් සැටක් යන්තම් ඇති මෙජීවිතේ
පුරමින් මැදුම් වත සිපගනු සොබා වතේ

පුතේ නුඹ දැන්
තරුණයකු බව
මම දන්නවා
ඒත්
ආච්චි අම්මාට නම්
නුඹ තාම පොඩි එකා

මා ළඟින් හිටගෙන
උරහිස් එකට වද්දා
උස බලන විට
ආඩම්බරයි මටත්

ඒත්
දුකක් ඇත සිත පතුලේ
මට දැන් ඔබව
වඩාගන්න බැරුවාට

ඔව්
අපි
බොළඳ නැති
බොහොම බරසාර සම්භාව්‍ය මිනිස්සු
ඇත්තක්
ඒත් ඔයාට තිබුණා
ලෝකෙට හොරෙන් හරි මට දෙන්න
අඩුගානෙ දාස් මල් පෙත්තක්

ගඟක් වක්වන තැන
තමයි සුන්දර ලොව ම කිව්වත්
නැවෙන, පෙරළෙන, බිඳෙන තැන්වල
රිදෙනවා ගඟේ හිතටත්
ඒක කවුරුත්
දැන දැන ම සඟවන සත්තක්

කඳුළු දිය කර සඟවා ගංතෙර
ඉවසුම් ඉවර නොම කර
නතර නොම වී ගඟ ගැලූවත්
ගඟත් ආසයි දවසක්
නවතින්න දූවක
ඔරුව හා සවසක්

වෙන් කර දූපතක නැවතුම්
අණ කර රතු රෝස සැරසුම්
සන්කර ගඟ ආස මසවුළු පිසුම්
සිහිකර පෙම් කෙරූ කළ මී පිරි සිපුම්
නිහඬ කර ඔරුවට එන ඇමතුම්
නිදි කර දුර බණුවෙ විමසුම්
නිවා සඳ තරු රහස් පැවසුම්
දල්වා ඉමිහිරි ඉටිපන්දම්
සියල් සකසා ගඟට රහසින්
අල්වා ගඟෙහි ඉඟ අදරින්
"ස්තූතියි මාව ඉවසනවට
ආදරෙයි මාව නළවනවට"
හාදුවක තවරා කියමින්
ගඟ විස්මපත් වනයුරු නරඹමින්
සැනසුම් තොස විඳින පැතුමන්
අනේ ඔරු හිත ජනිත වේ නම් !

අනේ ගඟටත් එකමෙක දවසක්වත්
මඳක් නවතා ගැලුම , පෙරලුම
ඔරුව තුරුළේ සැතපෙන්න තිබුණා නම් !
" ආදරෙයි අතරමඟ දූපතක නොනැවතී
කරදරකාර ගඟක් එක්ක
මේ තරම් දුරක් ආවට "
ඔරු බඳට වාරුව කොඳුරන්න හැකි වී නම් !

ඒත්
අපි
බොලඳ නැති
බොහොම බරසාර සම්භාව්‍ය මිනිස්සු
මේක කොහෙත් ම නොවිය යුත්තක්
මේ කවිය පවා නොලියා
හද බිතෙහි ගැඹරෙම සඟවා
මතක බණ කියා මිහිදන් කරවා
නොසලකා හැරිය යුතු පැත්තක්

මතකයෙ සියුම් තැන් ඉඳහිට සමාරාන
අපි උන් අතීතය බොඳවිය මිහිරාන
අදටත් හිතේ කොනකට වී ඉකිලාන
ප්‍රේමය ලදැල්ලකි සියුමැළි දළුලාන

දෝතට අරන් මුව මල සිඹ සනසාන
ඔය මුදු දෙතොල් රස සයුරකි කුමරාන
නළලත තැබූ හාදුව පෙම උතුරාන
නුඹ මගෙ අඳුරු අහසට වැඩි සඳපාන

පොත් කවර චිත්‍ර නිර්මාණ ශිල්පිනි
කුමුදි නෙත්තසිංහ

Photo : Oziel Gómez

තබා හිස උර මත
නිදන විට නුඹ
නොදකිමි සිහින මම
නොනිදමි මම
දිවි ගෙවමි
සැබෑ මොහොතක

තබා හිස උර මත
නිදන විට නුඹ
ගනිමි නුඹ හිස බර මතු නොව
නුඹ හදෙහි හැම බර
සෙනෙහසින්

එහෙත් නුඹ
අවදිව යළි
බලා ඔය දෙනෙතින්
සෙනෙහසින්
මදකට මා ළඟ රැකවරණයට තැබූ
රැගෙන යයි ඒ බර යළිත්
නොවිමසා කිසිවක්

නිහඬවම සිටිමි මම
නොකියාම මා සිත
උකටලීවම
නොඉල්ලා ඒ බර බෙදා ගන්නට
යන තුරුම නොපෙනී නුඹ
යළිත් හෙට එන තුරු
හිස හොවා නිදන්නට මා උර මත

එතෙක්
සිහින දකිමි මම
බෙදාගන්නට
නුඹට වැඩි බර .....

(මාර්තු 8 කාන්තා දිනය නිමිත්තෙන් මාර්තු 9 සිහිනයෙන් අවදිව ලියමි)

තුරු හිසින නික්මී කාව්‍ය සංග්‍රහයෙන් - 2023

ඉගැනුම සුදු බසින්

ඉහළැයි සිතා අගයෙන්

මවු බස සිප් හලෙන්

ඉවත ලන්නේ කවුරුන් ?

දැනුම සහ සිතනුම

වැඩෙයි මවු බස යෙදුණම

පර බසින් ඉගෙනුම

නො දෙයි එම මුවහත්කම

පර බසෙහි වැහැරුම

පිණිස සිසු හට සුරුකම

දෙනුව එ බසින් උගැනුම

ඇවැසි යැයි කිම සිතනුම ?

