අරගෙන සැරයටිය තනියට ළඟ හිඳින
පළඳින උපනෙතට රිසි ලෙස ලොව හැඳින
වෙව්ලන දෙපා ඇණ ඇණ මං ලකුණු දැන
ඇවිදින මහළුවිය එළඹින තනිව යන

අතිනත් බැඳන් ආ අසනිය මතදි බැඳී
සිතගත් පියඹ ඇත බිතුසිතුවමක රැඳී
තවමත් නැගෙන හදවෙණ සත්සර නො බිඳී
ඇසුණත් නොමැත මිහිරක් පෙර විලස විඳී

පෙරදා දෙවුර දෑලේ සැතපූ දරුවන්
හැරදා ගිහිං උනුනගෙ ලොව තනන ලෙසින්
සැමදා ගණින අතැඟිලි උන් දකින රිසින්
සිඳදා ලනු සිතයි සිහිවන විටදි ඔවුන්

දෙසවන් බිහිරිමුත් එය සැපයකි මහරූ
නැතියෙන් ළතෙත් වදනක් මිස දෑ කුරිරූ
දෙනුවන් බොඳ වුවද පණ නල සිඳෙන තුරූ
තනියෙන් හිඳිමි තනිකම හා වී මිතුරූ