මගේ බිළිඳුන් දන් දුනිමි මම
අතීතේ එක් අඳුරු දවසක
දිළිඳු වෙසතුරු රජුගෙ කීමට
ජූජක බමුණාට නම් නොව
බැමිණියට දුරු රටක සිට ආ

මෙහෙකාරකමට නොව
හදා ගන්නට දරුකමට.
පාරමී දම් පුරන්නට නොව
අනෙක් පැටවුන්ගෙ දිවි රැකුමට.

විසි වසරකට පසු
නව යොවුන් ඔබ පැමිණ
වැදූ මව සොයාගෙන
හැදූ මව සමගින
තෑගි කහවණු රැගෙන
නුහුරු නුපුරුදු දේශයකට
නාඳුනන මවක් දැකුමට

ඇත්තෙන්ම කවුරුන්ද ඔබ මගේ
ඇත්තෙන්ම කවුරුන්ද මා ඔබේ
මව් සෙනේ බෙදී ගිය තැන
පුපුරු ගසමින් යළිත් මතුවේ
එදා හද තුල ඇවිලි ගිනි දැල්.