පුරා අහස් ගැබ අරා උසට නැඟි
පතාකයකු සේ හිස ඔසවා සිටි
සෙනේහයේ ම සුළඟ දරා නිති
අපේ හිසට සෙවනැලි සැදුවා
කඳුළ-සුසුම-සන්තාපය හමුවේ
ගල්කුළ සේ නොසැළී සිටියා
අකලට වියැකුණු අතැ`ඟිලි නියමල්
පොළොව බදා සිඹිමින් හැඬුවා ..
බලයෙන් උඩඟු ව උමතු ව දළරළ
නැඟුණත් අප දිවි ගැඹරේ ඉඳහිට

දසැඟිලි දළු නිල් අහසට පැන පැන
ඩහදිය පිස්සේ සිසිල දෙවන්නට...
නුඹ අත් හැරියත් නියමල් මුකුළිත
තව ගෙන දුන්නේ නෙක මල් විස්මිත
අහස හඬන විට හිනැහුණු වත දෙස
සිටියෙමි දල්වා හැර නෙතුකැණ් යුග...
පිපාසිත ව මිහිමව් හඬනා සඳ
මතකයි ඒ වත මැළැවුණු අන්දම
දරා සිටියෙ අපෙ දිවිබර එක්ක ම
පුරුදු ලෙසින් දී සතුට සැනසුම ද...
හිරුමල ගිනියම් වී සරතැස දුනි
සඳවත ඒ තැස සිසිල් කළේ නිති
උරණ වෙලා නොදොඩා හිටිවන හිඳ
අත දුන්නේ ඉගෙනුමට වෙන්න ඇති...
වෙසෙසින් වෙ ද මට නුඹත් පියා වැනි
මගෙ දිවි සරු කරමින් සවියට සිටි!

2022.09.01