ලොවැ දියුණු රටවල

සිය බසින් ඉගැනුම කළ

නමුදු බිහි වන සිසු කැල

වහරති විදෙස් බස් පෙළ

එම හුරුව අප සිසුට

දෙනුමට සිතනු වෙනුවට

පර බසින් ඉගැනුමට

යෙදෙත දැයෙ පණ වෙයි මොට

මවු බසින් ඉගැනුම

එ කල තිබුණෙන් විදු බිම

ලැබු අය නැණ - දැනුම

සිඳිති මවු බස එයයි සරදම !

තමන් නැඟි හිණිමඟ

සිඳිත සිප්හලෙ පා රඟ

මවු බස් දිනෙහි ළඟ

දැයෙ මවගෙ නෙත එයි කඳුළු නැඟ ...!

2024/02/21

මලක් පිපුනත් අතිර
සසරට...
සිතක් කොතරම් බරද
මලකට...?

විසක් ලඟ රැඳි දෙබර
කුලයට..
විතක් අහිමිව ගියා
අකලට....!

විලක් සසලව බඹර
තුඩඟ'ට....
බිඳක් රොන්සුනු නොලද
වරදට... !

මඳක් ඉවසුම් නැති
මුසාවක...
හිතක් සිර කල හැටි
අතීතෙක...!

යමක් අතහැර ගියත්
සිරකොට...
පලක් වෙද නොබැඳුනොත්
යදමට..!

වියන් බැඳ පේ උනත්
කුමකට...
දෙව් රුවක් නැති පාළු
දෙවොලට....?

2024.02.24

අපේ සර්ලා දින දින සමු ගන්නේ...
අතරින් පතර අප මිතුරොද එහි යන්නේ..
නොදැවී තවම අපි ටික පිටියේ ඉන්නේ...
සුන්දර මතක Set වූ කළ සමරන්නේ..

Saturday බොරැල්ලෙදි ආදාහනය...
නාලන්දයේ ලෙන්ගතු අපෙ ගෞරවය...
පුදකර අපි අපිම පාලා යහගුණය...
අඩියක් ගසා සුසුමක් යැවුවොත් හොදය...

අපිටත් වයස ගිය බව දැන් තේරෙන්නේ...
පඩිපෙල් නගින විට දනහිස් ඇවිලෙන්නේ....
මධුවිත "ෂොට්" එකක් ගැහුවම Fit වෙන්නේ...
ඒකත් ටිකයි ඉස්සර වගෙ නෑ බොන්නේ...

ඒ. බී. ලලිත් ද සිල්වා
2024/02/28

රන්වන් අහස බබලවමින් දිනෙන් දින
අවසන් දිනේ නවම් මාසෙ හැඩ් වෙමින
නිරතුරු ඔබේ හිරු රැස් ලොව පතුරමින
හෙටවත් නඟිනු මැන සිරි ගිර පෙන්වමින!

පියඹා ගියා මනසින් අද නොයෙක තැන
සොයමි කිමඳ යයි පැහැදිලි නෑ තවම
ගසක රිකිලි මැද තුරුලිය රැඳන තැන
සුවඳ පියුම ලඟ, බමරුන් සොයන රොන.

එතැනින් පියඹ යමි නිල්වන් සයුර ඉම
විඳිමින් හමන සිසිලස රැලි සමඟ එන
නෙත ගත සුවය ලද කිමදැයි සොයනු මම
තවමත් නොපැහැදිලි යමි, එතනින් නික්ම

දසමස කුස රැඳු සුරතල් දියනි පෙම
නැතිනම් සුරුබුහුටි මුණුබුර දුටුව සම
අඩ ශතකයක් ගෙවු සැමි ලඟ සොයමි මම
නැත, යලි පියබ යමි සොයමින් යෙහෙලි සැම.

මතකයි සිනහබර සමයක් ගෙවූ සඳ
ලැබුනා සැම විටම සුවයක් ගයන සඳ
ආදර හැඟුම් පුදනා සිසුවන් සමඟ
සතුටක් ඇතත්, නැහැ සොයනා දෑ නිබඳ.

හැරුනා යන්ට ඈතට කෙලි සම වෙතට
මව් පිය සොදුරු බස ආච්චිගෙ තුරුලෙ සිට
සෙව්වා සෑම තැන, දැනුනා යම් සතුට
ලැබුන සැනින් සුනුවිය, අනෙ
රිදුනි මට.

සොයනා යමක් ඇත්තේ කුණ කය තුලද?
නැතිනම් ගෙවී යන කාලයෙ සැඟවිලද?
මොහොතින් නගින බසිනා සිතිවිලි ලඟද?
නැත, එය ඇත්තෙ නොපෙනෙන සිත තුල නොවෙද?

සුරඟනක් ලෙස එදා මාවෙත
පැමිණියේ සිහිනයක දැවටී
සද නොමැති රැය තාරකාවිය
හිනැහුනා තරුවලට සැගවී

කැකුළු පෙති විකසිතව දින දින
හිරු මඩල යට හිදී හිනැහී
සුමුදු මද නල හඹා ඒවී
රෝස පෙති නුබ හිදින් නොසැලී

නොබෝ දිනකම නුබේ හිමිකරු
කොහේ හෝ සිට පියඹ ඒවී
සුපිපි ඒ මල අපේ උයනේ
නෙලාගෙන ඉන් යන්න යාවි

එදා මෙන් හිරු සදුත් තරුකැට
නීල අඹරේ සැරි සරාවී
නුඹ සුවෙන්දැයි බලායන්නට
එන්නදෝ සිහිනයක දැවටී

Photo;Salsabeel Ehsan

ගෙත්තම් පාන පසුකර මහ දඹට උඩින්
සිත්තම් සේම විහිදෙන හිරු කිරණ යටින්
මනරම් ප්‍රේම අන්දරයක් රසට ගොතන්
ඇත්නම් බෝම දුර යන්නට සිතමි උදෙන්

ඔරවන රවන රවි රජවුණු දහවලක
පියඹන සිසිල ගෙන පාවෙන මේ කුලක
සැඟවෙන ලෙසින හිඳ අසලම තව පැයක
හිනැහෙන අයුරු දකිනෙමි සිහිනෙන් විටක

අස අස ගීත ගයනා සවනත පිනන
මදහස කෝල සිත පිනවන සේ පිපෙන
සරතැස නිවන මදනල සේ සැරි සරන
හවසක සුවය මවනෙමි අසලදි දැනෙන

සැනසෙන පැතුම සතපාගෙන හිස ළයක
නිමවෙන විටදි දුහුවිල්ලක් ලෙස පයක
අපමණ දුරක එළි විහිදෙන තරු ඇසක
හැඩගෙන හිඳිමි සඳ නිදියන කළු රැයක

අත්තාපල් මුත්තාපල්
මෝල්ගහේ දළුලන තුරු
අපේ උන්ගෙ මොළ ගෙඩි ටික
හැදෙන්නෙ නැතුවා......

