එදා වගෙ මට අදත් මතකයි
දැනුන දා උබ කුසට ආ වග.
කප්පරක් හිත හිතා ඒ ගැන
සැරසුනා පිලිගන්න උබ මම

හොය හොයා හොද දේම කලලෙට
සුරුවමින් උබ හැදුව කුස තුල
වරක් නොව සිය දහස් වර මම
හිතුව උබගේ ඉදිරි කල ගැන

සා පෙළට උබ වාඩි වෙනකොට
උසස් පෙළ උබ සමත් වෙනකොට
යුනිවර්සිටියේ දොර ඇරෙනකොට
මටම රහසින් ඇඩුව සතුටට

සීරුනොත් වැටුනොත් එදා උබ
රිදුනෙ උබටත් වඩා අම්මට
උබට ඉස්සුන බැටන් පොලු වල
මගෙ කතිරෙ සලකුනක් තිබුනද

මා නොදුටු අසමානතාවය
උබේ සිරසට හොදින් පෙනුනද
අරගලේ මැද පනස් දවසක්
උබේ හඩ නොවෙනස්ව ඇත තව.

කට්ට අව්වට, මහා වැස්සට
සාරි පොටකින් වහන් කල හිස
ගාලු මුවදොර පිට්ටනිය මැද
මහා වැස්සෙත් දුටුව නොවැ මම

නොදැනෙන්න හීතලක් අලුයම
ලයට තද කර දුන්නු උනුසුම
ආදරයෙ අරගලයෙ දොරකඩ
හීතලේ ගැහෙනව ගැටුන ඇස.

නුබට දැන් විසි පහක් අවුරුදු
පස් වතාවක් කතිරෙ ගැහු මම
උබගෙ ජූරියෙ වරද කාරිය
පෝරකය මිස දඩුවමක් නැත.