සිත්යාය අභිමුවේ මල් හීන වපුරලා
මන්නාරම තොටුපළට ගෙන ආවෙ රවටලා
දුක් හීන පොදි බැඳන් ලයිමකට කොටුවෙලා
පරපුරෙන් පරපුරම මේ පොළව සරු කළා

පොල් නොමැති තෙල් රොටිය තුන් වේලම කන්න
මත් වතුර අරගන්න දුක් හීන බොඳවෙන්න
ගව් ගනන් දුර ඈත තනිවෙල වැලපෙන්න
කල වරදක් ඇද්ද මේ පොළවේ වැලලෙන්න

සිනා පොකුරු බොඳවීලා එක දිගට
රටක් නැතුව කඹුරන්නේ ඇයි අපට
සියවස් දෙකක් අවසානයි මුලාවට
තවමත් නුඹල හරි ඈතයි අපෙ කමට