සෞම්‍ය රෑ සිරි බොහොම
හැඩ නෑ කදුලක බරට
සෙනෙහේ පිරි කම්මුල් අගට
පෑහෙන්නේම සිනහාවක් පමණ

අකාලික දුක් සමුදුරක් නම් නුඹය ගිලෙනා දෙව්ලි
විරහාවක් නම් රසය කුමට ද පායන්නේම දුක නේ
උයන් දහසක පූදින්නට නම් අවැසි නැත මුලාවක් වූ ප්‍රේමේ
සදා පායනු එකම උයනක නුඹට මල් දම් සොදුරී

ලතාවක් වී හමාගන විත් සුළන් රැල්ලක පහසේ
හමායන්නට වරම් දේවී තැවුල් වරා වන් රිසිසේ
ගලා යන්නට පළමු කදුළක රසය ප්‍රේමය විලසේ
සදා තුටු සිත් සපත කරවනූ ඇගේ ලෝකය අස්සේ..