ලතා සෙලවෙන ඇසිල්ලේ
බඹරු හැම තැන සොයනවා රොන්
ගන්න මල් පැණි කුමරියේ ...

විසල් අහසට දරාගනු බැරි
වේදනා මහ පොලොව සේ...
නිමා නොවනා ගිණි කන්ද ලෙස
පුපුරවයි දුක පපුතුරේ...

සදා විඳවා ගැරහුම් ම ලොව
බිහි කරයි සඳ නාරියේ...
දරුපෙමට වුව විඳවන්නේ කිම
කඳුළු සඟවා රැජිනියේ

පුරා පැහැබර සඳට කීවට
නෑසුනා සේ සිටින්නේ...
මලක මොළකැටි සියුම් පෙති මත
ලියයි ගීයක් ලියන්නේ...

අමුණන්න ඒ කඳුළු කැට ගෙන
සවියක්ම වී නුඹ ගෙලේ
නැඟිටින්න අත දෙන්න කුමරිය
ඔබයි ඇරඹුම විශ්වයේ...