මිනී කාක්කොත් එක්කල
මහළු මඩමෙ මහල්ලො ටික
දියවන්නාවෙන් මෙගොඩට
ඔන්න ඇවිල්ලා.......

ඕං රීං කට්ටු කට්ටු
බයිස්කෝප් පෙන්න පෙන්න
ටීටර් නැට්ටුවො රොත්තම
සබේට එන්නා......

ඩෝං ඩෝං මගෙ අම්මෝ
පුච්චන මේ ධනස්කන්දෙ
දැක්කොත් අපෙ මුතුන්මිත්තො
නැගිටල එන්නා......

පපුව දීපු උන් වගේද
යටින් ගේම් ගහන එවුන්
බයියො ටිකක් ලං කරගෙන
උඩ වැජඹෙන්නා......

හැත්තැහයක් කෑ නිදහස
කාපල්ලා බීපල්ලා
උන් ඔක්කොම එකයි මල්ලි
ඉණි මං බැන්දා.....

නිගන්ඨයෝ එක්ක ඉද්දි
රෙදි අඳින්නෙ මොකටද බොල
ටෙලිවිසොමට අපෙ ආච්චි
වරමක් ගත්තා.........

ලක්ස ගණන් කෝටි ගණන්
පැයකට දෙකකට හිලව්වෙ
ශේෂ පත්‍රයේ දෙපැත්තෙ
හර බැර වෙන්නා.......

සිමෙන්ති බ්ලොක්ගල් බිත්තියෙ
යකඩ ඇණේකින් එල්ලිල
දිවිපිදු එක රණ විරුවෙක්
නිවනට යන්නා......

රෑ බෝවෙල ඉර වැටෙද්දි
ණය ගෙවන්න කියල ඔන්න
තවත් අළුත් බදු පණතක්
ඇන්න වරෙල්ලා......

නාහෙ උඩින් වතුර යද්දි
ඔළු ගෙඩියත් යට උනාවෙ
පුදුම ඇටේ පරාණ ටික
බලාන ඉන්නා..........

ගල්බොඩ, වතුරුගම

පිළිසිඳ කුසේ දසමස රැකවල දීලා
උපතක වේදනා මිහිරක ගල්වාලා
සිරුරේ රුහිරු සුදු මව්කිරි ලෙස දීලා
කිසිදින ගියේ නැත අප හැර හැංගීලා

රස මසවුළු ගෙනත් පළසක් මත හොවලා
දරු සෙනෙහස පෑවෙ හදවත් මුව සිඹලා
වදනක් ලියමි උතුරා යන ගුණ තෙපලා
මව් නමදින්න දෙපතුල මත හිස තබලා

සඟවන කඳුළු දාරක සෙනෙහස පිරුණ
යුතුකම් නොමැත ඒ වෙනුවෙන් මඟ හැරුණ
කොපමණ ලියා ගැයුවත් ඔබෙ ගුණ වරුණ
මවකට වඩා වෙන කවුරුද දිවි අරුණ

This was written based on a BBC news I saw yesterday 27/02/24. A fathers pain after loosing 3 daughters, wife and relatives.

Three roses were blooming beyond many fences,
With the kisses of dewdrops on the petals in the dusk.
They were shining beautifully in the dawn of sunrise,
Fluttering in the gentle breeze,
As if waving to me, asking to come near.

Suddenly, a blustery wind of jealousy,
Hatred, or something else, blew over,
Because it could not bear these trees growing nicer.
In a moment, my roses were ruined in a fume,
Roots, flowers, even buds were destroyed without humour.

My entire life was shattered into pieces,
Hundreds of trees, flowers, and buds were taken.
Fumes are flying over, the grey sky is grieving forever.
‘Who will call me Dad’ again, I ask from you forever and ever.

UK

ඇත ලොවැ වනපස මල් හැම දවසා
කොත නක පිදුවත් මුනිඳුන් උදෙසා
සිත මෙවිතර පිනටත් නොමැ සලසා
සත සසරින් ගැළවෙන්නේ කෙලෙසා

මසකට කලින්මයි කොවුලා හඬන්නේ.
අවුරුදු එන බවද නුබ ඔය කියන්නේ .
ඇති මේ රටේ තතු නැහැ නුබ දකින්නේ .
මේ සිරිලකට නෑ අවුරුදු බොලන්නේ.

පාසල් නොයති දරුවෝ නැති කොට සල්ලි.
බෙහෙත් ඩින්ගෙනුත් ගහලා ඇත පිල්ලි.
රජයන විටදි සිරිලක තුළ හොර කල්ලි
දුප්පත් මිනිසුන්ට කොයි ලෝකෙන් සල්ලි

පාලකයින්ට ඇතිමුත් ඇති තරම් සැපා.
හොයනා තුට්ටුවත් බදු ලෙස ගනියි කපා.
කන හැට් අපා දන්නේ කුස්සියේ ලිපා
එළවනු සොඳයි හොර රැළ දරහැවේ දපා.

තැන තැන පෙනෙන්නේ දුප්පත් කමන නොවෙද..
බණ බණ දෙසති ඒ කය්වාරුව නොවෙද
පණ නල රැකෙන එක පමනකි ඒ මදිද
කොහු කොහු ගෑවාට මෙහෙ මොන අව් රුදුද.

