හිතේ ඇ‌ඳෙන කවි සිපද
දැනගත් නමුදු ලෝ‌කය සහ හය හතර
රැකගත් දෙයක් තිබුණ දසැබැවින් මිතුර
කො‌හො‌මත් පින් කරල නැහැ අප උන් විතර
අපටත් හෙටක් එන තුරු නිදමුද වැතිර
පව පින අනුව ලෙඩ රෝ‌ගත් එයි වැලට
තවමත් සිහින මාලිග යනවා ගමට
දුව මිය ගියා රෝ‌හල හො‌ඳ වැඩි කමට
සුව සේවයේ කිතු ගො‌ස වදයකි කනට
නෑකම් හො‌යා ගෙන අලි දො‌රකඩට එති
ඒ දුක් දකින්නට මහතෙක් ළගක නැති
කාටත් සමයි කියනා නීතියක් ඇ‌ති
රෑටත් නිදි නැතිව ගස් උඩ සැප විඳිති
වෙලාවක් නැතුව හුස්මක් ගන්ට හරී
කළා හැම දේම තව දුර යන්ට බැරි
කලාවැව උනත් දෙමු ගෙනි යන්ට හරි
වරායක් මො‌ටද විකුණං කන්ට බැරි
මානව හිමිකමේ ඇ‌ලපිල්ලක් බිමට
වැටිලා හො‌යනවලු කට්ටිය එක දිගට
ඒ‌රො‌ප්පයේ අර තේජස් කට හඬට
දීපන් කො‌ටි දතක් හිනැහෙන්නට කටට
ජාතියේ මුර දේවතාවෝ නිදති කො‌න්වල
මාරයෝ වල දමනවලු උරුමයත් සිංහල
කටවහක් නෑ පිං කඳන් විඳින පින්පල
උන්ට ජය මංගලය අපට නේ අවමංගල
කිවිපති අප්පුහාමි