මතකයෙන් බොහෝ සේ ඈත් වී

තිබුණු මානෙල් මලක් විල් තෙරක

යළිදු දුව විත් සිතට හදිසියේ

යොවුන් විය දැල්වීය අඳුරු ගැබ

 

වියපත්ව දිනක බටහිර රටක

සිහින දකිමින් එවන මව්බිමෙන්

සිටින සඳ දහස් සැතපුමක් දුර

විසිර ආයේය ඒ මල් සුවඳ

 

සිනහවක් වචනයක් නොලබා ම

මලක් ගිළිහී ගියේ මා අතින්

දෛවයද ඒ මැදට පැමිණියේ

නොයෙක් වර අසන්නට සිතුනි මට

 

එදා මෙන් නැවත මම තනිවීමි

ජීවිතය කාරුණික නොවේ මට

ගං දියක පිදුරුපත් ළඟට විත්

යළිදු පාවී යාය දෙපසකට

 

ජීවිතේ බොහෝ දේ අත හැරී

හැඬේන මුත් මා ගැනම දුකින් සිත

මලක් යනු නෙලාගත් කාට හෝ

සුවඳ මිස අන් කිසිත් නොදෙනු ඇත