ඔබට බැඳුන සිත ඔබෙන් මිදී

සමු ගෙන යනු බැරි දුකෙන් හිදී

සුවඳ මලක තතු විමන් වැදී

සිත ඇතුලෙ නිදයි යස රුවින් රැඳී

පිපි රොබරෝසිය මල් වියපත් ව

ඇගෙ දෙපා සිඹිනු දැක මන ලොල් ව

සිත වෙහෙස කරයි දුක රසයක් ව

අද නව රස ගී මුමුණයි එක් ව

ඔබ කවුරු කියූවත් මුසපත් ව‍

පෙම ගැනම ලියූ කවි හිතවත් ව

ඇය තවම නොඇසු රස රහසක් ව

මම කොහොම ලියමි එය වියපත් ව

පොත සිතටම බැඳගත් යුගයක ය

අත එකට බැඳී සිටි පහසක ය

ගත ලඟම රැඳී පිදු උණුසුම ය

කිම තවම මගේ සඳ තනිකඩ ය

පඩි පෙළ ම සිඹින පා යුග එක් ව

පසු දිනෙක ඇවිද ගිය මග වෙන් ව

ඇය ගිලිහි ගිය දිනේ හර සුන් ව

මම ලියූ කවිය ඇත සිත බුන් ව

එක දිගට ලියපු අකුරෙහි රැඳුන

සුව සැදුන රසය මිහිරකි මිදුන

නුඹ කිවිඳියෙක් වුනත් රස බෙදන

දැන් ලියනු මැනවි පිළිතුර සිතෙන

Photo: Kristina Litvjak

​

සඳ එලියේ පිබිදෙන​
හිමිදිරියේ මැලවෙන​
රැයකට විකසිත වන​
දුටුවන් වශී කරවන​

විස්මිත කඩුපුල් රැඟුම
ඉකුත් රැයෙහි දිටිමි මම​
මෙයයි ඔබ දොරට වැඩුම
එයමයි ඔබ​ අවසන් රැඟුම

නිමල අමිල​ කඩුපුල
නොනෙලා බලන් මේ මල​
අන් සතු නොවේ කඩුපුල
නෙලුවොත් නැසේ මේ මල​

ලෙලවා පෙති එක එක​
අඳුරේ පියකරු රැඟුමක​
නියුතු රුවැති දෙවඟනක​
දිටිමි විකසිත වන මලක​

කඩුපුල් මලෙන් ඉගැනුම​
අතිර බැව් දිවි පැවතුම​
බැවින් තව්කල් අප විසුම
දියන් සතහට රැඟුම උපරිම

ආස නැතුවම නොවේ අකුරට
සිදාදියෙ ගිණි අවුවෙ දැවුණේ
අම්මෙ නුඹෙ බර ටිකක් ගන්නයි
මෙහෙව් ලොවකට දෑත පෑවේ

හිරුත් සඳු පායනා ලෝකෙක
අඳුර රජයන අපේ ලෝකේ
හිනාවෙන්නට හේතු හොයනව
අපේ වරදද රිදුම් දෙන්නේ

ලොකුම මිනිහෙක් නොවේ අම්මේ
වෙන්න නුඹ මට කියා දුන්නේ
හොඳම මිනිහෙක් වෙයන් කියලයි
ආදරෙන් නුඹ හාදු දුන්නේ

දෑතෙ කරගැට දුකක් නෑ මට
පඩිය ලැබෙනව ලබන මාසේ
බේත් තුණ්ඩුව අරන් හනිකට
දුවල එන්නම් ළඟම දිනයේ

මිල මුදල්වලින් පිරවුවද,
බලය, නිලය, වස්තුන් රැස්කර පිරවුවද.
කිසිවකින් පිරවිය නොහැකි
බර්මියුඩා ජිවිතයක්
සැම මිනිස් මනස්
අභ්‍යන්තරයකම
චක්‍රයක් බදුව,
කලින් කලට
නැවුම් වි,
සෙවනැල්ලක් බදුව
පිටුපසම ලුහුබදි.

නා.ලා

ඇරයුම ලදින් සිත ඉපිලුනි සතුටු සයුරු තෙරේයා

විසල් මහා රුක් පියසක සිහිල දැනුනි හදේයා

හවස 3 ට මං ආවත් යන්නේ කෝම තැවේයා

දෙවියනි මටත් වරයක් දෙනු පුදට බාර කැපේයා

කිරිදිවැල ට ගවු සියයක දුර දැනෙනෙ

තනි මඟ තනිව රෑ පානට බිය ගෙනෙන

හදවත එවා මගේ සුසුමක් දවටා බරට

තුති මල් පුද කරමි මට ඇරයුම දුන්නාට

සුනිල් මැතිද හා නන්දා මැතිනි සඳ

යුගයක ඉසි වරුන් විය හද බැති පෙමින

ඔබ නුග රුකකි දස අත සිසිලස සදන

හද පුදසුනේ හිදුවා මේ හැම මල් පුදමි මම!!!

මෙතේ බුදු වැඳ විවරණ ලබනට තරම
රිසියෙන් කිමිදුනෙද මහ සමුදුර වන් දහම
අතු රිකිලි මැද සරන ගන්දබ්බයෙකි තාම
හිඳින්නට වේවිද කල්ප ගානක් මේම

මහට අමතක අතීත ජවනිකා එකින් එක
පුළුල් තිරයක විලස දිගහැරෙන අයුරු දැක
පසක් වේ එක හෙලා පමාවට හේතු කාරක
මානය මමත්වය දෙක දැවී යයි ඇසිල්ලක

විදුලි වේගෙන් ශුන්‍ය රික්තෙක යන ගමන
එක්සැන තිගැස්සින සංසාර බිය මතු වින
සොම්නස සතුට උතුරන තුසිතයම දිස්වින
පතිරූප දෙස බැවින සිත උද්දාමෙන් පිරින

නගමින් මන්ද්‍ර නද ගන්ටාවක් හඬන සඳ
හමා එයි මඳ සුළඟ සේපාලික මල් සුවඳ
සැකයි නොදකීවිද යළි සැලෙන බව මහද
කෑගසා හඬන්නද තව ඇබින්දක් ඉන්නද

15.02.2024

සැලෙන විටකදි සිතක්
මතක යළි එබෙනවා
දුහුවිල්ල අතීතයෙ
මාවතක නැඟෙනවා
ඒ අතර මැකී ගිය
පියවරත් දකිනවා
ඔබේ සුවඳින් හදවතේ
මල් පිපෙනවා.

