දිගට හරහට වැස්ස…
ඉවරයක් නෑ දවස තිස්සෙම
උදේම සාරියත් දවටන්
පැටලි පැටලී දුවනවා
තෙමුණු සාරිය
දණහිසටම උස්සගන්න හිතෙනවා
කකුල් වල ඇඟිලි අතරින්
චිචිරි චිරි මඩ කඩිති පනිනවා
විසාකාවක් වගේ
කොහොම යන්නද
හිත ප්‍රශ්න කරනවා
හෙමින් ගමන් පුරුදු නැති ගානට
උදෑසන ඔර්ලෝසු කටු
හැල්මේ දුවනවා.
බෑගයත් කුඩයත් අරන්
සාරියත් මිටින් ගෙන
සම්ප්‍රදායත් ගුලි කරන්
හීතල හිරිපොද ඇතත් නැති ගානට
හිතෙන් සැලසුම් කරන
රතු ඉර පෙනි පෙනී දකින
අලුත් දවසක හීන.
කෑම වතුර බෝතල් අඩු නැතිව
මැදලා සුදු ඇඳුම් සීරුවට
කවලා බත් කටක් දෙකක් කලබලෙන්
හැකි වේගයෙන්
දුවා දරුවන් පාසලට.
දෑතකින් දහසක් වැඩ
එක පෙලට එක දිගට
වැහි දාට අම්මපා
හිතෙනවා මැරෙන්නට
කුඩේ යට වැහි දෙකයි
මුවත් ඇඳුමත් තෙතයි
පිරිමි ඇස් ලොකුවට ම
ඇරෙන්නේ එතකොටයි
මග තොටේ නාරි රූ අසිරි බලන්නට
අවසර ඕනෑම නැති හැඩයි.
කොටට ඇඳලා යනෙන
තරුණියක් වගෙ නෙවෙයි
තෙමුණු කුකුළෙක් වගේ
සාරියත් උස්සගෙන
යන ගෑණු හරි හැඩයි
පිරිමි හිතකින් පැන්න
ඒ වදන් හිත දවයි
හැබැයි…
ඇත්තමත් ඒ තමයි.
ඔන්නොහෙ දැකපු දෙන්
දෑස් පින් කරපු දෙන්
සිතිවිලිත් රාජ සන්තක
ගෑණු හිත් හැමදාම
සාරියත් පටලාන
වැහි වලට තෙමුන දෙන්.