බිම තියන්න ඔය කරේ තියෙන කද
ඕජාව පෙරි පෙරී හමන මළ දුගදින්
නිල මැසි කැල බොහෝ පිට දිගේ දගලමින්
ඔහු වටා එති එතී ලුහු බදී පිටුපසින්
මල සොයා යන ලෙසින් බිගු රැසක් මෙන් තොසින්
උපන් කුලයෙන් ලැබුන රැකියාව කරති උන්
උජාරුවට යයි සසර සැපක් ලෙස සලකමින්
උසස් කුල වල ඇත්තො යනෙන විට මහ මගේ
කානුවට බසී උන් බිමට බරවූ නෙතින්
දිනක් මග යන අයෙකු නතර විය ඔහු අසල
දෙනෙත් හැර බලන්නට බියයි ඒ කවරෙක්ද?
අශ්ව රියකුත් නොමැත, පිරි වැරූ සෙනග නැත
අත දැරූ ආයුධද, දඩු මුගුරු කිසිත් නැත
‘පුත සුනීත නැගිටින්න, ගොඩවෙන්න කානුවෙන්’
නමින් අමතන මෙලෙස කවුරුන්ද මුදු බසින්?
‘නොහැක හිමියනි මහට, එන්න ඔබ වෙත එලෙස
ඉවත් වනු මැන විගස, අසුචි කද පිලිකුල් ය’
‘ඔබ නොදත් දෙයක් අද, කියා දෙමි මම මෙලෙස
සිනිදු සමකින් වැසුනු අසුචි කළයක්‍ ය කය
උපදිනා සැම සතුන් ටම පොදුය ඒ දහම
බිම තබනු අසුචි කද, නැගිටින්න පුත සුනිත’
බ්‍රහ්ම ස්වරයෙන් අමතන හිතවතා කවරෙක්ද?
බලන්නට බිය ගෙනෙයි දෙනෙත් හැර හිස ඔසව
හිරු දහසක් පෑවූ සේ අදුර පහවිය විගස
වසා සිටි ඝණ තිමිර විවර විය ඒ මොහොත
බිම තැබී වසුරු කද,
පුබුදු විය මනු දහම
ඔහු ගියේ අරන වෙත
මුනිදු සෙවනැල්ල ලෙස