නොවැඩුණු තටු හෙමි හෙමින් පිරිමැද
වනපස පල නෙළා ගෙනැවිත් සොඳ
බිඳෙන් බිඳ ගෙන තුඩින් තුඩ කවමින
බලා සිටියා නුඹ පියාපත් වැඩෙන තුරු මම

දිස්නෙ දෙන යුග නෙත් යොමා ඈතට
තොස්ව අත්තටු ගසා මද සුළං මැද
ඉගිලී ගියා මා දමා නුඹ ඈත අහසට
තිතක් විය එයත් තිබුණේ අසුරු සැණකට

අද අද ඒවි යන පැතුම් පොදි මැද
අද නැතත් හෙට ඒවි යන සිතුම් තුළ වැද
කඳුළුපිරි දෙනෙත් අතින් පිරි මැද මැද
දවස් මේ ගෙවී යයි මා කළ වරද කවරද

එන මග අමතකව ගියේ කොහොමද
මතක පොතේ මිහිරි පිටු අමතක වීද
සීතලද වෙන උණුසුමක් අතරමග හමු වීද
මගෙන් ලද සෙනෙහස රැකවරණ මදි වීද