මෙහෙකාර ගීතය
දිනිඳු සමනොළ ගිරඟ වඳින්නට පෙරාතුව
අවදිවෙමි මෙහෙවරට තුන් මහල් මන්දිරේ
අහේතුව නිසා මව් පියන් මට අහිමිවුණු
කණකොකා හැඬුවාය කටුක ජීවන මඟට
තිමිර කඩ තිර ඉරා ළමා විය පහන් කළ
යංතමින් දොළොස් විය ඉක්මවූවා පමණි
මාළිගයෙ අපායට පිය නගන්නට වුණින්
යව්වනය දියවුණිය කරුමයට පණ දෙමින්
නිදි කිරයි පෑන්ට්‍රියෙ මැෂිම රෙදි සෝදනා
කච්චියක් සළු අතින් සෝදමිය හඬ හඬා
නොදැල්වෙන විදුලි ගිනි උදුන දෙස බල බලා
දර ළිපට ගිනි පිඹිමි වක ගැහී දණ නමා
කසී සළු දුහුල් සළු සේද සළු එකින් එක
කාලයට අනුව ගිම්හානයට වසන්කොට
නෙක රුවින් අඳින සඳ රාජිණියො මහපායෙ
එකම කඩමාල්ලකි මට ඇත්තෙ දවසටම
අතින් පිසෙනා මගේ නොයෙක මසවුලු රසැති
මල් බදුන් පිරිවැරූ මැද සාලෙ මේසයේ
තුන් වරුවෙ හැඩ වුණත් සිහිල් වාරැලි පහසෙ
දංකුඩය පමණි මගෙ කුසේ ගින්දර නිව්වෙ
තරුපතිසෙ එළිය දෙන ළා පැහැති රතු එළියෙ
බුමුතුරුණු මතින්වු සයනෙ වියපත් සුවයෙ
මාළිගයෙ යුවල හුදෙකලාවෙ නිදන සද
මම ඔහේ ගුලි ගැහෙමි පන් පැදුරෙ කුස්සියේ
සියොළගෙහි අපේ දිවු රුහිරු ඩා බිඳු මැදින්
සුඛ වේදනා වෝ විඳිති ධනවත් ඇත්තො
හුස්ම පොද හදවතින් ගිලිහෙනා තුරු දිනෙක
දුක්ඛ වේදනා මය අපට හිමිවී ඇත්තෙ
කලාභූෂන කිවිපති කවිධජ
සාසනකීර්තී දේශාභිමානී
ඩබ්ලිව් කේ සරත් විමලසිරි