ඉල් මහේ
එක් කළුවර රාත්‍රියක
අපේ නිවසට ඉහළින් ඇති
අඹ ගසේ
උලමාගේ හඬ
හැඬවුනිය.
ඒ බිහිසුණු
හඬ වියැකී යත්ම
ඝණ අඳුර
දෙපලු කරගෙන
නාඳුනන තුවක්කු
කරුවන්ගේ
හඬට දොරගුලු ඇරුණි
මද්දුම අය්යාව
ඇදගෙන ගිය හැටි
අම්මා හඬා වැටුණු හැටි
අදටත් මතකය.
මද්දුමේ යළි
කවදාවත් නොආවේය.
උලමාගේ හඬත්
තවම නොඇසුණි.
ඒත් හැම වසරකම
ඉල් මහ
අපේ ගෙමිදුලෙන්
ගේ තුලට
ඇතුළුවෙයි.