Category: නිසදැස් කවි
ඉර්දි පෑමක අගය
තවත් එක් සමයක
කැටුව සඝ ගන සොඳ
අප බුදුන් ගෝතම
ගඟක් වෙත වැඩියහ
හිරන්මති මහ ගඟ
අපහසුය තරණය
එනතෙක් රැඳෙනු විය
තොටියා උන් එතෙර
එකල්හිම එතැනට
ආහ කොහෙදෝ යන
බමුණු පිරිසක් එක
සතු ඉර්දි තෙද බල
බමුණන් ආ විලස
පාරුවක් නොසොයම
ජල මත පාවෙමින
ඉර්දියෙන් විය එතෙර
විකුම් දැකුමෙන් එම
බුදු පුතුන් සිතනුව
නොබැරි යනු එලෙසින
ලැජ්ජාවකි ඉතින
නොව පාවී එගොඩ
ඉර්දි බල පාමින
කිම කරුණ රැඳෙනුව
මුණි වෙතින් විමසුව
බුදුන් අප ගෝතම
පිළිතුරක් නොදෙමින
නිහඬයෙන් සිටියහ
එනතෙක්ම පාරුව
පාවෙමින් එතෙරට
පාරුවෙන් ගිය කළ
විමසීය ගාස්තුව
මුනිඳු තොටියාගෙන
එක මස්සකි එය
තොටියාගෙ පිළිතුර
එම වදන් සිත් ගෙන
මුණි මෙලෙස වදහළ
ඉර්දි බල විකුමක
අගය වෙද මස්සක
නොවටීද එලෙසට
සිතනු මැන ගැඹුරෙන
* මස්ස යනු ඉතා අඩු වටිනාකමකින් යුත්
පැරණි කාසියකි. එහි වටිනාකම
කහවණුවෙන් 1/4ක් ලෙසද දැක්වේ.
කම්පනය
අඳුරු අහසක් නොවී එදවස
සුදු වලාකුළු නොදුටි ගුවනත
දුර කථනයේ හැඬුම අවසන
ගමන ඉක්මන් කළේ නුඹෙ මුව
හෙදිය පෑ මදහස සිත’ග විය
උපාදානය සුළඟෙ මුසුවිය
මතක කැළතී සිතේ සුළි ලෙස
කෙළිබිමේ පාසලේ දැවටිය
පිටියෙ කෙළිබිම දුවන වේගය
වරළ අල්ලන් දොඩන බාසය
අග මුලක් නැති මතක සටහන්
සොඳුරු සිත්තම් ලෙසින් පාවිය
බෙහෙත් මුසු ගඳ සුළඟ නැහැයට
දැනෙද්දී ඔහු මට පැවසු මග
ගොසින් අවසන දුටුව පුවරුව
මගේ සිත කම්පනය කරවිය
මිණී කාමරයේ අඳුරු දොර
ඇරුණි මා හට ඇතුල් වන්නට
සිනා නැති නුඹෙ මලානික මුව
දෙසට නෙත් යොමු කරනු කෙලෙසද
සීතාම්බර පටසළු නැෂනල්
සීතම්බර පටසළු නැෂනල් අඳින
ටයි රවුමේ නොලිහෙන ගැට නිති තිබෙන
ඇන්දත් කෝට් බටහිර පිළිවෙත නොදැන
ලොක්කොද ඇතේ මිනිසුන් නොදැනා සිටින
ඔක්සිජන් නැතිව දිවි ගෙවනා මිනිසුන්
වස රස කෑම කා අපේක්ශා නිවසට වී
කොම්පැණි නොවැටි ආරක්ෂා කරගන්නේ
රුපියල බබළවා අප රට රැක ගන්නයි
සිරිලක හිසය වෙන නමකින් නැව් ගෙනෙන
කැපවී දෙරණ වෙත ඇන්ටිජනුත් බෙදන
හිරු දහසකින් මහ සෑ වත සරසවන
සැරදේ ජන මැදුන් ලක අභිමන් පුරණ
මට පෙර රට කියා හිමි හිම්න් විකුණමූ
ලෝකයම එපා කර චිං චෑං කියවමූ
වාසි නැත්නම් අපී වචනයක් නොකියමූ
උපන් මව් දේශයම දිවි පුදා රැක ගමූ.
දුරස් වී ළඟින්
අර ඈත තියන තරුගොන්නයි
නුඹට පේන්නේ
අත පාන දිලෙන තරුවක්මයි
ඇසේ දිලෙන්නේ
තව ඈත සඳක් පායපු බව
නුඹ නෑ දන්නේ
නුඹ නෑ දන්නේ …
වැට කඩොළු බැඳන්
නුඹ හිටියට
ඈත කොදෙව්වේ
නුඹ නෙළාගත්තු මලමයි
හිත් කොනේ පිපෙන්නේ
සඳ එළිය ඇවිත් හිස පිරිමැද
පිදූවත් සෙනේ
එහි සිහිලක් හෝ සුවයක්
නෑ නුඹට වැටහුණේ
නෑ නුඹට වැටහුණේ …
කවි සීපද ලියු පන්හිඳ අද
බොඳවෙලා ටිකක්
ඉන් ලියවුණු කවි රස නැති බව
දන්නවා මමත්
ආදරයක රස විඳින විදිය
දන්නෙ නැති නමුත්
පද අතර බැඳුණු තාල අතර
ඉන්නවා නුඹත්
ඉන්නවා නුඹත් …
නොකෙළෙමි වරදක්
ලොව නිදියද්දී
රහසින් පිපිලා
උදයේ පරවෙන
අරුමය දකිනට
කලුවර මහ රෑ
උනිමි නිදිවරා
ඒ කඩුපුල් මල
පිපෙන තුරා
පරවෙන්නට පෙර
නටුවෙන් ගලවා
පිදු වෙමි සමිඳුට
පහන් සිතින්
20/04/2021
සංග්‍රාම
(උතුරේ යුද්ධයෙන් පසු
කොලඹ ආ හමුදා සොයුරකු
තමාටම වෙඩි තබා ගනී.)
තරහින්ද නුඹ තවම
ජoගමෙත් ලෙඩ අරන්
ඔරවනවා මටම
ඇත්තමයි තoගනී
මo මටම යුද්ධයක
“දාලා යන්න නම්
ඇයි ආවෙ මo ලගට “?
ඔයා අහනකොට
උත්තර තිබුනෙ නෑ මට
තල් අරඹ ගිනිතියා
අපිත් එහෙ මෙහෙ ගියා
බයිනෙත්තු මෝටාර්
ඔයා හීතල කලා
කොළඹ ආ වැඩමුරේ
රජගෙදර පෙරහැරේ
රෑට යනවා අණට
මහසෝන් සමයමේ
පෙරහැරේ යන සුරිඳු
අලුත් සෙල්ලම් ගෙනා
ටයර් සෑ වැදගෙනම
කොලු පැටවු වැතිරුනා
තල්ගහේ යුද්ධයම
මෙහේ ඇවිදින් කලා
නිදා නොනිදා රැයම
මරණයට හිනැහුනා
ආයෙ දැන් හැරෙනු බෑ
ඉස්මුදුන රිදෙනවා
හිත්කැඩූ යුද්දෙටම
මoම වෙඩි තියනවා
ඉතින් තරහද තාම
ආදරෙයි තoගනී
ආදරයකට පස්සෙ
ආදරය ලැව්ගිනී
සිඹිමි අත් හරිමි යලි
සිඹිමි නුඹෙ සෝගිනී
බදාගත් ගිනිකදින්
මුවග විද සැනහෙමී..
සිතන්න දෝණිය
ජීවන මංපෙත එකලු කරන්නට
බලාපොරොත්තුවෙ කිරුළ දරා
සෙනෙහස ගඟුලෙන් දිවි ගංගාවට
ගලන්න දෝණිය සතුට දරා
දකින දකින හමුවන දෑ ‘තර
රවටන රැවටෙන දේ හමුවෙයි
සිහියෙන් නුවණින් සලකා සියල්ල
යා යුතු නිසි මඟ යා යුතුමයි
තමා හිසට තම අත සෙවනැල්ලයි
උපාය දන්නා අපායෙ නොවැටෙයි
සෙමෙන් සිතා යන සෙමෙන් ගමන තුළ
ආලෝකයෙ අරුණලු හමුවෙයි
ලොවක් තනන්නට ලොවක් දිනන්නට
මනු පරපුර යුතුකම ඉටු කරනට
මේ භව කතරේ දරනා වෑයම
ජීවන කුසුමට සුවඳ ගෙනෙයි
හමනා මඳනල ගලනා ගංගා
වසිනා වැහි බිඳු සැදෙනා තුරුලිය
මට නොව අපටයි සිතන්න පතන්න
නිවන් මගට කැඳවා සුවදෙයි.
