පාර අග දැන්
හැරී බැලුවෙමි, කාල මග දෙස
තුරුලෙ නැලවෙන කෙලි පොඩිගෙ දඟ,
මඳක් ආවෙමි එමඟ නැවතත්
තාත්තගෙ අත් දවටමින් බඳ,
සුදුම සුදු මල්ලියට ඔරවා ඉරිසියාවෙන් හඬන කළු ඇය.
කාල මග ද්‍රර තවත් යන්නට
සිතුනි සුන්දර එකල ඉන්නට
ටයි පටිය සුදු ගවුම පැටලුන
ටිකක් ලොකු දැරියක් නෙ උබ දැන්
ආච්චිගෙ බන දෙසුම සිහිවුනි
මාමගේ සුරතල් ද දැනුනෙමි
පාසැලේ පොත යටින් ගී පොත
තබා ගී ලොව ම සැරි සරමින්
වජිර පාරේ අකුරු කරමින්
සිටිය සරසවි යන්ට බලමින්
පාසෙලේ සුන්දර දිවිය මෙන්
ලැබුන වර්මක් සැරිසරන්නට
තර්ස්ටන් මග ගැටයො සමගින්
ගැට්ස්සියො පෙම් කෙලිය බලමින්
එකල ගෙවුනේ පොත්‍ යටින් තැබු
මැජස්ටික් හල සිහින මවමින්
වසර තුන කෙලි ලොලින් ගෙවුනා
විභාගෙට බැඳි කඩුලු බිඳමින්
උපාධිය ලැබු ගුරුකමේ පද
වි‍යද ලැබ පෙර කරපු කුසලින්,
අනඳ මෑනිය ඇතුලු පාසැල්
රැසක ගෙවුනා අකුරු පුදමින්
එවැනි සුන්දර සමය දුන් මගෙ
ගෝල පිරිසට පුදමි තුතියෙන්
ඔවුන් සුදු හිස සහිත මුත් අද
දහසයේ ගැටයෝ නෙ මට නම්!
අනංගය ඊ තලය වැදුනේ
විවා දිවිටට පාද තබමින්
සිඟිති දියනිය මෙලොව දුටුවේ
හදට අමුතුම සැපක් එවමින්
ඓ සැප රාහුලයකුය , වැටහුනි
බුදුගෙ දහමය සමඟ සිටියෙන්
එ බැඳි තවමත් බිඳ දමන්න්ට
නොහැක එනිසා දුකින් පසුවෙම්
එතෙර යන්නට කාලෙ ලැබුනා
පවුල හා පොදි මලුත් සමගින්
හිරුත් නොබසින රටේ ඉන්නට
දශක තුන දුක සැපෙන් ගෙවමින්
මුනුබුරන් දැක කල් ගෙවන්නට
නොයෙක් දෙස සිරි නරබ ගෙවමින්
දිවිය කෙලවර තිත තබන්නට
කාලයයි නොවැ පාර අග දැන්!