කතාවක බිංදුවක්
2021-September
ඒ හිඳුනෙ ප්‍රේමයක අන්තිම ම බින්දුවයි
නුඹට ඉතිරිව තිබුණෙ හුස්ම එක බින්දුවයි
“බින්දුවක් ළඟ ඉන්න මට ඕනෙ එච්චරයි”
යැද්දෙ නුඹ බින්දුවක් නාඳුනන මගෙන්මයි
වැහි බිංදු කටු පොළොවෙ ඉරි පැලුම් යා කරයි
හිනා බිඳු වැක්කෙරුනෙ වක්කඩක් කැඩු නිසයි
බිංදුවෙන් අනන්තෙට මගේ උරහිස නුඹෙයි
මං වැටුනෙ අනන්තෙන් බින්දුවට නොදැනිමයි
හීන් හිරි පොදේ නුඹ රැඳුනෙ මගෙ උණුහුමෙයි
ඒ මතක බින්දුවක්වත් නුඹට නැති හැඩයි
ඒත් නුඹ අන්තිමට දුන් බිංදු සුන්දරයි
පන්හිඳේ තුඩ අගින් කවි බිංදු සේ වහියි