හිච්චි සංකල්පනා
උපන්දා සිට ගල් වලේ මයි ඇය
අතේ කරගැට විතරමයි
අතට හම්බෙන සොච්චමෙන් මට
රැගෙන දෙන්නේ එක පොතයි
ගණිත ගුරු මට හොඳයි කිව්වේ
කුරුටු පිටු නොදුටුව නිසයි
එකම පිටුවේ ලියූවත් හැම
හිතේ ලියු රචනා නම්, ගොඩයි
දොහොත් මුදුනින් මවුන් නමැදා
සිප් හලට යන්නේ ඉපිලෙමින්
හිල්වැදී,බිඳි, මිරිවැඩි සඟල කුලුපග,
මා දමා යන්නේ දුකින්
අඹ යාලුවෝ මගෙ උත්තරය කොපි කලෙ
මං හා කියන්නත් කලින්
උත්තරය හරි නම් ගුටිය මොකටද
දුක නැද්ද මං හරි හිත බරින්
ශිල්ප දෙන්නේ නැණ වඩන්නයි
පොතේ ලිව්වා නොලීවයි
මකල ලිව්වත් ලියල මැකුවත්
නැණ වඩන්නේ පතාලයි
ගුරු මව්නි පිය වරු උගන්වනු පෙර
කුළුණු ගුණ හිත් වගාවයි
ගල් වලේ අත් වල කරම කරගැට
පිරිමැදිය හැකි නම් මනාපයි
– 06/01/21
විශ්වාසය රැවටුණිය රැයේ
පුරහඳ කළුවර වුණා රත්තරන් – අපගේ දිවිමග සෑම දිනේ
පරාදීසයක ඉසුරු නෙළන්නට – ඒකයි සමුගෙන පිටත් වුණේ
ඇසෙ දිලිසී සිත පැටලුණු සලකුණු – මායාවන් දෝ අමාවකේ
මහා සාගරේ පැද්දෙන කුටියක – කල ගෙවුණේ නොවිඳිනා දුකේ
රැයක දවාලක වෙනසක් නෙත නැත – සිරගෙයකයි පණ නල රැඳුනේ
නන්නත්තාරව ගොඩ බට බිම් කඩෙ – ඉරනම් ගමනෙද ඉම තිබුණේ
සුඛිත මුදිත දිවි බලාපොරොත්තුවෙ – තෙරපුම නැත සිත අතැර ගියේ
කර්ණ රසායන වදන් වැලක අග – විශ්වාසය රැවටුණිය රැයේ
තනිවන ජීවිත නිහඬව ගිලලන – ආශාවන් හට ගොදුරු පෙනේ
නිදිදෙවු සුව දුන් ඒ අසපුවමය – මැරි මැරි ඉපදෙන සෑය වුණේ
Now
I am not an English poet
I am a collective poet
You are a real poet
We are writing poems now
Before we need everything
Now we need life
Why before and now
There is no before and now
Only need few in life
Oxygen water food
And few bits and bobs
Remember before and now ?
If you sent love
You will receive love
Do not cry now
Oh no one calling me now
There is no war now
Also no suicide now
Do you know why now
We all fight same war now.
වසන්තය ඇවිත්
දුෂ්කර සරත් කාලය ඇත පෑල දොර
ලස්සන වසන්තය අත ලඟ පේන දුර
පස් යට නිදන මල් ඇට සැනසීම බර
හුස්මක් ගන්න හඬ ඇහෙනව නේද සැර
අතු සිඳි රෝස පඳුරේ දඬු වල අගිසී
සතු නව ලදළු දැන් වස්සානය පැවසී
රතු ඩේලියා අල පණ අරගෙන සැරසී
මතු වී පිපෙන්නට අර අඳිතී වෙහෙසී
වෙනදා නොමැති කඩිසර කම් එකතු කල
පෙර දා තනිව ගැවසුණ නෙක කුරුළු කැල
දෙදෙනා බැගින් වළඳති ආදරේ ඵල
පිපෙනා වසන්තයෙ ලා හිරු කිරණ වල
එ දවස
මතක නම් ඒ දවස
මතක ඇති සැඩ සුළඟ
සුසුම් දහසින් තැනුණ
කුණාටුව වූ සුළඟ
කුණාටුව තැනු උනට
පියාපත් බර පමණ
නොවී යසිසුරු දිනන
කැදලි තනනා සිහින
බැගෑපත් වී යදින
තැලී පොඩිවී හිඳින
සුවාසක් ජනයිනට
දිනා දෙන ලොව පමණ
තුමුල වාසල් පවුරු
විකුම් පෙළපත් මහරු
කම්පාව සැඩ නලින
සැළුම් වෙවුලුම් කෑය
පිපී එරබදු රුසිරු
නැඟූ කූජන මියුරු
උදා බග සඳ වතෙහි
තැබී සසලප රුහිරු
වියැට විසිරී මඩට
කිඳී කලලෙහි යටට
මළ ද ඒ මරණයද
අස්වැන්න වේ හෙටට
2021.03.18
නයිටිය පරක්කුයි
නිරුවත්ව හුන් රතැඟිල්ල
ඔපවත්ව රන් මුදුවකින්
උයා පිහා දෙයි ; මැගී
අගේ කර
මට නොවෙයි ; ඔහුට
අළුත් නයිටිය
වෙනදාට වැලට යන්නේ
පාන්දර
මාවත් නොදැනුණු….
මා
පිණි බිඳක්
මහ කන්දක් මතට වැටුණ
මා
දිය පොදක්
මහ සයුරක් තුළට හැළුණු
මා
තරු කඩක්
අහසින් ගිලිහිලා වැටුණු
ඒ බව නොදැනුණු
කන්දත් ඔබම ය
සයුරත් ඔබම ය
අහසත් ඔබම ය
මාවත් නොදැනුණු ….
කෝවිඩ් වැලපුම
මගේ ආදර සැමියා
ගෙදර සිට වැඩ
තිරයක් බලාගෙන
මොනවදෝ මුමුණයි
කන් දෙකෙත් ඇබ
දරු දෙදෙන නිහ‍ඬයි
සිටියත් නැති ගානයි
මුලු ගෙදරම පාලුයි
අපේ කාලේ නෙමෙයි
ගුරැන් නැති පාසැලලු
මිනිස් පුලුටක් නෑ
පේන තෙක් මානෙක
මාවත පාලුයි
හැල්මෙ ගිය වාහන
කොහේ සැඟවුණිද?
එළිය හරි සීතලයි
අහස අඬනව වගේ
මුලු ලොවම එකතැන
නතර වී දිගු කලක්
හෙට ඉර පායයිද…?
හඳ එළිය
ඉරේ එළිිිය බව හඳෙන් ගලන්නේ
බැලු බැල්මට නෑ අපට පෙනෙන්නේ
ඉරේ චණ්ඩ බව හඳට උරාගෙන
රතු ලේ කිරිකර පොවන මවක මෙනි
සිසිල් එළිය හඳ අපට පොවන්නේ
මවු ගුණයයි හඳ එළියෙ තියෙන්නේ
ඒ වාගේමයි ශෝක භාවයෙන්
කවියන් කරුණා රසය මවන්නේ
ඉරේ ප්‍රභාවයි ප්‍රතිභාවක් වී හඳෙන් පෙරෙන්නේ
ඒ නිර්මාණේ අපූර්වත්වයෙනි
චමත්කාරයක් හිතට දැනෙන්නේ
රියැලිටි ඛේදවාචකය
කුඩා දැරියක් උදේ …… පොලීසියෙ අඬනවා
මවකගේ විලාපය ……. අතර ඇය කියනවා
මගේ කිරි කැටි පැංචි …… මම ගෙදර නැති වෙලේ
ජිනේ දූශනය කර ……….. පැන ගිහිං දෙයියනේ
මේ දැරිය නේද අර ………… රියැලිටියෙ සිංදු කිව්
කොට ගවුම ඇඳ හැඩට ….. වේදිකාවේ නැටූව
“ඔබෙ දෙතොල් සිපගන්න … ඔබේ වත දැකගන්න”
ගැයූ ගී පදවැල් ……………. මවක තෝරලා දුන්
විනිසුරු මඬුල කිවි …… ….. හරි හැඩයි ගායනය
සිත් පිනයි ඇගෙ නැටුම…… උචිත ගීතය සමග
නීතියේ ඇත්නම් ඉඩක් ….. ගන්නවා එක පෙලට
අරිනවා දඟ ගෙයට………නැගනියේ නුඹ ඇතුලු
විනිසුරු මඩුල්ලත්
සොබා දහම …
සූර්ය පුත්‍රය, හනිකට වඩිනු මැනවි
හිමිදිරියේ මේ මට ඔච්චම් නොකර
ලොවෙහි මල් ඵල දරන්නට
ලහි ලහියේ හනික වඩිණු මැනවි…!