දිලෙන තරු කැළක් මැද
පුන් සඳක් දකිනවා
වසන්තයෙ සිහින මල්
සිත් කොනක පිපෙනවා
නොදැනීම ආ මගේ
දුරස් බව දැනෙනවා
නෙත් දියෙන් හදක පිපි
සුවඳ මල් පෙඟෙනවා.

අලුත් වැස්සක් වැටී
දුහුවිල්ල නිවනවා
පිපුණු මල් ජීවිතයෙ
දෙපස වී සිටිනවා
තැවුනු සිත් දිවි මඟේ
නොතැවි සැරිසරනවා
දිවිය දියඹට යන්න
පියඹ අත වනනවා.

ජනී ජනයා පිරුණු සල් පිල් ය දස අතම

කෑම බඩු රෙදි පිළිද නොමිලයේ ලබාදෙන

තුටු සිනා රැඳී ඇත දරුවන්ගෙ මුහුණුවල

අලුත් පොත් නිල ඇඳුම් නොමිලේම ලැබුණු සඳ

නොමිලයේ දෙන බෙහෙත් ගන්ට ආ ලෙඩ දනන්

රෝහලින් පිටව යන සැටි පෙනේ සොම්නසින්

මල් හලද වැසී ඇත රෝහලේ ඉදිරිපිට

මියෙන දන හිඟ නිසා පාඩු විඳිනට බැරුව

ගාස්තුවකින් තොරය මගී රථ සේවාව

සුහද පිලිසඳරක ය දනෝ රියදුරු සමග

ඉන්ධනද නොමිලයේ ලබාදී ඇත රජය

නලා හඬ නැති රියෙන් මාවතම පිරි ඇත

සොම්නස් ය දනන් සිත, නිවහනක් ලැබී ඇත

ණය බරක් නොමැතිවම නොමිලයේ රජයෙන්ම

පාසලේ සරසවියෙ සිප් සතර නිමා කළ

දරු දැරියො සියල්ලට රැකියාව ලැබී ඇත

ඇමතිවරු පාර තොට හුදී ජනයා සමග

සතුටු සාමීචියේ යෙදී ඇත නිබඳවම

අවදිවී එක්වරම දෑස පිසදා බලමි

රම්‍ය වූ සිහිනයෙන් සැබෑ ලොව වෙත පිවිස

වැස්සක තිබෙන හීතල
මද්දහන ගිල දමන බව
උදෑසන හිරු කිරණ
රාත්‍රිය බිලි ගන්න වග
ඇය මට කියා තිබුණා...

පොම්පෙයි නගරයෙත්
දෙවොලක් අතුරුදන් වූ බව
ඇය මට තව දිනෙක කීවා...

ගිනි කඳු ඉතා භයානක බව
විසූවියස් අද්දරින්
දෙවොලේ සුන් බුන් හමුවූ බව
දෑස් පියන් ලොකු කරන් කීවා..
ආදරෙත් ඒ දෙවොල සේ
අතුරුදන් වන වග කියමින්
අනතුරු ඇඟවූවා...

ඉක්මනින් එන අය
ඉක්මනින් යන වග කියමින්
සමහර අහඹු හමුවීම්
සදාකාලික බවත් පවසමින්
"හිත පරෙස්සම් කරගන්න"
අණ කළා..

පාන්දර පේන හීන හැබෑ වෙන බව
නිතරෝම ඈ කියා තිබුණා...
දවල් දකිනා හීනයක් සේ
එන අයත් යනු ඇතැයි කීවා...

හණමිටි අදහස් අහක දැම්මට
ආත්තම්මාගෙ සාස්තරේ
පාන්දරම
කිරි ගහට ඇණලා තිබුණා...

ඒ චූටි සංදියේ
පාරේ යන අතරමග
ගෙදරට ගොඩවැදුනු
සාත්තර කියන්නී
කොණ්ඩේ මුදුනට බැඳන්
ඔලොගුවක් උර දරන්
පිටේ පැටියෙක් බැඳන්
මිදුල මැද ඇන තියන්
අම්මාට ලං වෙලා
මොන මොනවදෝ කියපු
සාත්තර කියන්නී..

ගෙඩි මාල පැළඳගෙන
අතේ වළලුත් ගොඩයි
ඒත් මතකයේ නොමැකි
තාරුකාවක් වගේ
නාසයේ දිලිසුනා
රවුම් පොඩි තෝඩුවක්

එදා ඉඳලම දැක්කේ
එකම එක හීනයයි
පළඳින්න නාසයේ
පුංචි තාරුකාවක්..

කනට මිස නාසයේ
නෑ තෝඩු දාන්නේ
කන් දෙකට මේ තෝඩු
හරිම හරි හැඩයි නෙ
අම්ම කිව් නිසාමයි
පුංචි රන්තෝඩු දෙක
මගේ කනේ එල්ලුනේ..

හීන අන්සතු වුනා
කාලයත් ඉක්මුනා
අමතක කරන්නට බැරිව
පැළඳ ගන්නත් බැරිව
අදත් රන් තෝඩුවක්
තාරුකාවක් වගේ
දිලිසි දිලිසී තියේ
තාම මගේ හිත් කොනේ!!!

වසර ගණනක් පුරා
මහත් බැතියෙන්....
රුවන්වැලි සෑ රදුන් අබියස..
බවුන් වැඩුවෙමි........
මල් පහන් සුවඳ දුම්
ඇති තරම් පිදුවෙමි....
සෑ රදුන් බඳ වටා.....මල් වැල්ද බැන්දෙමි.....
දෙපා රත්වන තුරා.....සෑ වටා ඇවිද්දෙමි....
විඩාපත් වූ තැන.....
පිටු පා සෑ රදුන් වෙත....නික්ම ආවෙමි.....

