“ජයරාණි” මිතුරියේ නුඹ සමග හිනැහුනේ මම බොහෝ පමාවය…….
බුලත් විට කා රත් දෙතොල් මැද කිරි සුදට ඇඳී යන
ජයරාණිගේ හිනාව අදත් ඒ වගේ ම ය
නුවරු නිදි අතර ඇය අළුයමින් අමදිනා
මහාවීදිය වගේ නිකසලය නිරවුල්ය
යනෙන මඟ අයිනෙ සිට බයාදුව සිනාසුන
මුල් වරට ඇය දුටුව දිනය මට අමතකය
නොරිස්සුම් බැල්මකින් මම අහක බැලු
ගුරු දෙගුරු රැස්වීමෙ ඇය සිටියෙ කොනකමය
සාරි මොට්ටැක්කිලියෙ වහන් වත දැරූ තැත
නිරර්ථක මුවග පිපි කෝපි මල් හිනාවය
මපුතු හා ඇගේ පුතු එකම පන්තියක දුටු මා දැවුනෙ
ලන්සිවත්තට යාවු සුපිරි පාසල් පවුර පුපුරවන තරමටය
ගේට්ටුව පේන දුර පහන් කණුවට සැඟව
පාසලට පුතු යවන ඇගෙ දසුන සුපුරුදුය
දිවා කල කනත්තේ උද්‍යානෙ වල් නෙළන
බස් පොළේ පොදු වැසිකිලි මදින
සැදෑවේ මහ මැදුරු බිතක්කන කුණු අදින
ඒත් නොහඬාම හිනැහෙන
ඇයව දැක ඔරවාපු මසුරු සිත් පතුල්වල
දයා හැඟුමක තෙතක් නැති හැඩය
නළල මැද රතුපාට තිලකෙ තැබුවා මිසක
මලක් සේ රකින්නට සෙල්වම්ට පිදූ හිත ගලක් වී අහවරය
වත්තෙ කුඩ්ඩෙක්ය ලේබලය නිසාම
දත් කුඩු පැකට්ටුවටත් අල්ලගෙන යන
බොහොමයක් වත්තෙ උන් වගේ
වැඩිපුරම ඔහු හිටියෙ ඇතුළේය
ගුවන් යානෙක හඬට ගිනි පිඹි
අගනුවර අහස දෙසහූල්ලල බැලුවෙ ඇය
නොරට දුන් බිළිඳියගෙ පුරුදු කිරි සුවඳටය
ඉහළටම උගන්වා වත්තෙ නරකාදියෙන්
ඉගිලෙන්න පුතුට තටු දුන් පසුත්
ඇය තවම අමදිනා පාරෙ ඉඳහිට ගියත්
එදත් ඇගෙ සිනා මුව මගහැරියෙ හිතලමය
මතට ඇබ්බැහි මපුතු රඳන පුනරුත්ථාපනෙට යනෙන මඟ
මහරගම රෝහලේ ඉදිරිපිට
මගේ රිය කවුළු වීදුරුව මත
ඇගෙ මුතු හිනාවයි සුදු පාට ඉරක් සේ ඇඳී යළි මැකීගිය
ඉනුත් වසකට පසුව අදත් යමි
නුඹෙ කඳුළු පාගමින් මගෙ කඳුළු අහුලමින්
මෙතෙක් කල් ඇවිදගිය නුඹ ඇමදු මාවතෙහි
මග දිගට තාප්පෙක කණු බඳක ඇලවිලා
ගිනි අව්වෙ පිච්චිලා වැස්සෙ නෑවී දියව
ඒත් ඒ අව්‍යාජ සිනාවම මට පුදන නුඹ සමග මුල්වරට හිනැහෙමිය
ජයරාණි! ජීවිතය නුඹ දිනුම් අදත් මම පරාදය
නුඹ සමග හිනැහුනේ මම බොහෝ පමාවය…….
වෙනදාට ඇන තියා විටක් කන කොට්ටම්බ හෙවන යට
ගස් කඳට පිට දෙමින් දිගම දිවි ඉසිඹුවක් අද විඳින මිතුරියේ…
නුඹ සමග දොඩන්නට එක්වරක් ලැබුනි නම් මට වරය……..
සෙනෙහසක හැඩ නොදත් හාදුවක සුව නොදුන් සෙල්වම්ව බලන්නට
බත් මුලත් නොවරදා වැලිකඩට ගෑටුව නුඹෙන්
ඩිවෝස් වෙන්නට තරම් කොඳු හයිය ගෑණු අපි හිතුවාට
දරු නමින් නුඹ වගේ කුටුම්භය පුරුද්දන ගැහැණුන්ට
ඔය හයිය පිටකොන්ද ලැබුන හැටි විමසමිය
කළු ව ගෙරවිලි බයට කඩා නොවැටී සීරුවට
ගැබ්බරවු අහසක්ව බිරිඳක් උහුලනා හද රිදුම් බර ගැන
ඉරි තැලුම් ඉඩෝරෙත් පැටවුන්ට සෙනෙ බිඳ මිරිකා පොවන
කාෂ්ටක පොළොවක්ව මවක් හද ඇවිලෙනා දරු ගින්න ගැන
අපෙ හැඟුම් බෙදාගෙන, බදාගෙන හැඬු කඳුළු අමුණමිය
ජාති බස කුල දේශසීමා ගසා කොටු කළත් තෙත් හිත්
අප වටා වාසියට උන් මැව් අදිසි වැට කඩුලු සීමා ළඟත්
අසීමාන්තිකව ඉනු නුඹේ මානව ප්‍රේමයේ වග
නගරෙ කුණු කානු වල ගසා යනු දැක දුකට
දෙවේලේ නුඹ ගොඩදැමූ මිනිස්කම ගැන
පිරිත් අහනා ගමන් තිරුක්කුරල් කවි කී අරුම ගැන
මා නොදත් මුල්ම පාඩම නුඹෙන් උගනිමිය
ආටෝප පුහුමාන හුලන් පිරි බැලුන් මෙන්
මහපොළොවෙ පාවෙනා මනස් ගැහැණුන් රගන
ඉහළ මණ්ඩුක කුලේ උන්ට මට හිනැහුනා විනා නුඹ
එදා වගේම අදත් හිනැහෙන්නෙ අප සමග නොවේමය
මේරිලන්ඩ්,ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය