රැය පුරා සැරිසරන ස්වප්නයකි රිදුම්දෙන
ඉන්ද්‍රජාලා මවන වස්සාන මායාව
හිත මුඩු කරන තනිකම
අමාවක රැයකි ඝන, කැස්බෑ නෙතකි හිත
නැතුව එක මලක්වත් නටු අග නග්නව
ගිලිහුන පත්‍ර සෙනෙහස් දෙවට වසාගෙන
වැලපුමකි රිදුම්දෙන ,
උලලේනියෙ නොහඩා ඉදින් මගෙ දුකට හැමදාම
ගලන්නැති කදුලු වල, දරාගනු නොහී බර
හිරවෙලා දෙලැම මැද
රන් හුයෙන් බැදි දෑත, යද්දි පියඹා ඈත
හිස් වුනා ලෝකයම
පියාඹන අශ්වයන්
අහස් මාලිගාවන්
රන් මසුද කසීසලු
මොටද මට නුඹ නැතුව
සත් සමුදුරෙන් පිට
මම මෙපිට නුඹ ඈත
කෙසේ ඉවසම්ද මම
හිත දවන මේ තනිය
හිමිසදුනි දයාබර,