ජීවිතේ මංසලක
අපව තනි කර දමා
ආ මගින් හැරී
වෙනතක ගියා

බැඳුණු බැමි ලිහී ගොස්
තනිව පිය නඟන විට
ඔබ නොමැති අඩුව
මට තේරුණා

සෙනෙහසත් අපමණයි
හද ගැබේ රඳවා ගිය
ඔබ විටින් විට
එබී හිනැහුණා

හිතේ දුක තද කරන්
සිනාසී හිටියාට
නෙතේ හැංගුණ කඳුළ
ගිලිහුණා

යළිත් ඔබ නේන බව
දන්න මුත් සැක හැරම
ඔබෙ මතක හද කොනේ
සැඟවුණා