එක් සැඳෑවක.....
එකත් පස්ව සිට....
සවන් දුනිමි මම
දහම් දෙසුමකට.....
සංසාර චක්‍රයෙන් නික්මී....
නිවනට යන මගක් ඇති සැටි...
සෑ රදුන් කියා දෙන බව...
එදින දැන ගතිමි මම......
කෙළෙස් බඳ.....සතර සත්‍යය.....
අරි අටග මග.....
මොහොතින් මොහොත උපදින....
තිස් එක් තලයම.......
සෑ රදුන් තුළින් ....නිසි ලෙසින් දුටුවෙමි....

තණ්හාව ගුරු කොට.....
මේ ගෙවන දිවියේ.....
කෙළෙස් ගොන්නක්
රැස් කරන සැටි......
මා තුළින් දකින්නට.....
වෙර දැරිය යුතු තරම.....
පසක් කොට ගෙන....
විඩාවෙන් තොරවූ....
නිරාමිස ප්‍රීතියෙන්.....
සැනසිය යුතුය නිවනින්....
තිර අදිටනින් යුතුව....
සෑරදුන් වෙතින්....
නික්මුණෙමි....නිදහස් සිතින්......

2024.02.22

වඳනා සුරන් කිරුළ'ග රුවන කැලුමෙනා
බඳනා කොමළ ලතු විලසළ රනින් මනා
මඩනා බැවින් සිය පත එහිමි පතුලෙනා
බියෙනා ළතඹ හෝ පලු සදිසි වෙවුලනා

උතුරනා කඳුළකින් මා නෙත නුඹේ ගෙමිදුල මල් පිපේ නම්
ගිලිහෙනා තෙක් බිඳුව අවසන් කොපුල් දියවෙන තුරු හඬන්නම්
උපදිනා මේ සසර මතු මතු යළිත් නුඹ පසු පසම එන්නම්
පැරදුණා මං දුකක් නැහැ තුටු සිතින් ඔහු හට දිනුම දෙන්නම්

හිනැහිලා තොල් රිදෙන තුරු සොම්නසින් අප සිත් බැඳුණු යුගයක
හමුවෙලා ඔය දෙතොල් රසකළ මතක මල් අළු වුණා සොහොනක
සැරසිලා දෙවඟනක් සේ නුඹ යන්න යළි හමු නොවන ගමනක
සැතපිලා සිව් රියන මත හෝ දරාගන්නම් දැනෙන මේ දුක

සිහිනයෙන් වත් නොඑමි කිසිදා මට උරුම නැති නුඹේ ලොව වෙත
එක සිතින් සමු දෙන්න දෙඅදර තබා මිය යන මගේ කොපුලත
කඳුළකින් දෝවන්න දියවී මැකෙන තුරු රසබර මතක පොත
දැන් ඉතින් ඔබ යන්න අත ගෙන එපා නෙත් හරවන්න මාවෙත

කුණවත් දුදන දෑසට නොපෙනෙන ලෙසින
දුප්පත් ඇඩෝ අප දා නික්මි ගොසින
වියපත් කලට නෑදෑයෝ නැති බැවින
නැනවත් තීන්දුව නුඹ ගත්, හරි වටින

ආවෝ ගියෝ මෙනි හිතවත නුඹ ඇසුර
කාවෝ කඩදාසි කයි අකුරක් නොදැන
නෑයෝ නොනෑයෝ සැනසෙනු ඇත තුටින
බෑයෝ මොටද රහසේ ගිවිසුම් කඩන

හොස්ස ලගින් මැස්සෙක් ගියෙ නෑ එකල
රිස්ස ගිය කලට උන් ආවා වටල
පස්ස ගාතයක් ගල් මුල් ලැබ බකල
යස්ස පැටවු කැඩුවා වටකර කකුල

පිට්ටු ගෙඩි වගේ පාරේ ගිය චන්ඩි
මට්ටු කල රගේ එක කකුලක් නොන්ඩි
වෙට්ටු දා ගියා තුන් රෝදෙන් වන්ඩි
කෙට්ටු ඉරට්ටක් කාලෙත් පොර හැන්ඩි

කට්ට කරුවලේ වසමේ කරක් ගසා
කොට්ට ගෙවෙන කං ඩියුටිය නොකර මුසා
ඇට්ටි වලට කෑදර මුත් සිතැගි අසා
මුට්ටි දැම්මෙ නෑ ගුනදම් සිරිත් නසා

ඔට්ටු තියා කික්කියෝ කරකාර බැද
මට්ටු කලා නැඩ බල්ලෝ කනින් ඇද
තුට්ටුවට වැටි තව තව නොවි වද
රට්ටු පැතූ ලෙස නොකියා ගිහින් අද

කොහේ ඉදන් ආවාදැයි නොම දන්න
ඔහේ කැරකුනා එක තැන බෑ ඉන්න
බවේ නෑකමට ආවා හමුවන්න
නිවේ සසර දුක් බෑ යලි හමුවෙන්න

....Then evaporated the drizzle
weighted foggy black herds of clouds
flattered wings slightly
Be alive backed caked puddles
deformed by envious rays of nothing
earthen smell climbed again
upon the deep nostrils
after a long time
withered pain of tiny flower buds
half dead on earth
danced their necks tossing

අල්ලට සිඟා කන්නට හිස නමනු බැරි
කුල්ලට පෙනේරෙට සැලෙනා ලැමකි පිරී
මල්ලට දමයි රබ්බඩ, තද කරන් නෙරී
මුල්ලට වෙන්න කඩ පිල උඩ කතක් සිරී

වෙස්සන්තර කඩේ බඩ තඩි මුදලාලි
පස් පංගුවත් කිරුවේ වහගෙන ලෑලි
කෙස් සුදු, හාමිනේ උන්දැගෙ සුදුමෑලි
ඇස් වහගෙනයි මුදලාලිගෙ යම පාලී

