ඉතින් කන්නගී
මහ නුගේ මුල සංහිඳේ යට
පහන් යායක් දැල්විලා
හිස තියන්නට උරහිසේ ඉඩ
ලැබී හිමි නුඹේ සැනසිලා
පළා ගිය හිස්තැන් පිරී අද
රික්තයේ ඉඩ ඇහිරිලා
දෙවියන්ට කළ කන්නලවු නුඹ
ඵල දරා ඔහු හිමිවෙලා
මල් නෙලා කර පළන්දන්නට
නොහැකි වී තනි වූ විඩේ
මගේ උරහිස වෙන්කලා මම
ඔහු නමින් දී පණිවිඩේ
රික්තයක් වූ කළට සාගරේ
ආදරෙන් මා පිරවුයේ
ගඟට ආවඩනා බවම දැන මිස
අයිති කර ගන්නට නොවේ
නෙළුම් විල මැද අතරමං වූ
පාවෙනා ඒ ඔරු කඳේ
හබල වී මා එතෙරෙ කෙරුවා
විල්තෙරට නිදුකින් හොඳේ
දුක් පොදිය මගෙ කරේලාගෙන
සතුට පුරවා ඒ නෙතේ
අනේ කඳුලින් තෙත් කරා මම
නිසරු පොළවක් දැන් නැතේ
තන කඩා ලොව ගිනි තියන්නට
එපා සොයුරිය අසාපන්
නුඹේ සිතිජයේ සුරැකිවම ඔහු
තබා සෙනෙහස පුදාපන්
මේඝයේ කළු වලා තිර ඇද
හොඳින් ඝනඳුර වවාපන්
නුඹෙන් ගිළිහුණු ඉරට තනි රැකි
ඕෂදිය මම වසාපන්
එදා වාගෙම සුදු නෙළුම් මල්
තාම පිපෙනව ගොහොරුවේ
එක මලක් ගෙන බැතින් තබලා
මහ නුගේ යට සන්හිඳේ
එදා වාගෙම මෙත් වඩන්නම්
කිළිටි නැ මගෙ නම් හිතේ
නෙළුම් පිරි විල වගේ දරුවන්
පීදියන් නුඹගේ ගැබේ
තුෂාරි ජයසිංහ
මහනුවර
2022.06.13.