මචං මනමේ… ( මනමෙගේ සොහොන්වළ ළඟ සිට වැද්දා )
නිච්චි ඇති බො.ට කෙටුවෙ කඩුවෙන්
වැද්ද මං ඉතිහාස ගැටුමේ
ඇස් පලන්නට හදන කඳුලක්
බිම හලන්නට ආවෙ අද මේ
එදා සටනෙදි කඩුව එක්කම
හිත නොදුන් එක තමයි පුදුමේ
දවස ගානේ මැරෙනවා මං
උඹ මැරුනෙ එක වරයි මනමේ…
සටන අහවර පැවසුවා ඇය
ආදරෙයි මට තදින්ම
හුරුවුණා ඈ මගේ පපුවේ
ගැඹුරු තැන්වල ලගින්න
ගල් තලාවක් තිබුනෙ නෑ අපෙ
උණුහුමක රහ නොදන්න
නියං කාලෙට කලින් කොහොමත්
වහිනවනෙ බන් පැලෙන්න…
වසන්තය මැදහරිය යද්දිම
ඉඩෝරයෙ රළුකම් එබෙයි
රජ වචන ඇගෙ උහුලගනු බැරි
රැහේ උන් දුරකට ඇදෙයි
හෙලුව හුරු නැති ඇගේ පා යුග
සඟල මිරිවැඩි දැන් සොයයි
තාවකාලික රාග ගඩොලින්
හැදූ මාලිග බිම හැලෙයි…
ඉඳහිටක මගෙ ප්‍රේම උයනේ
හිස්තැනක් ඈ දකිද්දී
එහෙව් හිස්තැන් වලින් උබගේ
තඩි මතක මල් උපද්දී
ඉරි තලාගිය කැළල් පපුවම
ආයෙ ආයෙම පලද්දී
ඇතැම් ගෑ.නු.න් පිරිමි උන්ගේ
සංසාරගත ඇබැද්දී…
ඒ.කි වැදුවා පුතෙක් දැන් ඌ
වයස අවුරුදු දෙකේ
දොට්ට යන දුක ඇදන් උඩහට
හදමි මහවැව් ඇහේ
ගෙල සිඳින කල දුටිමි උබගේ
බඩවතේ තිබු ලපේ
කිසිදු වෙනසක් නැතිව තියෙනව
උගෙත් ලපයක් නැබේ…
අමාවකදා හඳේ හිඩැසට
මං ඇදෙනකොට කුර ගගා
“තරුව අහකට වෙලා ඉඳපන්”
ඈ කියයි මට හඬ නගා
දැනුනු ප්‍රේමය උදුරගන්නට
පපුව ඇඬුවත් මොර ගගා
මනමෙ ආයේ කිසිදු භවයක
අනුන්ගේ ගෑ.නු.න් එපා…
වලෙන් නැගිටල මනමෙ එනවද
නාටකේ යළි රඟන්න
උබල එනවා දකිනකොට මට
කැලේ පෙරළන් දුවන්න
ටිකක් මෙතනින් ඈදිගන්නද
නොකී දේ ඇත කියන්න
ඒව කොහොමත් අහන්නට බෑ
මැරුණු එකෙකුට ඇරෙන්න…
———————————————
පසුවදන -:
දැනුණු ප්‍රේමය කියා අන්සතු
තැනක නුඹ නැවතුනේනම්,
සුහද නුඹ වෙනුවෙන්ම ඉපදුණු
ප්‍රේමයක් ලොව මැරේ යම්…