ඔබද සැගවුණු සූර්ය කුමාරයා?
ඔබත්, මට ඔච්චම් කරනවා ද?
ගණදුර නසා රාත්‍රිය සොඳුරු කරන්නට
වඩිණු මැනවි චන්ද්‍ර පුත්‍රයාණනි
ඔබේ දෑස් නිල් අඹරේ තරු කැට සේයා
ඔබේ වතද අරුණෝදේ ළහිරුන් සේයා
මගේ දෑස් නිල් ජල පිරි පොකුණක් සේයා
හනික වඩිනු මැන රන් සමනළයෙකු සේයා
ඈවරයි, දෑවරයි, තුන් ඈවරයි
කොදෙව්වක් නොව කනක උයනකි
සේද මාවතේ මුතු ඇටය කියනා
ලොවක් පෙරේත සම්පත් ආකරය
වෙන්දේසි කරමු අපි හෙට ගැන නොසිතා
පින්බර සරු සාර පසින් ස්වයංපෝෂිත
පොළොව වනසමූ වස විස එකතු කර
බහු ජාතික සමාගම් වල කාසි මල්ලට
පාවා දීපන් මතු උපදින දරුවගෙ බත‍් වේල
ඉඩම් මදි නම් ගොඩ කරපන් වෙල්යායවල්
වනාන්තර වනසා හදමු තරු පහේ හෝටල්
නූපන් දරුවන්ගෙ සාපය ලැබෙන දවසට
නරකාදිය ලැබීයන් තොපිට මෙලොවේදීම
මගේ අනුබුදු සමිඳුණේ
නොවැඩියා නම් තම්බපණ්ණිය
වණ සතුන්ටම වෙන්ව යාවී
හුදෙකලා වූ දේශයක් වී
සිතියමෙන් ඉවතටම යාවී
රජුගේ පසුපස හඹා ගෙන ගිය
රැළක් සේ විදිණට සතුන්
නොවැඩියා නම් තම්බපණ්ණිය
වණ සතුන්ටම වෙන්ව යාවී
මගේ අනුබුදු සමිඳුණේ
ඉහළ අහසට නැඟුණු ගල්කුළු
මුදු මොලොක් වී ලොවට දුන්නේ
සතර බඹ විහරණ ගුණෙන් පිරි
පෙති පිළිම සඳකඩ පහන්
සමිඳු දෙසු දම් පද අසා
මැවූ අසිරිය ලොවට පැතිරූ
වැවයි දාගැබ ලඟම සිටියා
අපේ කම හදවත දරා
මගේ අනුබුදු සමිඳුණේ
ගමයි පන්සල එක ලෙසේ
දේශයම පිබිදූ කසාවත
ජාතියට දිරි දුන් කසාවත
මිහින්තලයෙන් තම්බපණ්ණිය
මගේ අනුබුදු සමිඳුණේ
කුලී සොල්දාදුවන් යුදබිමට බැහැලා
රෝද හතරෙ යුද්ද ටැංකි රෝද දෙකේ රෝද තුනේ
මහා බුදුන්වරුන් බුදුවන මේ හිමිදිරි පාන්දරම
කටුබැද්දෙන් පටන් අරං
ගාලුපාරෙ හෙමින් හෙමින්
ඇස් ඇස්වාට්ටුවට යමි මම
බම්පෙට බම්පේ තියාන
හෝන් ඔබන ලයිට් ගසන
දුම්පිඹ පිඹ තෙල් පුච්චන්
හිටගෙන බ්‍රේක් ගසන්
එන්ජීම කන් පුපුරන්නට
ඇක්සලේටරේ නහුතෙට
බඩගාමින් ගාට ගාට
පොඩි ඉඩකින් මා පසුකර
පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ඉස්සරහට
ඇදෙන් තව එකෙක් දුටුවිට
ඇඩ්රිනලින් උතුරායන
පුදුම කෝපයෙන් පිපිරී
ජීවත් වෙන්නද නැතිනම්
මඟදි මැරෙන්නද අපි මේ යන්නේ?
දියණී
නිල් තරු යුවලක් පායා දිදුලයි රන්වන් ආකාසේ
පියවෙන මා නෙත් විවරව සැනෙකින් බොඳවන ලෙස රහසේ
පුලුන් රොඳක් ලෙස පාවී යන මගෙ නෙක සිතුවිලි අහසේ
හිනැහෙන දූ පොඩි ළඟ නවතියි මගෙ හදවත හොර රහසේ.
සමනළියන් සේ මලින් මලටයන
දඟ ගති ඇති බෝමා
සෙමින් සෙමින් විත් සියොළඟ දැවටී සිත පුබුදන සේමා
දිනූ ලෙසක් ලොව දැනෙනා සඳ පරදා සිවුරඟ සේනා
මගෙ ලොව හිරු සඳු සැමදා ඔබවෙයි බබලන එක සේමා.
පිණි බිඳුවක් සේ පිවිතුරු වනු මැන
හිමිදිරි තණ පහසේ
තරු කැට ලෙස සනසනු මැන ලෝකය සඳ නැති රෑ අහසේ
මල් සුවඳක් සේ මිහිකත සනසා
හිනැහෙන මතු දවසේ
අප දුටු සිහිනය තුල රජවනුමැන
සිඟිතියෙ හෙට දවස
මා හොයන මම
ඔබව දුටුවෙමි
කැඩපතින් නොව හැබැහින්
හැඳිනුවෙමි ඔබව
නොපෙනුනත් මගෙ
මනසින්……
මගේ රුව දෙස
බලා සිටියෙම් එලෙසින්
පෙළ ගැසි සිතුවිලි
ගලා එයි දසතින් …
ඒ එකක්වත් අහුලන්න
බැරි හිතකින්
කොහෙ හොයන්නද
මාව නොපෙනෙන
ඇසකින්…….
දැනෙයි සිතුවිලි
පාවෙලා යන මනසින්
හොයන්නද මම
මාව විසිරෙන හිතකින්…..
ඔබව දැක්කත්
දුර ඉඳන්
මගෙ මනසින්
තවම සොයනව
මම මාව
හමුවන තෙක්……..
මට…..
සමාවෙයන් මගෙ මල්ලියෙ – එක්කන්
යන්නට නාවට
පොල්රුප්පේ මං තනිය ම – රැක්කෙ
අම්මා තාත්තාව
තල් අරණේ කළබැගෑනි – දින දින
උඩ මතුවෙන විට
නුඹ ගියා ද අපව දමා – කාටත්
නොකියා රහසෙ ම
පොල්රුප්පේ කොහෙ හිටියත්
ඉන්න අපේ වුන් වාගෙ ම
තල් අරණේ කොහෙ හිටියත්
ඉන්න වුනුත් අපි වාගෙ ම
රණ්ඩු දබර වෙලා ගියේ
උන්ගෙ වුවමනා හින්ද ද
කොයි දේසෙත් එකෙක් – දෙකෙක්
දිය යට ගිනි නොගෙන ගියෙ ද
ඒ ගින්දර පත්තු වුණේ
මව්පියො-සියොළඟ නොවේ ද
පාතිඅම්මා කුරුපන් තල්
අරණේ වැළපුණා නේ ද
පත්තු කෙළේ ඒ ගින්දර
උන්ටත් නුඹටත් නොවේ ය
ඉහළින් වැඩ කරපුවුන්ගෙ
ඉහ – මොළ පල්ලේ නිසා ය
නුඹත් ගියා උනුත් ගියා
අනෙක් වුන්ගෙ දෑස් තෙමා
ඒ කඳුළැලි කෙදිනක හෝ
නැගුණු ගින්න නැති කරාවි
එදිනට දුක – සැප බලන්න
බුදු මල්ලියෙ ඇවිත් යන්න!
