එරබොදු රත් පැහැය ඇස ඇස
තවරන පැරණි බක් මස
මතක නන්දන සිත්තමක් ලෙස
අද ද හිනැහෙන හද අස

ඔන්චිල්ලා මවයි අඹ ගස
දෝතින් වඩාගෙන අඹ පැස
ගිරා මිතුරන් තරගයට බැස
ඇසේ කොලු කුරුට්ටන් ජය ගොස

පාත් වූ අත්තක කජු ගස
නැඟී පුහුලන් මියුරු මී රස
උරන පොඩි කෙල්ලකි කහට ගවුමැඳි යස
හිනාවෙන්නට මට දෙන්න ඇගෙ මදහස

ටික් බෝල, වළ කජු ගසන නඩ බැස
පංච කෙළිනා,අඹ කොට්ට පනිනා මැද තොස
උණ බට වෙඩි හඬින් දෙදරවන වා ගොස
පුංචි පැටවුන් රෑනක් දුව පනින අද ද මා ඇස

අහවරව නොනගත ගිතෙල් මුසු කිරිපිඬු පිස
අප්පච්චිගේ සුරතින් පළමු පිඬ බුදිනා අදහස
අත්තාගෙ මුදිතා කොහොඹ අත්තෙන් තෙල් තවරාන මා හිස
කිරි කජු තළුමරනු රිසි කෙල්ලක මහ ගෙදර තනිවී කොහි තොස?

තෙපි දන්නෙහු ද කොවුලනි ගයනා මියුරු මියුලැස?
සඟවා තැබූ තැන මගේ හද සන්තොස
වඩාගෙන හිරිමල් අඹ කජු ආවාට පැළඳ මදහස
එරබොදු කෙල්ලනේ; මතක නැත මට නගනයුරු හස