වෙන්නට මවක් පෙරදා ඇය පැතු සිහින
තුන් වන වරට බොඳවී මල් ලෙස මිලින
පැතුම් ගිලිහුනිය ලේ මස හැර විමන
මහමෙර පතිත වුනි ඇයගේ හිස මුදුන

දිවා රැයේ වෙනසක් නැත ඇය දුටුවේ
කලුවර මිසක එලියක් ඇය නැත පැතුවේ
තනිවම හැඬූ කඳුලුත් දෝරෙම ගැලුවේ
දෝං-කාර සුසුමන් ගුවනෙදි හමුවේ

කාලය ඉගිලුනා ඇයටත් හොරාවට
වියපත් බව ඇවිත් නොකියා ගේ දොරට
පාලුව තනියමත් නිවසේ පුරාවට
නූපන් දරුවො සිහිවේ ඒ වෙලාවට

පින් මදි වුනේ නුඹට ද ඉපදෙන්න පුතේ
මගේ පව් වලින් පින් යටපත් වෙලා සිතේ
මැරි මැරි ඉපදෙනා සසරක් අපට ඇතේ
පිළිසිඳ ගන්න ඈ කුස මතු බවයෙ පුතේ