අකාල මරු කතරේ
රට-දැය සුරකිනු ව
මරු අතරේ සැඟවුණු
යසද් ජයනාත් අමරසිංහ
නම් වූ මගේ මල්ලීට
මගේ කවි කුමුද
උපහාරයක් ම වේවා!
මිනිසත්කම
සංසාරේ දුක් විඳ ලබාගෙන මිනිසත් කම
අඩු වයසින් මිය යනවද සිතනු ඔබ සැම
ඔළුවක් තිබුණට එය නිසි ලෙස පරිහරණය
නොකළ නිසා යන්න වුනා – පරලොව අවසන
අම්මා කෙනෙකුගේ කුසින් ඔබ මෙලොව බිහිවෙලා
තවත් ගැහැණියක නසන්න – ඔබ ඔබටම රැවටිලා
ඇඟේ පතේ සවි ශක්තිය – ධනය බලය රූපය
ගෙල වැල දා මිය යන විට – සිටියේ නැත ඔබ ළඟ
තහනම් ගහේ ගෙඩි කන – කොයි කාටත් සිහිවෙන
මේ සිද්ධිය පාඩමක්ය – හැදෙන්න මුල සිට
සිතුවිළි ආ පලියට – සිතන්න ඔබ හැම විට
කෙරුවොත් අත් වෙන – ඉරණම ඔබටත් සැමටම
අහිමිව පිය සෙනෙහස – දුක් විඳීවී දරු කැළ
සෙනෙහෙවන්ත බිරිඳක් ඇත – අහිමිව සෙනෙහස
දුව එනතුරු මඟ බලා – අම්මෙක් ඉන්නවා කියා
මෝහෙන් සිත මුලා වුනා – තහනම් ආලය නිසා
සිදුවූ දේ සිදු වුනා – නෙතේ කඳුළු වැගිරුණා
දහසක් පැතුමන් අකලට – උඩු සුළඟේ පාවුනා
දුවේ පුතේ ඔබ සැම – මෙය ගෙන ආදර්ශෙට
සිහි නුවණින් වැඩ කෙරුවොත් – වරදින් නැහැ මතුවට
07/03/2021
කලාව
සිසලස ගෙන එන පවනකින්
දැනෙන සූවය සන්සුන්
ඒ සැනසුම් පවන්
නොරිස්සන්නො දුදනන්
පායනා හිරුගෙ කිරණින්
විදින සුවය මනරම්
රත් වු පොළව මොනතරම්
වැජඹෙයිද හිරු කිරණින්
වැහි පොදක ස්පර්ශයක්
ලබනා තුරුලතා මනරම්
වැහිකුලෙන් හිරු එබූනොත්
දිදුලන්නේ දෙදුන්නක්
මල් පෙති මත සිනිදු
බිගු පිරිවරන් රඟ දෙති
උන් මලට පෙම් කරති
කිසිම දිනකදී නිගා නොකරති
සොබාදහමට පෙම්බැඳ
සෞන්දර්යට ළංවන
චමත්කාරය ජනනය කළ
කළා කරු මුණිවරයෙකි
දුර්ගුණ ඉවත දමමින්
සොබාදහමට පෙමින්
ළංවෙන්න සතොසින්
සන්සුන්ව සිත් පාදමින්
කලාව යනු ආභරණයකි.
නුරැස්සන්නන්ට කඩුපහරකි
සන්සුන් මෙත් වැඩීමකි
එය විදින්නෝ සුවපත් වෙති.
To a widowed daughter-in -law
A few years ago
Tears rolled down
You became a widow
Having to care for two children
Compelled to leave me
To take refuge in your parents’ abode
I pity your situation
With a very responsible task
Ahead of you
To see the welfare of the two loved children
Money, time and health
Your needs of the hour
You have to remain employed
Daughter-in-law
Be courageous
Think of the world’s first woman Prime Minister
And the first woman President
Both were widows
Yet, they excelled in life
Never be disheartened
There’s no doubt
Your dear parents and friends
Will be there with you
To guide and help you
In times of need
I hope and pray
Long life for your loving parents
Who look after you and the little ones
Remember
Life’s journey is with ups and downs
And never one way
And when one door closes
Another door opens
Aim high
With your strong will power
Face the future
With courage without fear
ඉතින් අවුරුදු සමරමුද කෙලෙසින් ?
වඩියි හිරුදෙවි නුහුරු ගමනක සොවින් පිරි දෙනෙතින්
ඇසෙයි ඉකිබිඳ හඬනු කොවුලන් රිදවමින් දෙසවන්
මැවෙයි ගිණිමල් නැගුණු’යුරු දෙව් මැදුරු පියසි මතින්
හඬයි හදවත, ඉතින් අවුරුදු සමරමුද කෙලෙසින් ?
දරාගෙන දුක දෑත පා මම මගේ දෙවිඳුන් යදින අතරේ
මරා මා නුඹ නුඹේ දෙවියන් පුදනු ඇදහිය නොහැක මිතුරේ
කුරා කුහුඹුවෙකුටත් වරදක් නොකළ සියයක් දනන් අතරේ
මරාගෙන මියැදෙන්න තරමට කළේ අකුසල් කිමද සසරේ ?
බිඳී විසිරුණු දෙව්රුවේ ලේ කඳුළු පිසදා සෙනෙහසින්
සිඳී අත්පා දිවිය සුරැකුණු ගිලන් දන නිති සනසමින්
හිඳී නම් ලෝසතට මෙත පා එකම මනුලොව සුරකිමින්
වඳී දෙවියොත් අපට මෙහිවිත් ලැගුම් ඉල්ලා මනු ලොවින්
මවගේ බලාපොරොත්තුව
මවක් අතරමංව දිවි කතරේ
වෙර දරයි – ගෙනියන්න
හැකි ලෙසින් – ජීවිතය
සුර සැප නොවේය ඇය පැතුම
නැතේ ඇයට අනාගතයක් තිර
පසුවන ජිවිත අරුණේ
අනාගතය තම පුතුගේ
බලයි සිතයි ඇය …..
ලබා දෙන්නට පුතු හට …..
ජිවිතයක්
හෙළයි ඈ දහ බිඳු …
කාමරයක් තුල
සොයා රුපියල් සත
වසංගතයේ පිපි පියුම
විකසිත වී බැලිමි හාත්පස…
හිරුත් සමග හාද වෙලා,
විල පුරාම මල් පිපිලා,
නැලවි නැලවි කොමළ පපා,
පරිසරයම හැඩ කරලා.
මල් කුමරියො කිම තනිවී?
විල වට ගැවසෙන නිසැකව,
කොළු පැටවුන් නැත දකිනට.
නිබදව මල් නෙලමින් යන
තරුණ ලියන් කොහි ගියාද?
ඇග පුරාම මඩ තවරා,
මල් අගනන් වෙත ඇදෙන්නෙ,
පෙමට ඇදෙන බමරුන් ලෙස.
කෝ අද උන්, කොහි ගියාද?
විල මත පෙති විසිරී ඇත,
මල් කුමරියො තනිවී ඇත.
සෝක බරිත හදින් යුතුව,
මල් අතරින් ගොඩ වූයෙමි,
සොයනට කිම මේ අරුමය.
බෙල්ලන්විල විල අද්දර,
මල් ලෑල්ල ඇත, මල් නැත.
දළදා මැදුරෙහි මලසුන,
හිස්වී ඇත ඒ විලසම.
අදහා ගන්නේ කෙළෙසද?
ආයෙමි පුදබිම කැළණිය,
අහෝ! නොමැත මා මිතු කැළ.
තනිවී ඇත මල් ආසන.
නිසැකව මහ සෑ අභියස,
දහසක් මල් පිදෙනු නියත.
සල පතල මළුව මත,
සෙමින් තබමින් දෙපා,
මහා සතුටින් ඉපිල,
සෙවූයෙමි මම අවට.
එකම සිය පතක් වත්,
නැතොත් පරසතු මලක්,
දෙව් බඹුන් පුදන ලද,
නොමැත මල් අසුන් මත.
සිරි මහ බෝ සමිදු මළුව,
වියලී ගිළිහුන බෝ පත්,,
ඇතත් පැතිර වැලි මළුවම,
කොයිද පුදන ලද සියපත්?
හදුන්, තෙල් සුවද නැත,
පුදන උවැසියන් නැත.
