පිය සෙනෙහෙ අහිමි වූ දරුවෙක්ය සෝපාක මවගෙ තනි රකින්නට සුළු පියෙකු පැමිණියෙය එදා සිට විදි ගැහැට අපමණය පොඩි සිතට කෙලි දෙලෙන් ගෙවූ කල් සිහිනයක් වී ඔහුට දර පලන, දිය අදින කදුළු රූරා වැටෙන දිවියකට දිග හැරෙන උරුම විය එ පුතු හට ආවේශව පැමිණෙනා රකුසකු සේ දිස් වෙනා සුළු පියගෙ පහරිනා කය ලෙයින් නැහැවුනා සොහොන වෙත ගෙන ගොසින් මිණියකට තබා උන් බැන්දේය වර පටින් නැවත නොඑනා ලෙසින් දස දෙසින් කළුවර වැටුනා මිනිස් පුළුටක් නොමැති මල මිණී පමනක් ඇති දුගදින් පිරී ඇති හුදකලා සොහොන තුල තනි වීය ඔහුගෙ සිත මැරෙන්නට කලින් සිත මැරී වැටුනා මලකුනේ පණුවන් ඇග පුරා දිව යනා දුගද ඕජස් ගලන මුළු ගතම නැහැවුනා කෑ ගසන්නට බියයි පණු කැදලි කට තුලට වැටෙනා නරි කැල හූ හඩ නගති ලං වෙනා බව දැනෙයි අසරනවු පුංචි සිත ඉකි ගසා හඩ තලයි සිතා ගත නොහැකි විය දිස්වීය එළියක් ඇසුනු ඒ මිහිරි හඩ ඒ බ්‍රහ්ම ස්වරය ‘නැගිටින්න පුත සෝපාක’ වරපට කඩා වැටුනා සෝපාක විපාක මිදුනා