ඉපදෙයි කල් ගෙවයි රෝ දුක් දරාගෙන

දිවයයි මිරිඟුවක් පසු පස හඹාගෙන

නවතියි දිනක නොසිතුව ලෙස පතාගෙන

අරඹයි ගමන යළි පව් පින් බෙදාගෙන

මව් පිය ලෙසට හිමි වූවද මෙම දිවියේ

කවුරුද ඔවුන් දනිමුද පෙර සිටි බවයේ

ගෙවුමට ඉතුරු අය ණය බර දිවි සරියේ

ගව්වෙන් ගව්ව තැන තැන නැවතී සිටියේ

හිමාලයේ හැම රුක් දඬු සිඳ කපලා

නිමා කලත් ඉඳි කටු සම තුඩු තනලා

බලා ගණන කීමට නොහැකිය හදලා

මෙමා නුඹේ කවුරුන් වුනිදැයි කියලා

නිය පිට රැඳුණු පස් බිඳකට සමව තියා

බිය කරු සසරෙ මිනිසත් බව අමිල නියා

කියවනු ගැටෙන හැම මුහුණක තිබෙන ලියා

ලියවිලි කියයි නොදොඩන තතු මුවක් අයා