නුඹ නමට හැඩ නොවන පන්හිඳ ,ආයෙ මොටදැයි හිතට දැනුනා.
ඉරි දිගේ නිල් තීන්තෙන් කලු ,නුබෙ සෙනෙහෙ ගැන මදක් ලිව්වා.....
ලියනවානම් මාගලක් මදි, ඇදුරු සෙනෙහෙ බැන්දුමක් මායා......
ගෙදර දරුවට වගේ නුඹලා , මගේ දරුවට සෙනෙහෙ පිදුවා...

එක් දිනක් ගැන පද ඇමිණුවට, නුඹලාට එක් දිනක් නැතුවා...
අව් , වැස්ස, පිණි, ලෙඩරෝග ,තැකුවද හැමදාම උන් ලගම රැදුනා...
මගේ දරුවගෙ ලකුනු ගැන මට වඩා...
නුඹ මහ මෙරක් හිතුවා..
දකින විට උන් ගේ හපන්කම්, රත්වු දෙකපුල් ඉබේ සැලුනා....

ඇතැම් විටදී මට වඩා නුඹ , මගේ දරුවව අදුන ගත්තා...
උනුත් නුඹ ගැන ගෙදර ඇවිදින්, විටින් විට පාරම්ම බෑවා......
නුඹ ට කිසි වාසියක් නොලැබෙන, හෙට දවසකට උන්ව සරසා....
ගුරු මව්නි, පියවරුනි නුබලා, රැස් කරන පින් වැඩිද මන්දා.....