ඇතත් මට සිව් මිනිස් දරුවන් රකින්නට දී මසවුලූ
නුඹත් දරුවෙකි උපන් තිරිසන් භවේ උසුරන බස ගොලූ
කළත් සැරවැර විටෙක කෙවිටෙන් තලා නංවා ගත පලූ
පෙරත් භවයක එක්ව කළ පව් අරන් යමු බැඳ කද මලු

මගේ දුක් පොදි නුඹේ කරමත තබද්දී සැමදා උදේ
නැගේ කඳුලක් නෙතට වයිරෝ සිහිව නුඹ විඳිනා වදේ
වගේ වගකුත් නැතිව කරබා අදී බර බාගෙත් තදේ
නැගේ මිණිගෙඩි නාද මග දිග දෙවා ගමනට නිසි පදේ

සසර මග අප මුණගැහෙන්නේ පෙරත් අප හමුවූ නිසයි
පවර මුනිඳුන් දෙසූ ලෙස ඒ මගේ කෙළවර බෝ දුරයි
අතර මග මනුලොව උපන්නත් නිරය දෙව්ලොව උරුම වෙයි
මෙවර නුඹ ඔය අදින බර පෙර ගෙනගියේ මගෙ උරමතයි

ලදොත් මිනිසත් බවක් පමණයි කුසල් වැඩුමට ලැබෙන්නේ
නැතොත් කළ පින් කෙළෙසකද යළි මිනිස් භවයක් ලබන්නේ
නුඹත් ඔය පව් ගෙවා මතු මනුලොවේ යළි ඉපැදියන්නේ
අපිත් නිමවමු සසර මග මෙත් බුදුන් අගසව් ලෙසින්නේ