රිලවුන් හා බල්ලන් හට,
නිජ බිම වී ඇත පුද බිම.
බොදුනට පමණද මෙවිපත?
දිව ආයෙමි දෙව් මැදුරට.
දැල්වී අවසන් වී ගිය,
ඉටි පන්දම් කැබලි මිසක,
එහිදු නොමැත ම මිතුරු කැළ.
පිච්ච මලින් ගෙතු මාලා,
කෝවිල තුල නැත දක්නට.
දිව යමි මල් ශාලාවට,
ඇත්දයි සොයනට එහි මල්.
කැඩුනු පතුරු,, කම්බි මිසක,
මල් වඩමෙහි නැත කිසි මල්.
සොහොන මතද ,නැත පිදු මල්,
අමතක වී දෝ මලවුන්?
මහ විපතෙකි මිනිසුන් හට,
නැත බෙදුමක් ආගම් ලෙස
කුල මල, දෑ ,ගොත් එක ලෙස
එක පොකුරට ගොදුරුව ඇත.
ඉතින් කුමට මා පිපුනේ?
පිදෙනු නොහැකි නම් බුදුනට.
මියෙනු යෙහෙකි වැළද පොලොව.
සමුගමි විල මත මිළිනව.
හෙවනැල්ල
අලුයම සවස බඹ අට දහය දිග ඇදී.
කුලුපග ලෙස දවල් විත් දෙපය මත වදී.
කලුවර වැටෙන මොහොතේ රැගෙන හොර නිදී.
මුලු දිවියෙහිම ඔබ මා සමග ලඟ හිඳී.
සිටගෙන සිටින විට ගොස් ගල් තලය වෙත .
යට බෑවුමට පැන වල් කටු පඳුරු මත.
සටහන් තබනු සවසට දැක පුරුදු ඇත.
මට ඔබ තරම් මේ ලොව හිතවතෙකු නැත.
රටුනට වැඩක් පැවරූ විට අසල සිටී.
ඉටු කළ පසුව දිය යුතු පුද පඬුරු තැටී.
දුටුවෙමි එහෙත් යන එන හැම තැනම වැටී.
වැටුපක් නැතුව මා ලඟ තනි රකින හැටි.
අඹ තුර දිනිඳු රජ වැජඹෙන සියළු පැයේ.
බබලන එලිය අතහැර කිසි තැනක නොයේ.
සුභ නැති නිසා සැඟවෙනු ඇයි අඳුරු රැයේ.
ඔබ කොයි ගියෙද අඳුරට මේ තරම බියේ.
කුඩා කලදි සටහන දැක පහන කෙරෙන්.
විඩා රැගෙන අත වැනුමට ඔබට හොරෙන්.
දොඩා නොකරවයි මා කල දෙයම සැරෙන්.
අඬා හුනිමි බැට දී බිත්තියට වැරෙන්.
ගෙතුලෙහි පහන් දල්වනු දැක අඳුර බිඳී.
මතු වී පසෙක පසු වෙයි බිත්තියට ඇදී.
ඇතුලට සුලඟ ආවොත් කවුලුවෙහි වැදී.
බිතුවෙහි නටයි ඔබ මට මඳ සිනහ දිදී.
ජීවන ගුණය ඔබ අතහැර ඉවත නොයයි.
රෑ වෙන විටදි මා වාගෙම එලිය සොයයි.
මා ගෙන පෑන කවි ලීවොත් ඔබ ද ලියයි.
නෑසෙන බසින් ලඟ ඉඳ කවි පෙලම කියයි.
දිසි වන මගේ හැඩ නිල අඩු නැතුව පිරී.
නිසි ලෙස කරයි මා කල දේ කොහොම හරී.
කිසි විට එහෙත් සිටියදි ඉදිරියට හැරී.
ඇසිපිය සලන්නට මා මෙන් ඔබට බැරී.
විපතෙහි අතුරුදන් වන නෑ මිත් ගොල්ල.
සැප දැක ඇදෙති උදුරන්නට සැනසිල්ල.
එපවත් එසේ වුව ගෙඩියට ලෙස ලෙල්ල.
උපතේ සිට ලදිමි නොවෙනස් හෙවනැල්ල.
අවාරේ
ගැලුවත් ගඟ හැමදාකම මුහුදට
වැහි වතුරත් එක් වෙන්නෙත් ගඟටම
සඳ නැඟෙතත් පෝදා රෑ ජාමෙට
අවාරේ පිපි මේ පෙම මගේ මැණිකට
නුඹට පුදන්නම් මගේ සිත් මල් යායම
රැක ගනු ඔබ මා සතු මැණික් යායම
නුඹේ පණ මෙන් මගේ පණ යායම
ඔබය සැමදා ප්‍රාණ සිතුවම ජීවන
කිසිවෙකු ළඟක නැති මොහොතක
මට නුඹ නැතිව දැනෙන තනිකම
ආදරය නුඹ කියා සිතත් මේ ලෝකෙම
නුඹ නැතිව මට දැනෙන දේ ආදරය ද
ආදරයට විහිළු කරාට
විහිලුවට ආදරය නොකරාට
හොයපු තැන් වල ආදරය නොතිබුනාට
ලැබෙන කාලෙක ලැබෙයි ඒ ආදරය
නිල්
සොරාගමි මහ සයුරෙන්
නිල් පැහැති දිය බිංදු අහුරක්,
අහුලමි නිල් කටරොළු මල් මත
රැඳෙන හිරුගේ නොයිඳුල් ප්‍රථම කිරණින් මිටක්,
ඉන්ද තෝරා වෙන්කරමි නිල්වන් හිරු කෙඳිම සියයක් ,
සොයමි ඉන්පසු සප්ත වර්ණයෙන් දුලන
ඉඳුපිළාවන් හි ඇති නිල්පාට පමණක් ,
මධ්‍යහ්න ගගනතින් ද සූරාගනිමි තද නිල් පාටින් බිඳක්
නෙළාගෙන වනවිලක සුපිපි
සුපුල් ඉඳුවර මලක්
තලා තනමි ඉන් ඉතා මෘදු පත්තක්
ඉන්පසු කළතමි මුසුකොට සියලු නිල්
එක වාරයක් .
සාදාමි කිසිදිනෙකත් ඔබ නොදුටු
පසන් නිල් පැහැයක්,
පෙන්වමි ඔබට පමණක්
කිව් බැවින් ඔබේ ප්‍රියතම පැහැය
නිල් යැයි කියා
පුබුදුවා හසරැළි දහසක්
තුන් කොන් ප්‍රේමය
මරණය නුඹත් හරියට,
නව යොවුන් තරුණියක් වගේ.
නුඹ පතාගෙන…
බලා හිඳිනා තුරාවට;
නුඹ ලඟටවත් එන්නෙ නෑ….
ඒත් නොසිතුව…
නොපැතු මොහොතක,
නුඹ ඇවිත් මම…
දන්නෙ නෑ.
එහෙම ආවම…
නොසිතු මොහොතක ,
ආයෙ නුඹ නම්…
යන්නෙ නෑ.
එවිට අසරණ…
මගෙ හිතේ දුක,
පැවසුවත් නුඹ…
අසන් නෑ.
ආව විලසට…
යන්න වෙන බව,
නොදැන නොව…
හිත දන්නවා….
ඒත් එතකොට “ජීවිතය”…
මම නුඹට,
පෙම්බැඳ…
හඬනවා…!!!
18/03/2021.
