අත පෙවිය නොහැකි දුරින්
පිපී තුරු වදුළක උඩින්
ලොව නෙත් දහසක පහස ලැබ
කිසිඳු අතකට නෙලාගනු
නොහැකි වුනු ඔබ..

නොවී කිසිඳු අඩුවක් රුවින්
සමමිතිකව සියලු පතින්
පිපී සුවඳ දෙමින්
නොසැලී කිසිඳු පවනකින්
නිසසලව සිටින ඔබ..

නොපතා පහස ලොවින්
නොදොඬා කිසිත් මුවින්
සඟවා හැඟුම් සිතින්
හඬවා හදවත් නිතින්
නිහඬව සිටින ඔබ..

කාලය ගෙවී සෙමින්
පෙර සේ පෙති විහිදමින්
තුරු හිස මතම හිනැහෙමින්
සිටීද ඔබ ඒ ලෙසින්..

කඳු මුදුනක තුරු හිස මත
උපන්නියා
සුවඳ සේම රුව විසිතුරු
ලබන්නියා
දසත බලා මල් හසරැළි
හෙලන්නියා
හද නැතිවම ඉපදුනිදෝ
කැමීලියා.