කුස නම් මම ඇයව නිර්මාණය කළෙමි
කළු වලාවක පැහැය අරගෙන
ගලන ගඟුලට මුසුකලා
එය මනාවට කැටයමක් කර
ඇගේ වරළස නිමකලා
නට නටා ඇති කියඹු වැලකින්
නලල මැද ලස්සන කලා
හැඩ දමා කල දෑසමන් මල්
දමින් සිරි එහි වැඩිකළා
පුන්සඳෙත් නැති සුමුදු මටසිළු
පෙනුම ගැන සිත කැළඹුනා
පින්සලෙත් ගෙන දවස් ගනනක්
ඇගේ වත ලග ගැවසුනා
නෙත් යොමාගෙන ඇගේ මුහුණට
දැහැනකට මම පිවිසුනා
වස්තුවේ ඔය දෙනෙත් සැර වැද
මගේ නෙත් ගිණිකන වුනා
මනා පියවුරු ලැම මඩලෙ ඉරි
වළලු තුනකුන් සැරසුනා
කනේ පෙත්තද ටිකක් දික් කර
කර්ණ සක ලෙස සැකසුනා
කතා කරනා දෙනෙත් සැදුමට
දින දෙකක් මට ගත වුනා
සදා නිමවන විටම සොඳුරිය
අනේ මා හා හිනහුනා
සැට්ටයේ යට විවර කොටසෙහි
නාරි හැඩතල පිබිදුනා
දිස්න ගහනා නලල් තලයට
තිළකයත් තව එක්වුනා
රන් බදේ මැද නැබ හදද්දී
මගේ අතැගිලි ගැස්සුනා
ලස්සනේ බැහැ ඇගේ සුලලිත
මවන විට මට වැටහුනා
හැඩය වටකුරු නිතඹ මැද මම
රඹ කදන් යුගලක් වියා
බෙදෙන අන්දම සකස් කෙරුවේ
දුන්නෙ කද නැවෙනා නියා
අඹන විට ඇගෙ මුහුණ දුටුවෙමි
සිනාසෙන බව නෙත් අයා
නිකට කම්මුල සකස් කෙරුවෙමි
එයට හරියට ඉඩ තියා
මුහුණ පෙන්වන ප්‍රභශ්වර බව
ගන්න වරුවක් වෙහෙසුනා
ඝන රනෙන් මම නෙළුව එම රුව
සිහිනෙනුත් මට හමුවුනා
එක දිනක් නොව නිතර ඇවිදින්
හදවතේ මගෙ නැවතුනා
සුර ලොවෙහි මිස මනු ලොවෙහි නම්
මෙවැනි අඟනක් නොමවෙනා
නෙරිය පහළින් එකින් එක රැළි
සේද සාරිය හැඩවුනා
ගිගිරි හඩ දෙන පාද සළබය
වළලු කර උඩ සැතපුනා
පළිගු එබ්බෙවු මිරිවැඩිය තුළ
පතුල් පොඩි ඇගෙ සැගවුනා
මහගු නිමැවුමෙ කෙළවරට මම්
පැමින ඇති බව සිහිවුනා
කලාවක් නොව සැබෑවක් ලෙස
මගේ පිලිමය හැඩවුනා
මුලාවක් වෙයි නොඇල්ලුවොතින්
පිඹින්නට පණ නොදැනුනා
කැතේ උපතත් කැවුම් මුහුණත්
කරුමෙකින් මට හිමිවුනා
නෙතේ පෙනුමක් නොමැති එක හොද
දුටුවොහොත් ඇය බියවෙනා