මිලක් කියනු බෑ රබ්බඩ දෙක තුනට
දොලක් පහල විය බනිසක්, දැක කටට
ඇසක් ගසා, වෙස්සන්තර කී ලෙසට
දෙකක් බනිස් බෑ, පලුවක් හෙට ණයට

අල්ලපු වැටේ රබ්බඩ ගහ පල දරපු
හොල්ලපු අතක් නෑ, වවුලෝම බිම හලපු
ඉන් පහු කිසිම පුවකක් නෑ ඈ දැකපු
කල් පහු විනිද බනිසය සිහිනෙන් විකපු

බනිසේ සීනි නාවර, තුන් යම සිහිවේ
පවසේ තරම වෙස්සන්තර නෑ දුටුවේ
අහසේ තාරකා වහලේ හිල් වැසුවේ
දවසේ බනිස, ඉන්පසු අගුවෙයි දුටුවේ

වවුල් මිතුරනේ මායිම් නොම තකන
අවුල් නෑ, පුවක් ගෙන එව් දුරු රටින
ලිහිල් කර නෙරිය නොම රිදෙනා ලෙසට
දවල් රෑ පුවක් හල මැන ඇද ලගට

නිසි තැන නිසිකල කැමරා ඇසක ට
හසු කර ගන්නට පින තිබුනට ම ට
අනිසි තැනක සිට ගොදුරක් වන්න ට
සිදුවිය අසරණ සුදු පරෙවියෙකු ට

සොබදම් නීතිය පොදුවෙයි සැමහ ට
නවන්න බැහැ අප නිති ගරු නොකළ ට
ගොදුරේ අයිතිය ඇත්තෙ උකුස්ස ට
උත්සහ නොකෙළෙමි පරෙවිය රැකුම ට

සම කල නොහැකි මුත්
ගසක අතු ඉති නටු
අනුපාතයක් ලෙසින්
හිරු එළිය දිය යුතු
මුදුන් මුල ගහේ බර
දැරුවත් ලෙස විරූ
නටුවටත් තැනක් ඇත
ගහේ මල් පල දැරු
වෙන් කලොත් එකිනෙකින්
ගසෙන් මුල් ඉති අතු
පලන්නට දර ලෙසින්
සිදුවේවි මින් මතු
ලබන්නට සෙවන හා
මල් පල ද නිසි තතු
මුළු ගසම රැකීමට
සැම සිතට ගත යුතු...

Photo; Jeremy Bishop

දිනිඳු සමනොළ ගිරඟ වඳින්නට පෙරාතුව
අවදිවෙමි මෙහෙවරට තුන් මහල් මන්දිරේ
අහේතුව නිසා මව් පියන් මට අහිමිවුණු
කණකොකා හැඬුවාය කටුක ජීවන මඟට

තිමිර කඩ තිර ඉරා ළමා විය පහන් කළ
යංතමින් දොළොස් විය ඉක්මවූවා පමණි
මාළිගයෙ අපායට පිය නගන්නට වුණින්
යව්වනය දියවුණිය කරුමයට පණ දෙමින්

නිදි කිරයි පෑන්ට්‍රියෙ මැෂිම රෙදි සෝදනා
කච්චියක් සළු අතින් සෝදමිය හඬ හඬා
නොදැල්වෙන විදුලි ගිනි උදුන දෙස බල බලා
දර ළිපට ගිනි පිඹිමි වක ගැහී දණ නමා

කසී සළු දුහුල් සළු සේද සළු එකින් එක
කාලයට අනුව ගිම්හානයට වසන්කොට
නෙක රුවින් අඳින සඳ රාජිණියො මහපායෙ
එකම කඩමාල්ලකි මට ඇත්තෙ දවසටම

අතින් පිසෙනා මගේ නොයෙක මසවුලු රසැති
මල් බදුන් පිරිවැරූ මැද සාලෙ මේසයේ
තුන් වරුවෙ හැඩ වුණත් සිහිල් වාරැලි පහසෙ
දංකුඩය පමණි මගෙ කුසේ ගින්දර නිව්වෙ

තරුපතිසෙ එළිය දෙන ළා පැහැති රතු එළියෙ
බුමුතුරුණු මතින්වු සයනෙ වියපත් සුවයෙ
මාළිගයෙ යුවල හුදෙකලාවෙ නිදන සද
මම ඔහේ ගුලි ගැහෙමි පන් පැදුරෙ කුස්සියේ

සියොළගෙහි අපේ දිවු රුහිරු ඩා බිඳු මැදින්
සුඛ වේදනා වෝ විඳිති ධනවත් ඇත්තො
හුස්ම පොද හදවතින් ගිලිහෙනා තුරු දිනෙක
දුක්ඛ වේදනා මය අපට හිමිවී ඇත්තෙ

කලාභූෂන කිවිපති කවිධජ
සාසනකීර්තී දේශාභිමානී
ඩබ්ලිව් කේ සරත් විමලසිරි

ලඟ ඉන්න සහ උන්නු අයවලුන් ප්‍රෙජුඩිස් ලු
කරන වැඩ ඇතැමුන්ට කටු අනින විලසින් ලු
කාලයේ මානයේන් කරන දේ වෙනස්ම ලු
වයසේ මානයෙන් ඒකාලෙ එහෙමම නෑලු

හැමදාම එක වාගෙ ඒ ලෙසම ඉන්නැතිලු
එකට බැඳි කරදර ඒකාලෙ හරහට ලු
ඇතුලෙ ඇති හැකියාව පනින්නට ඉඩ නැති ලු
දැන් තමයි කාලය, සහජයට වැට නැතිලු

ප්‍රෙජුඩිස්ව ඉන්න කල් අනිකාව රුචි නැතිලු
කියන හා කරන දේ එකිනෙකට නොදෙවෙනිලු
ඒනිසා ලඟ ඉන්න සමහරෙක් හරි ජේ ලු
දිනුමේදි ලෙංගතුම එපිටින්ම ඇති හිත්ලු

ශානි ඇන්තනි - 30/03/22
(එක්සත් රාජධානිය )

The moistened earth
Plays a serenade
As raindrops touch her skin
From the crying clouds above !