නංගියේ ඔබ
නංගියේ ඔබ
පසුව ඇවිදින්
ගියේ ඇයි කඩිනමින්
අපව හඬවා
සුවඳ කුසුමකි ඔබ
එදා සිපගත්
අදත්
සිහිනෙන් සිඹින
ලස්සන වු මල්
මඩ ගොහොරුවේ පිපුනත්
ඔබ මලකි සුවඳවත්
පිපී මඩ ගොහොරුවට ගිය
ජීවිතේ කටුක බව
පසක් කර ගත්
නිහඬවම මුහුණ දුන්
යකඩ ගැහැණියකි ඔබ
අදත් මා දකින්නේ
මා ළමා කල දුටු
ඒ පුංචි අහිංසක
දඟකාර පැංචියයි
සිතා සැනසෙමි නඟේ
නැවත කවදා හෝ
යලිත් හමුවෙමු
වැලඳ ගන්නට
සොයුරු ප්‍රේමෙන්
වෙන් නොවන්නට
තුසිතයේදී ♥️
එරබදු මල් කළු පාටයි
රතු පාට මල් පිපුණු
එරබදු ගහක් සොයාගෙන
උතුර – නැගෙනහිර – බටහිර – දකුනෙත්
සතර අතට පියාසර කල කොවුලාට
හැමතැනම පෙනුනේ
කලුපාට මල් පිපුණු එරබදු ගස්
ඒ කලුපාට මල්
වියරුව කෝපෙන් දත් විලිස්සා
කොවුලා දෙස බලද්දී – කොවුලා බයවුණා
අවුරුදු සිරියාව – පාස්කු සතුට
ගීතවත් කරන්නට
මෙවරත් නොහැකි වග කොවුලාට තේරුණා
කැලයකට පියාසර කල කොවුලා
ගසක අත්තකට වී ඈත බැලුවා
කැලයේ ගස් අඩුවී පාළුවී යන බව පෙනුනා
කොවුල් ගීතය වෙනුවට
කොවුලා මහහඬින් විලාප නැගුවා
එත් අනේ ඒ හඬ අසන්නට සිටියේ
කැලය තුල හෝටලයක් හදන්නට
තැනක් බලන්නට ආ
සුදු ඇඳගත් කලු මැතිතුමාත්
ඔහුගේ ආරක්ෂාවට තුවක්කු අමෝරාගත්
භට පිරිසත් පමණයි …….
06 මාර්තු 2021
අම්මා
තරිඳු රශ්මි කාන්තියයි
සරස්වතී බුද්ධි ගුණයි
ළය උතුරන ආදරයයි
දේදුන්නක පාට හතයි
බෝධිසත්ව කරුණාවයි
නිමක් නොමැති ඉවසීමයි
හසරැල්ලක නැවුම් බවයි
එකමුතු කර දෙවියො මැවූ
දෙවඟන ඔබ අම්මා
දස මාසේ කුසේ තබා
ආරක්ෂාවන් සලසා
ආදර නදියෙන් නහවා
එක සියලෙන් ඇරඹු දිවි
දිනෙන් දිනම ලොකු කරවා
අතිශය දුක් ගිනි විඳවා
වේදනාව තද ඉවසා
දිවි ගතකල අම්මා
ලපටි තෙපුල් දිරි ගන්වා
සුමිහිරි බොජුනෙන් පිනවා
අනාගතය එළි කරවා
පිය නගන්න මග පෙන්වා
බාල සේවනය වලකා
ගුණදම් හොඳ පුහුණු කලා
දරු නැලවිල්ලෙන් සනසා
නිරෝගි සම්පත සලසා
දෙවඟන ඔබ අම්මා.
කිරි උතුරන හසරැල්ලක්
සීමා නැති ආදරයක්
මන සනසන මුදු බැල්මක්
ආදර ඔවදන් වදනක්
දෙව්ලොව සිට ආ අඟනක්
අප කාගෙත් අම්මා.
ලෙඩින් දුකින් අසරණ වී සිටින විට
රෑ නිදිමරන් ඔබ අසලින් සිටිය ඇය
මුදු පහසින් පිරිමදිමින් ඔබගෙ ගත
සැනසෙව් හැටි මතකද දැන් ඔබ සිතට?
ඇය දැන් දුබලව වී ඇත අසරණ
දැඩිකළ දරුවා සැමවිට අහළ පහළ නැත
සැනසිලි වදනක් හෝ ඇය හට දෙනවද
සැතපුම් ගණනක් ඈත පිට දේසෙක සිට?
නොසැලෙනවූ නොනිමෙනවූ අචලවු ආලය
බිහිකළ දාසිට පෑවේ එක ලෙස ඔබ වෙත
ඔබ වෙයි ඇය සතුවූ එක වටිනම වස්තුව
එය රැකුමට වෙහෙසයි ඇය නිරතුරු දින දින
ඇගෙ දහඩිය කඳුලින් ඔබ නිතියෙන් ලද සැප
මුළු ජීවිතයම ඔබගේ නොනිමෙයි ඒ ණය
අප මව් පියවරු වෙනවිට වැටහෙයි සියලට
ඈ කල ඒ උපරිම වූ පරිත්‍යාගය
මවකගෙ මුළු ජීවිතයම
කැපවෙයි ඇගෙ දරු වෙත
අස්ථිර මේ ලෝ තලයේ
ඇගෙ ආලය ස්ථිර
18.03.21
ආදරේ නිල්පාට ද නිල්පාට ආදරේ ද
ඔයා කියනව
මං ආසයි නිල්පාටට
නිල්පාට ඩෙනිම් කලිසම්
නිල්පාට සොෆ්ට් ඩෙනිම් කමීස
නිල්පාට කිව්වම
කොච්චරක් නිල්පාට තියෙනවද අනේ
Sea Blue
Sky Blue
Peacock Blue
මං ආස ඒ හැම නිලකම තියෙන
එක නිල්පාටට
ඒ කියන්නෙ ඔයාගෙ ඇස් දෙකේ නිල්පාට වගේ
බොරු කියන්නෙපා
මගේ ඇස් දෙකේ කොහෙද නිලක්?
නෑ සත්තයි ඔය දිළිසෙන්නෙ නිල්පාටට
‘ නීල උත්පල දිගැටි දෑසයි… නීල චංචල කිඳුරු දෑසයි…’
සේකර ඒ කියන්නෙ සුබා ථෙරණියගෙ
ඇස් ගැන
ඉතිං සේකර හරි නේ
එහෙම නම් මමත් සුබා ථෙරණිය වගේ
ඇස් දෙක ගලවල දෙන්නද ඔයාට මතක් වෙන්න?
පිස්සු නැතුව
මගේ කම්මුලට හාද්දක් දෙන්න
මගේ බෙල්ල බදාගෙන
නිල්පාට ඇස් – බොරු කතා
නෑ සත්තමයි රෑට නින්දෙදිත් මට පේනවා
නින්දෙදි පේනවද මෝඩයො ඇස්
ඇයි මාත් එක්ක කියල තියෙන්නෙ
කැම්පස් යන කාලෙ නින්දෙදි මතක් වෙන්නෙ
සන්ධ්‍යකුමාරිල විජිතල කියලා
ඒ ගොල්ලන්ට තිබුනද නිල් ඇස්
මම කියන්නෑ රෑට දැක්කෙ මොනවද කියල
විහිලු කතා කියන්නැතුව
මට කිස් එකක් දෙන්න
නිල්පාට ආදරේ ද
ආදරේ නිල්පාට ද
මං දන්නෑ හරියටම මොකක්ද කියල
ඒත් මං ආසයි ඔයාගෙ ඇස්දෙකට
කතාකරන ඇස්
නිල්පාට ආකාසෙ
නිල්පාට මහ මුහුද
නිල්පාට නිල්පාට
ජීවිතේම නිල්පාට
28.03.2021
සිතිවිලි!
මගේ ඇස් දෙකට පේනවා……..
මට නොපෙනුනාට.
මගේ කන් දෙකට ඇහෙනවා……
මට නොඇසුනාට.
මගේ මතකයට එනවා……..
මට මතක් නොවුනාට.
මා තුල තවම මම ඉන්නවා……..
ඔබ නොදුටුවාට!!!!
