කුමුදු කුසුම් සිප සැනසෙන කෙහෙරැල්ල
රතඹර දෙතොල පානා මද හසරැල්ල
වීනස් දෙව් දුවට සරිවූ නෙත් තැල්ල
සිත් ගිනි නිවා සරසයි හද සැනසිල්ල

තිමිර ඉරා වැටෙනා සඳ කෙමිය වැනි
තුරුගොමු පුබුදුවන හිමිදිරි තුහින වැනි
කරළිය එකලු කරනා ප්‍රතිභාව වැනි
සරතැස නිවන මද්දහනේ සෙවන වැනි

සීලය පසෙකලා බඹරුන් ඇත පේවී
ඉඟියක් ලෙසින් නෙතගින් ඉඟි බිඟි පාවී
මධු කෙමියට තුඩ දමන්න සැර සේවී
සිදගනු නොහී අත්තටු වීනස් දේවී

කිමිදෙන්නට ආසයි පෙම් ගංගාවේ
පෙම්බස් දොඩමින් සුන්දර සන්ධ්‍යාවේ
ඔබයි මමයි බාධක මැද ඇදෙන ගගේ
දොඩමළු නැත ; කඩතුරාව වැසෙනු පෙනේ