ඈත සිට සඳ එළිය මැලවුණු

කළු වළාවක පැටලි පැටලී

දඟකාර ලෙස උසට විහිදුණු

රුක් මුදුන් හරහා පෙරී විත්

වැටෙන පණ ගිය කිරණ පිහිටෙන්

නුඹේ මුව පැහැදිලිව නොපෙනේ

සදා මා හද පිරී ඇවිලෙන

රශ්මි දහරා එළිය විහිදා

නුඹේ මුව මා දෙනෙත් දුටුවේ

නුඹට හොර රහසෙනුයි සොඳුරේ

නුඹට මා නොපෙනේය අඳුරේ

මාද නුඹ නොදකීය අඳුරේ

ඈත මිලිනව දිලෙන සඳ රැස්

විලස දිලිසේ මහද අරණේ

හීන් අඳුරින් මලොව වැසිලා

නුඹට මා නොපෙනෙන්න සළසා

මසිත ගොළු කොට වියළි කරවා

සිහින් මද නළ හමා යනවා

ගස් කොළන් වැල් එකට එතෙමින්

මල් පලින් බර වෙලා හිනැහී

මදෙස බලමින් ඉඟිපාන සේ

සෙනෙහසක් හද තුළ නැගෙන්නේ

නභෝ-මණ්ඩල මිනිස් සිත තුළ

පුරා පැතිරුන හිස් අහසවන්

සිතේ මායා ලෝකයක් වේ

නුඹද නොදනී මාද නොදනී

[මා විසින් රචිත 'හඬනා උතුනී' කාව්‍ය සංග්‍රහයේ පළවූ කවියකි]