(ඩිමෙන්ෂියා රෝගියෙකුගේ සිතිවිලි)
කොරෝනාව පරදා ජයගත් දාට
කොරෝනාව පරදා ජය. ගත්. දාට
යමු මිතුරේ අපෙ. ලස්සන. ගම රටට
පැහුනු ගොයම් යායක හැඩ බලන්නට
පාසිකුඩා වෙරලේ පා. තෙමන්නට
අලුත් මාලු හොද්දක. රස. විදින්නට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
කොරෝනාව පරදා ජය. ගත්. දාට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
දලදා සමිදු තවසැරයක්. වදින්නට
සිරිපා ගිරේ ඉරසේවය. බලන්නට
අනුරපුරේ ශිමා බෝ. පුදන්නට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
කොරෝනාව පරදා ජය. ගත්. දාට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
අවුකන බුදුරුවේ. විශ්මය. . දකින්නට
සමාදි පිලිමයේ සිසිලස. විදින්නට
සීගිරි ගලේ බිතුසිතුවම් බලන්නට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
කොරෝනාව පරදා ජය. ගත්. දාට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
වැලමිටි වන්ගු පසුකර කදු. නගින්නට
කදුකරයේ තේවල රස. බලන්නට
තුන්පත් රෑන උඩවලවේ. සොයන්නට
යමු මිතුරේ අපෙ ලස්සන. ගම රටට
17 මාර්තු 2021
අඳුරට එරෙහිව
සිඳී ගිය පියාපත සවිමදි ද
විඩාබර නෙතු දෑලෙ කඳුළැලි ද
විහඟුනේ ඉසිඹුවට කල් වැඩිය
පියාඹමු හිරු වඩින නිම් තෙර ට
සිනාසෙන්නට සිටින දරුවන් ට
සිනාවක් රැගෙන එමු පළදින් ට
පියාපත් පිරිමදින තුරු නො ඉඳ
පියාඹමු හිස සිඹින සිහිනය ට
තටු සලන මුදු සිතැඟි ඇහැරෙන්න
මං වසන කළු අඳුර බිඳලන්න
රතු අහස විළිලාන එන විටෙක
පිපෙන මල් කැකුළු පෙති සිපගන්න
‘පැහැසර අරුණක’ ගී පොත – 1999
දුරු රටක අවුරුදු සිතුම්
එරබදු මල් පිපී නැතත්
කොවුල් හඬක් ඇසුනෙ නැතත්
හිත ඇතුලට නව අවුරුදු
සිතුම් පැතුම් ඇවිද ඇවිත්
රටකින් රටකට ඇවිදින්
රාහු කාලෙ ඉවත ගිහින්
දර ළිප නැහැ දැන් නිවන්න
සිත් ගිනි පමණයි ඇවිලෙන
සිරුරු සුවය රැක ගන්නට
අනුභව නම් තෝරාගෙන
හිතේ පුදුම ආශාවක්
කොණ්ඩ කැවුම රස බලන්න
සතුට සැපත උතුරා ගොස්
රෝ බිය සැම දුරුවේවා
සිත් පිරි සතුටින් පවසමි
සැමටම සුබ අවුරුද්දක් !
රාත්‍රිය ඇවිත්
නුඹ ඇවිත් වේලාසනින්
ගෙවුන දවසේ අඩුවැඩිය
මිටි බැඳ පසෙක තබයි
සීරුවට …….
මඟ හැරී අත්හැරුණු
එකෙක් පැන ගොස්
පන අදින පහන් දැල්ලේ පතිත වී
තටු සිඳී ඇද වැටෙයි
පහන් එළිය ද නිවාගෙන
මිහිදන්ව තැනින් තැන
වූ මතක පහුරු ගා
යළි යළිත් යා නොදෙන
අයාලේ යන ගමන – අඳුරටම දිය වෙලා
ඉතිං වත් නතර වෙයි .
හීතලද මෙතරම්, නැති දිනෙක ප්‍රේමයක්
හිම කබා නැති
හීත සමයක
ඇගේ උණුහුම් මතක අරගෙන
සීත කාලය ඇවිත් යනවද
ආයෙමත් හුරු පුරුදු නුවරට
නෙතේ සිරවුණ
මිදුණු කඳුලට
ඔහේ ඉන්නට දෙමු කියා
දෙතොල් මත ඈ ලියූ කවි ගැන
නුඹටවත් මා නැත කියා
එකදු බැල්මක
නෙතග කැල්මක
කිසිඳු දින ඈ නැත ලියා
ප්‍රේමයක් ළඟ නැති දිනක්
මේ තරම් හීතල යැයි කියා
පන්සලේ අලියා
පන්සලේ හාමුදුරුවන් ගේ අලියා
පැටියා කාලේ දායකයෙක්
අමතක කරලා ගිය නිසා
කන්න දීලා හදාගත්තා
පන්සල් වත්තේ අලියා බැඳලා
කකුල් හතර කිටි කිටියේ
හැරෙන්නවත් බෑ
හොඞය වනනවා
යකඩ දම්වැලට
කකුල තුවාල වෙලා
දම් පාටින් බේතක් ගාලා
තුවාල වල මැස්සෝ පිරිලා
ලොකු හාමුදුරුවොත්
ලොකු හාමු කෙනෙක් වෙලා
අලි ඇත්තු තමන් සන්තක කරගෙන
මහ රාජා කෙනෙක් වගේ
ගමන් බිමන් යන්නෙත් පත වාහනයක
නිතරම සෙල් එක කනේ
ඉන්නේ දේශපාලකයෝ පිරිවරාගෙන
පිරිවර සමග සසරින් එතර වෙන්න
අපට නම් කිව්වේ උන්නාන්සේ
සියල්ල අත් අරින්න කියලයි
කුසල් සිතින් අපි අත් ඇරියම
උන්නාන්සේ ඒවා තදින් බදාගත්තා
චිරාගත සංස්කෘතිය රකින්න ඕන නිසා
අලි පැටියෙක් කැලයෙන් අල්ලන් එන්න
කියලා උන්නාන්සේ අලි රොෂාන්ට කිව්වේ
ඇසෙන නෑසෙන ගානට
මිසදුටුවෝ – බෞද්ධ විරෝධීන්
එන්.ජී.ඕ කාරයෝ
බොරු සත්ව කරුණාව ඇත්තෝ
හමුදුරුවන්ව විවේචනය කරනවා
කැලේ ඉන්න අලි අල්ලගෙන
උන්ව දම්වැල් වලින් බැඳලා
කුම්බස්තලයට හෙණ්ඩුවෙන් ඇනලා
දසවද දෙනවා කියනවා
උන් අහනවා මේවා බෞද්ධ වැඩද
බුදුන් වහන්සේ දේශනා කලේ මේවද
අරකද මේකද කියලා
හාමුදුරුවන් ගෙන්
හාමුදුරුවන් නම් කියන්නේ
අලි කියන්නේ බෝසත්තු
උන් අපේ සංස්කෘතිය එක්ක බැඳිලා හිටියා
බෝසත් ඇතා පිට උඩ තමයි ධාතු කරඞුව වඩම්මන්නේ
මිසදුටුවෝ – බෞද්ධ විරෝධීන්
එන්.ජී.ඕ කාරයෝ -බොරු සත්ව කරුණාව ඇත්තෝ
උන් කියන විදියට ධාතු කරඞුව වඩම්මන්නේ
මහ ඇමතිගේ ඩිෆෙන්ඩරයේද ?
