හුදකලාව
සිතට එන නෙක දුක් වසාගෙන සිටින මුත් නෙත කඳුළු වැගිරේ
දුක බෙදාගෙන එකට ඉන්නට කිසිවෙකුත් නෑ සබඳ නුදුරේ
කඳුළු සඟවාගෙන වසන්නට මම වෙහෙස වෙමි නිතර අඳුරේ
දිවා කල වැසි වසිනු මැන නිති කඳුළු සේදී යන්න වතුරේ
නොයෙක් උස් මිටි ගුණැති නුගුණැති බොහෝ දෙන මා අවට ගැවසේ
එහෙත් මා නිති හුදකලාවෙම දෙනෙත් හැර ගෙන සිටිමි ගොළුසේ
සිතෙහි ඇති මහ බර දරාගෙන සිටින බව අන් අයට නොදිසේ
පෙර කරන ලද කර්මයක ඵල වෙතැයි සිතමින් වසමි දුකසේ
සතුට සැනසුම විනෝදය හෝ නොමැත මෙහි කිසි ලාලයක්
රසට අහරක් සොඳුරු ඇඳුමක් ගැනද නැත කිසි ආලයක්
නමුදු කිසි තැන බැඳීමක් නැති වැනිය මෙය හොඳ සීලයක්
සිතට නොහැකිය එහෙත් මේ ලෙස ගෙවන්නට තව කාලයක්
ඕපපාතික කෙනෙකු විලසට නොවේ මා මේ ලොවට ආවේ
මව්පියන් හා තුටින් එදවස සිටිය බව මට නිතර සීවේ
නොසිතූ විලසට මගේ සැමදෙන මගෙන් උදුරා ඉවත ලූවේ
උපන් කරුමෙට මේ අහස යට මැරෙන තුරු මගෙ දිවිය පාවේ.