උසාවිය නිශ්ශබ්ද වෙනු !

යමහලක් සේ උතුරා - සිත දවා හඬවා යළි නිවී යන
මතක සැමරුම් අතරේ - දිලී ඇවිලෙන පහන් සිල නුඹ
දවා අත්තටු මා ගිලන් කළ,
නීතියේ දෙවඟනට නොකියා - මිළට ගෙන නුඹ මගේ රන් බඳ
පතා මුවරද, තලා පරමල, - චිමිනියක් නැති පහන් දැල්ලට
පෙම් කළා අඳුරේ .....
තාවකාලික ස්වයංවරයක - වරා නිදි මා රතැසි මුහුණින්
කිරි වරා නැති පුතු දරා උර - සිපිරි ගෙට යන රියක අසුනක
උන්නු දා නගරේ ....
වැසූ නිලරිය කවුළු කළුපැහැ - යට මුවාකර පුරුදු දෙඅදර
නොහඳුනන්නිය වෙතින් ගැළවී - ලොවට යුක්තිය පසිඳලන්නට
නුඹ ඉගිලුණා රහසේ....
ගුගුරුවා මුළු උසාවිය මොරදී - මගේ වැහැරුණු දෙතන අතහැර
හඬද්දී පුතු මගේ උරමත, - ‘උසාවිය නිශ්ශබ්ද වෙනු’ යැයි
නුඹ හඬ නැගූ මොහොතේ...
සැණින් ගොළුවු මපුතු මුව දැක - උපැස් යුවළට මුවාවූ නුඹ
නැගී විනිසුරු අසුන තනිකර - ගියත් හනි හනිකේ
මපුතු හැඬුවේ නැහැ ඉතින් ආයේ .....