මේවා මහ මෝඩ කතා
පන්සල් වල අලි එදත් හිටියා
අදත් ඉන්නවා
හෙටත් ඉන්නවා
උන්ව හැමදාම දම්වැල් වලින් බැඳලා
හෙණ්ඩුවෙන් ඇනලා
මෙල්ල කරලා තමයි
ලොකු හාමුදුරුවන් ලඟ වන්දවන්නේ
පන්සලේ අලියෙක් ඉන්න එක
කොච්චර නම්බුද
මැති ඇමතිවරු අටපිරිකර අරගෙන එනකොට
පේන්න ගැට ගහල ඉන්නේ ආවාසේ ඉස්සරහම
අලියා කියන්නේ සංකේතයක්
අපේ අනන්‍යතාවයක්
සංස්කෘතික නිමිත්තක්
ඒ නිසා ඌ සතෙක් නෙවෙයි
වෙන මොකක්ද එකක්
ගෞරවයෙන් දිනු ප්‍රේමය
බලා ඉන්න පුලුවන් නම්
ඉන්නව ඇස් පියවෙන කං
එහෙම තමයි ප්‍රේම ලෝකෙ
බොහෝ කතා පටං ගන්නෙ …
එකින් එකට දඟර ගැහුන
එතී දිවෙන ප්‍රශ්න වැලක්
රාග වැලේ දැවටෙන කං
රෝස මලෙකි ඒ ප්‍රේමය
ඊට පස්සෙ තමයි ඉතිං
සූට් කේස් ඕන වෙන්නෙ
ගෙදර පවුල මතක් වෙන්නෙ
දරුවන් ගැන හිතට එන්නෙ
කාට ඉතිං මේක උනත්
බලං ඉන්න අයට ෆිල්ම්
ටිකට් නොගෙන සුපිරි දසුන්
නළු නිළියොයි අපා දුකේ
ගේ ඇතුලේ ප්‍රේම කතා
දිගින් දිගට අරං යන්න
එදා වගේ අද හෙටටත්
සීල රාග ගුණ වයන්න
නෑ එතකොට කවදාවත්
වැරදි එකින් එක පේන්නෙ
ඕන වෙන්නෙ ප්‍රේම කතා
ගෙයින් පිටට අරං යන්න
වැරදි වෙනව කොයි කාටත්
විසිකරන්න පරණ කතා
පරණ ආල සුව විඳින්න
නිවසම දැං ප්‍රේම විලක්
මල් පිපෙනා සුවඳ ලොවක්
පිසලයි මහ කඳුළු ගඟක්
ඉතිං නෝනෙ පටං ගනිමු
අපි කරන්න ප්‍රේම කතා…
දරාගැනීමයි ප්‍රේමය
වැඩි ඉවසීමයි ප්‍රේමය
ගෞරවයෙන් හිත දීමයි
සතුටට පත් වෙන ප්‍රේමය…
පන් සිල්
රුදුරු අවි දෑතින්ම දරණා
හන්ටින්ය සොඳුරු සිරි වදනා
අහිංසක වන සතුන් මරණා
ප්‍රාණ ඝාතනයම සිදු කරණා
පාප මිතුරන් අතරෙ සරනා
සිල් පදය ඔබ අතින් බිඳුනා
එසේ වුව සබත් දින පල්ලියේ දෙදන ඇණ
දෙවිඳු ඉදිරියේදී යදිනා
දෙවිඳු ඒ පව් කමා කරණා රෑ
කම්හලෙහි වැඩ කරන
අසරණවු දනන් හට
සොච්චමක් දී පඩිය නිතිනා
ඉන් ලබන ලාභයෙන්
තමන්ගේ මඩිය තර කරණා
සැපරියෙන් යන ගමන බිමනා
තමන්ගේ දියුණුවම පතනා
සොරකමය දැන දැනම කරණා
වන සම්පතත් හොරෙන් කපනා
ඒ තුලින් ගජ වාසි ලබනා
භූ ජලය ඉක්මනින් සිඳුනා
පරිසරයෙ සිරි අසිරි නිවුනා
එසේ වුව සබත් දින පල්ලියේ දෙදන ඇන
දෙවිඳු ඉදිරියේදී යදිනා
දෙවිඳු ඒ පව් කමා කරණා රෑ
කාමයේ හැසිරෙමින්
පවිටු මිතුරන් ඇසුරෙ හිඳිනා
නිවස තුළ අඬ දබර රඳනා
සැනසීම නැත කිසිදු සරණා
එසේ වුව සබත් දින පල්ලියේ දෙදන ඇන
දෙවිඳු ඉදිරියේදී යදිනා
දෙවිඳු ඒ පව් කමා කරණා රෑ
කෲරතර වදනින්ය
කම්හලේ අඬහැරය
දුටු මතින් හැම දෙනම බියෙනා
ඉපිලයන හැටි ඇසට ගැටෙනා
පාප මිතුරන් කැටුව දොඩන විට
තමන්ගේ හිස් බවම
ප්‍රබල කොට ප්‍රලය කොට පෙනෙනා
නිරන්තර කට නිසා නැසුනා
එසේ වුව සබත් දින පල්ලියේ දෙදන ඇන
දෙවිඳු ඉදිරියේදී යදිනා
දෙවිඳු ඒ පව් කමා කරණා රෑ
සුරාවෙන් මත් වෙමින
නුරාවෙන් බස් දොඩන
අපායට සහය දෙන
ඔබගෙ මිතුරන් සමග
හිස් කරයි රට බීම
තලු මරයි ගව මස්ද එවිටා
රටට සුදනන් ලෙසට පෙනෙනා
සුදු වතක් ගත නිතර රඳනා
එසේ වුව සබත් දින පල්ලියේ දෙදන ඇන
දෙවිඳු ඉදිරියේදී යදිනා
දෙවිඳු ඒ පව් කමා කරණා රෑ
මුළු රටට වින කරන
මෙ මහතුන් සැමට
ආවඩා ආයු බෝ වේවා
ආවඩා ආයු බෝ වේවා
දෙවොල තුළ නැත දෙවිඳු
දෙවිඳු පැන ගොස් ඇතිලු
බොහො කලක් ගත වීලු ඇසුනා
දිව හඬක් හැම දෙසින් ඇසුනා
සීත රැයක්
බොහෝ සීතලයි, මේ රාත්‍රිය
සුබ රැයක් නොපතාම
නිදන්නට ගොසිනි ඇය.
දුර ඈත කදු පෙළෙහි
නොපැහැදිලි එළි රැසකි
නිවි නිවී දැල්වෙනා, මීදුමෙහි
ඇගෙ නිවස, කොතැනදැයි නොදනිමි
බලා සිටින්නෙමි – ඒ දෙස
සුසුම් ලන – සෝ සිතිණි
මෙය බොහෝ දිගු රැයකි
පතයි උණුසුමක් සිත
තුරු මුදුන් – අතු පතර
සැළෙයි – සෙවණැලි මවන,
සුබ රැයක් නොපතාම – ඇය නිදයි
මේ රාත්‍රිය – බොහෝ සීතලයි
2021/03/07
Bitter bitter is this cold night – Kapila Kumara Kalinga
Bitter bitter is this cold night,
She’s gone to sleep without bidding good night .
A faint light in a far away hill soothes my sight,
Bitter ,bitter is ,this cold night.
That can be the place where she dwells
in blithe ,
So I keep looking at that speck of light
Then I feel a surging sorrow in my heart’s tide,
Bitter bitter is this cold night.
Now I see its gradual fading
Through an ethereal mist of veiling ,
Until it glows again ,am waiting
In this bitter cold night at freezing .
Translation Sunethra Aluthdunne
හිත හඬයි සැඟවි රහස් කොනක
කියාගන්න බැරි තරමට
සිත අසරණ වී…..
හඩන්නවත් බැරි තරමට
කඳුලු නතර වී……
ඔබෙ මුදු ආදර සුසුමන්
එකිනෙක සිහි වී………
අදටත් මගෙ සිත මට නොදැනිම
නවතී වී……
අතීතයේ සොඳුරුම තැන්
සිත්තම් කල සකි සඳුනේ….
පාලුව තනිකම හිත වට
ගී ගැයුවා මද පවනේ……
ඔබේ සුවද දැනෙනා විට
තාමත් මා සිත් යහනේ…….
බැඳුනු රැහැන් සිඳ බිඳ දා
එන්න සිතෙයි ගණ අදුරේ…….
අදටත් මා නොදනිමි ඇයි මන්ද පෙමින්
සුමුදු නුඹට……
ඔබේ රුවයි පෙනෙන්නෙ මා ඇස් අද්දර
නිරතුරැවම ……..
නලලත එකිනෙක ගාවා දෙනුවන්
දැල්වූ සෙනෙහස ……
සිහි වන විට තාමත් හිත
හඩයි සැඟවි රහස් කොනක…….
කියාගන්න බැරි තරමට
සිත අසරණ වී…..
හඩන්නවත් බැරි තරමට
කඳුලු නතර වී……
ඔබෙ මුදු ආදර සුසුමන්
එකිනෙක සිහි වී………
අදටත් මගෙ සිත මට නොදැනිම
නවතී වී……
අතීතයේ සොඳුරුම තැන්
සිත්තම් කල සකි සඳුනේ….
පාලුව තනිකම හිත වට
ගී ගැයුවා මද පවනේ……
ඔබේ සුවද දැනෙනා විට
තාමත් මා සිත් යහනේ…….
බැඳුනු රැහැන් සිඳ බිඳ දා
එන්න සිතෙයි ගණ අදුරේ…….
අදටත් මා නොදනිමි ඇයි මන්ද පෙමින්
සුමුදු නුඹට……
ඔබේ රුවයි පෙනෙන්නෙ මා ඇස් අද්දර
නිරතුරැවම ……..
නලලත එකිනෙක ගාවා දෙනුවන්
දැල්වූ සෙනෙහස ……
සිහි වන විට තාමත් හිත
හඩයි සැඟවි රහස් කොනක…….
පෙම් කවක්
නැති බැරි කමෙන්
ප්‍රේමය වියැකී ගිය
කතරක හෙම්බත්ව
දිය පොදක් අයදින
අරගල කරන
වැඩ බිමක
මට පෙම් කවක්
ලිවිය හැකිද?
සඳරැස් ගලන
වන අරණක
චමත්කාරය නොව
වන අලියෙකු විත්
කොයි වෙලේ
පහර දේ දැයි
සිතන විට
මට පෙම් කවක්
ලිවිය හැකි ද?