ඉතින් අවසරයි
සේපාලිකා ඇහැරෙන මැදියමේ,
තවමත් අවදියෙන් හිමි නම,
සිත සොයයි,
දිවා පින්ඩපාතයේදී ඉදිරියට ආ අප්පච්චී,
සිහි වේ ඒ වැහැරුණු වකගැසුනු ගත,
“පොල් කඩනවා, අතු කපනවා,තැඹිලි බානවා”
මහත්තයා පොල් කඩනවාද,
අප්පච්චි මහ මැදුරක් අසල,
ගේට්ටුව වසා ඇත,
දෝංකාර දෙයි හදවත,
මූසල බස්සෙක් කෑගසයි බුදු කුටිය අසලම,
කොතෙක භවුන් වැඩුවද,
හමුවුනේ නැත තවම නිවනට යන මග,
හදවත වැලපේ,
නොහැකියාවෙන් අපට දෙන්නට රසමසවුළු තියා කහට උගුරක්වත්,
මාව බාර දුන්නා පන්සලේ ලොකු සාදුට,
නේක දුක් විදපු අම්මා ලෙඩ ඇදේ එක තැන,
බුදු අම්මේ, මට දරන්නට බැහැ නුබේ සෙනෙහස,
නංගි මල්ලිගෙ කදුලු පිරි දෑස්,
තවනම් ඉන්නට බෑ මෙහෙම,
අප්පච්චි මා අසල,
පොඩි සාදු කියාගෙන වැද වැටෙද්දී,
නුඹට හොරෙන් මාත් ඇඩුවා හොර රහසෙම,
මැදුර ළග නැවතුනත් අප්පච්චිට අද පොල් නෑ,
මගේ පාත්තරේ නුඹට පූජා කලේ ඒකයි අප්පච්චි ,
මැවේ මට ඒ අහිංසක මුහුණ,
තවත් දරා ඉන්නට අකපැයි මට මේ චීවරය,
ලොව්තුරා බුදු සමිදුණි,
කමාකල මැන,
ලොකු සාදු මට සමාවෙන්න,
යන්න අවැසියි නිවන් යවන්නට හතරවරිගය නෙවේ,
මගෙ අම්ම අප්පච්චිව,
උපාධිය පසෙකලා,
දෙන්න මට ඔය ලණුව,
“පොල් කඩනවා, අතු කපනවා, තැඹිලි බානවා”