පරපුටුම හිත් වටට හීන් හැඩපළු ගෙතුව
ඉරි තැළුණු දෙතොලතර තෙත් නෑර එල්ලෙන්න
බීර රත් පපු අඩිය කහට වක්කර තදට
වාරු නැති ජීවිතය නූල් පැටළුව තරම

තාර රත් දුමාරය පෝරුවක වැක්කෙරුව
දුම් නගන සෙත් පැනින් පරපුරම පැන් වඩන
පේ කරපු ශ්වේත සළු මැදියමෙත් නොකිළිටිව
ආයෙ ආයෙත් එඹෙන සුහුඹුලේ මධු සමය

තනි තනිව එළි හොයන අමාවක හඳ පළුව
අඳුරෙ වුව මඟ සොයන මං නැතුව මං එක්ක
කඩුල්ලට උඩින් පැන පංගලමේ එළි බැස්ස
තනි ගෑනු තවත් ඇති හෙල්මළුවෙ ගමන් යන