Looked over the window.
Something tickles in my heart
To live in the rain's dream
My love, in your arms !

A dream was I in ?
A fantasy did I imagine ?
Oh ! Just a second ;
Is that you I see through my window ?

The heart kept the steps within,
The rhythms of love
And ran to the door,
To cry on the arms above.

The Stubborn Heart !
Stopped in silence of grief
A yellow Umbrella,
That was over his head ?!

Darling a Yellow Umbrella ?
You said you love the rain
And you said you love me,
Tell me dear, was it the same ?
_____________________________
සිතුකි දිසාරා - ර/ඇඹි/ශ්‍රී බෝධිරාජ විද්‍යාලය

හිරු එළියකින් මීදුම පහවෙන පරිදී
සැණකෙළි මතක නිමවිය අඳුරට ඉඩ දී
සළුපිළි පැලඳි සෙනෙහස පෝරුව මතදී
නවදැලිහේන ලෙස අළු වී ඇත ළඟදී

තනිවුණ ගෙදර දොර උළුවහු හැම දේම
වැලපෙන සොඳුරු නටබුන් ලෙස වෙයි තාම
දවසට දෙකට වැහැරුණ අත පය පෙනුම
වයසට වැඩිය මහලුව ගිය හැටි පුදුම

කුසගිනි ඇතත් නොගිලෙන උගුරෙන් පහළ
නිසි පිළිසරණ නොදැනෙයි කිසිවෙකු අසල
දිරි ගමි මුහුණ දෙන්නට සඟවා කඳුළ
නොපතමි නපුර බැස ගිය මුත් සඳ මඬල

අම්මාගෙ වත්කම ම
අපි දෙදෙන කීවා
අයියාට බෝ සොඳුරු
හීනයක් තිබුණා
අප්පච්චි එක්ක ඒ
පාරෙ මග වැහුණා
ඒ නිසා අයියා ම
ලෙනේ දොර බින්දා

අප්පච්චි වගෙ හිමේ
අයියා අඩි තිබ්බා
අම්මගෙයි මගෙයි අත්
අත් නොහැර හිටියා
ඒ වුණත් අප්පච්චි
හිතට බය දැනුණා
අප්පච්චි හිටියනම්
හොඳ නේද හිතුනා

යන්න පෙර දිනේ රෑ
නින්ද මග හැරුණා
මුකුලිතව තරු මලුත්
හැංගිලා තිබුණා
සිසිල් නැති මද පවන
හිත කඩා දැම්මා
රැහැයියන් වැඩ වරා
නිසසලව උන්නා

පිට වෙන්න කලින් මම
ලෙන සිතින් සිම්බා
බෙහෙත් ඖෂධ ඔබේ
පිළිවෙලට තිව්වා
හිමේ මල් පරදවා
ඔබෙ සුවඳ දැනුණා
දැන් එතැයි දැන් එතැයි
මගේ හිත කිව්වා

තනි වෙන්න මේ හිමේ
බය හිතුන හින්දා
අප්පච්චිගේ හීන
මේ මමත් බින්දා
එක දිනෙක මගෙ හිසේ
බරැති අත රන්දා
පපුව මැද හොවාගෙන
සිප ගනියි හිතුණා.

සමහරක් මතක වෙති
බෙහෙවින්ම සුවඳැති
ආත්මයම පුරවති
සිත් පතුලේම නිදියති…

සමහරක් තැන් ඇති
මතක පුරවන් ඇති
පුරුද්දටම එහි යති
ගොස් කඳුලු රැගෙන එති…

සමහරක් මිනිසුන් වෙති
කිසි දිනක මුණ නොගැසෙති
ලඟින් ඉන්නා ලෙසිනි
තුන් සිතම පුරවා ඇති…

ඔබ මම සැවොම නෙක දුක් වල එරීගෙන
ගෙන යන දිවියේ සැප එන්නේ පෙරීගෙන
සුභ නැත යන අයුරු වැඩ ටික කෙරීගෙන
අපි තව පිං කරමු දිව රෑ මැරීගෙන

දිවියෙහි නොතිර බව ගන්නට නොහැක සිතා
යන්නට වේවි මරුවා කළ විටදි කතා
එදවස අදද හෙටදැයි දත් කෙනෙකු නැතා
එනිසා දැන්ම තව තව පින් කරමු ඉතා

මැද කණ්ණාඩියෙන් වාහනයක තිබෙන
ඉදහිට බැලිය යුතුවෙයි පසුපස සොදින
එදෙසම බලා සිටියොත් ඉදිරියේ තිබෙන
අනතුර නොදැක විපතට දෙනු ඇත මුහුණ

ජීවිතයෙදිත් දුක් කරදර මැද සිටින
ඉදහිට අතීතය සිහි කළ යුතු සිතින
ඒ ගැන සිතා තැවෙමින් සිටියොත් නිතින
හෙට වෙන විපත නොපෙනෙනු ඇත නිසි ලෙසින

2024/02/22

සීතල දුරුතු මහේ
පිණි විසිරෙන හිමිදිරියේ
ලා හිරුරැස්
මල් පෙති අග පිණි
මිණි මුතුසේ දිලිසේ

ඇවිදයමුද අපි වැව් ඉවුරේ
පිණි පොද පෑගී
තොල් පෙති වියලී
හිරිගඩු පිපිලා
උනුසුම දෙන්නම්
ලංවීලා

කෙස් රොද විසිරී
නෙත් අග ඇලලී
ඔසරිය ඉනවට පැටලීලා
මුරංඩු සුලගක් ගත වෙලිලා

අපේ නිහඬ ගී
ඇහිලා වාගෙයි
තාල රටාවට පෙරලි කරනවා
දංඩි පැටව් දිය බොරකරලා
වැව් ඉවුරට ගොඩවෙන්ට වගේ