අහස ගුගුරා- පොළොව වෙවුලා
උසම උස කඳු කඩන් වැටුණෙත්
බැතින ඒ කඳු සිරස නමැදූ
අහිංසක හිස් මතටමැයි....

වැටෙන වැහි පොද-තරග වැද වැද
අකරුණාවෙන් තලා දමමින...
වියරු වැටි වැටි පහර දුන්නෙ ද
සුමුදු මල් පෙති වලටමැයි...

මුහුදු රළ පෙළ පෙරලි පෙරලී
වෙරළ වැළැඳ ම රැඳෙනු රිසි වුව
යළි හැරී යා යුතු ම වෙයි...
සිඳු යළිදු රළ ගිල ගනියි...

කුසෙහි කලලය පෙමෙන් වඩමින
දූ පුතුන් තුම් රජුන් කරවා
දුක ම වළඳා කඳුළු බොන්නෙ ද
අනේ, අම්මාවරුන්මැයි...!