සොමි සඳ පිරෙන ඇසලයෙ මැදියමේ කොනේ
ගෙව්වා විලස දිවියක ලෙන්ගතුව සෙනේ
බිම්බා කිවු විලස අවසන අදද දිනේ
සිප හැර යන්න බැහැ හදවත හඬනු දැනේ

පිසදා යන්න හැකිනම් ඔය කඳුලු නෙතින්
දන්නව යලිත් ගැටෙනව මා මගෙම හිතින්
සොයමින් කිරි සුවඳ දැවටී මවුගෙ අතින්
රාහුල හඬයි දැක බිත්තියෙ පැලුම් තුලින්

අහවිද පුත් මගේ දැක නැති පියා තව
අසරණ වී යාවි බිම්බා ඔබයි මව
සිතමින් නැවතුනිමි ටික කාලෙකට තව
පස්සට තබා සසරක සැනසුමක සුව

හැරගිය විලස එදවස බන පොතක් ලෙසේ
ගියදා කෙලෙස ඔබ දරුවන් රකිනු කෙසේ
රසදිව තවන රජබෝජන නැතත් එසේ
කුසගිනි නොනැගෙන්න ඉඩ දිය හැකිද මෙසේ

අස්වාමික රුවට පන දෙන විලස ගරු
මුරකාවල් යෙදූ රජගෙට නො එති හොරු
තනිවම පුත් රකින ඔබ රූ දැක අයුරු
එන්නට බලයි දැල් කවුළුව මැදින් තරු

රජකම් කිරුලු හිමි නැති හිස් වැසෙනු තියා
හිල් වහලයක්වත් තිබ්බා රැකෙනු අයා
ඇත් අස් රිය නැතත් මතු දිවි ගෙවනු නියා
අටවත් සමත් වෙනකන් මා සිටිමි නොයා

සූසැට භරණ දැසිදස් මාලිගා තුනේ
රූසිරි නැතත් මා පවුලක් රකිනු දැනේ
මාසික වැටුප කෙලවර තපසකට වනේ
අභිනික්මුනොත් මා නිරයට යයිද අනේ

කැන්දා උදය බැසගිය ඇසලයේ රැයින්
ඉම්බා මා පුතුන් නලලත රුසිරු වතින්
බන්දාගෙන ඇයත් යලි දොරකඩට ඉතින්
ඉන්දා නික්මුණිමි කන්තෝරුවට පයින්...