අනවරත මායාව
2022-August
ඈත සිට සඳ එළිය මැලවුණු
කළු වළාවක පැටලි පැටලී
දඟකාර ලෙස උසට විහිදුණු
රුක් මුදුන් හරහා පෙරී විත්
වැටෙන පණ ගිය කිරණ පිහිටෙන්
නුඹේ මුව පැහැදිලිව නොපෙනේ
සදා මා හද පිරී ඇවිලෙන
රශ්මි දහරා එළිය විහිදා
නුඹේ මුව මා දෙනෙත් දුටුවේ
නුඹට හොර රහසෙනුයි සොඳුරේ
නුඹට මා නොපෙනේය අඳුරේ
මාද නුඹ නොදකීය අඳුරේ
ඈත මිලිනව දිලෙන සඳ රැස්
විලස දිලිසේ මහද අරණේ
හීන් අඳුරින් මලොව වැසිලා
නුඹට මා නොපෙනෙන්න සළසා
මසිත ගොළු කොට වියළි කරවා
සිහින් මද නළ හමා යනවා
ගස් කොළන් වැල් එකට එතෙමින්
මල් පලින් බර වෙලා හිනැහී
මදෙස බලමින් ඉඟිපාන සේ
සෙනෙහසක් හද තුළ නැගෙන්නේ
නභෝ-මණ්ඩල මිනිස් සිත තුළ
පුරා පැතිරුන හිස් අහසවන්
සිතේ මායා ලෝකයක් වේ
නුඹද නොදනී මාද නොදනී
[මා විසින් රචිත ‘හඬනා උතුනී’ කාව්‍ය සංග්‍රහයේ පළවූ කවියකි]