අඩිය තියලා ඇවිද යන්නට මගේ අත දුන්නා පුතේ
වැටුන කල යළි නැගිට ගන්නත් එ අතමයි දුන්නේ පුතේ
නුඹේ කුසගිනි නිවාලන්නයි කිරට ලෙය හැරුනේ පුතේ
රජ දහනෙ අපගේ රජුන් වූයේ නුඹයි රන් කැටි සුදු පුතේ

නුඹගෙ මොලකැටි සිඟිති අත් පා වැවෙන කල දින දින පුතේ
අප්පච්චි හැදුවා සිහින මන්දිර නුඹව එහි තබනට පුතේ
ඔහුගෙ දහඩිය බින්දුවල ඔහු නුඹෙ නමයි ලිව්වේ පුතේ
නුඹගෙ දියුණුව දෙස බලාලා තුටු කඳුලු සැලුවා ඔහු පුතේ

නුඹට හරි මග පෙන්වමින් නුඹ ඉදිරියෙන් ගිය ඔහු පුතේ
අබල දුබලව ඇඳක වැතිරී ඉන්නවා අද මගෙ පුතේ
මා ගැනත් මම කියනවානම් වැඩිය වෙනසක් නැහැ පුතේ
සමු දෙන්න පෙර අපි අපේ දිවියට ඇවිත් යනවද මගෙ පුතේ