වළාකුලෙ මුදු පහසෙ තැවරෙන
මහා කළුගල් සිරස මත්තේ
නෙලූ තඹුරුත් රැඳුන අතගත්
දුහුළු සළුපිලි දවට ගත්තේ
රුවින් අගතැන් රූසපුව නෙත්
පිනවමින් දන දහස් මත්තේ
යොමන් යුග නෙත් මිහිතලම මත
කිමද නොදනිමි රඳවගත්තේ

පුළුල් උකුලෙත් හැඩය පෙන්වා
බඳෙහි සේලෙත් ඔතා ඇත්තේ
හමන් එන මඳනලට එහෙ මෙහෙ
නොයාවිද මටසිළුට ඇත්තේ
බැඳන් වරලත් ගවසමින් මල්
මුදුනෙ සිරසෙහි රඳව ඇත්තේ
කොයින් ලද ඇරයුමක් හින්දද
මෙවන් සිරියෙන් පළඳ ඇත්තේ

දකින්නට ලොව නුඹගෙ දෑසින්
වරම් නැතිවද තැවෙනු ඇත්තේ
පුරන්නට මුළු දවස දිවියෙම
හිතෙහි හිරකළ සතුට මත්තේ
ගඟන සරනා සියොත් කැලවත්
නැතිද තනියට ලඟට ගත්තේ
කියන් ලඳුනේ ගලෙහි සීගිරි
කා නිසාදැයි තනිව ඇත්තේ