සිසිල විනිවිද කිරණ සරනා
කවියෙ නිජබිම විසල් මඩලකි
එබිම සරනා විටදි සුළියක
එතී යනවා අහසෙ මුදුනට

අදත් මා එහි ඇතුළු වන්නට
පිය තබද්දී ගෙයක් අසලින්
ඇසුන කෙඳිරිය කුඩා බිළිඳී
මගෙ දෙපා පණ සිඳිනු ලැබුවා

කුඩා බිළිඳී අඬන වහලය
යටට මා සිත කය ද සමගින්
ගාටද්දි පද වැලක් එහෙමම
උදුරගෙන කෑරලෙක් හැපුවා

නොදත් හය-හතරවත් එදරුන්
මිමිණු වදනින් වදන සවනට
ඇතුල් කර හදවතේ ඉරි ඉරි
ඇඳල කඩුවක් අතට දුන්නා

බිළිඳි ගේ මව මැරී සිටියා
දෙතනෙ කිරි වේලිලා තිබුනා
දුරින් අඬමින් සිටිය දරුවා
අම්ම නිදි නෑ කියල කිව්වා

අපට බත්දී නොකා හිටියා
ඊයෙ රෑ දුර ගිහින් ආවා
මගේ කවි සංකල්පනාවන්
අනේ බිම මත ඇදන් වැටුනා