හිරු එළියකින් මීදුම පහවෙන පරිදී
සැණකෙළි මතක නිමවිය අඳුරට ඉඩ දී
සළුපිළි පැලඳි සෙනෙහස පෝරුව මතදී
නවදැලිහේන ලෙස අළු වී ඇත ළඟදී

තනිවුණ ගෙදර දොර උළුවහු හැම දේම
වැලපෙන සොඳුරු නටබුන් ලෙස වෙයි තාම
දවසට දෙකට වැහැරුණ අත පය පෙනුම
වයසට වැඩිය මහලුව ගිය හැටි පුදුම

කුසගිනි ඇතත් නොගිලෙන උගුරෙන් පහළ
නිසි පිළිසරණ නොදැනෙයි කිසිවෙකු අසල
දිරි ගමි මුහුණ දෙන්නට සඟවා කඳුළ
නොපතමි නපුර බැස ගිය මුත් සඳ මඬල