කෙතරම් අවැසි මුත් මට ඔබ දකින්නට
බොහො දුර ගොසින් ඇත නෑ නෙත ගැටෙන්නට
ගොලුවූ සදලුතලයෙම ඇති හිස් තැනට
මගෙ දුක පුරමි දරමින් එය උතුරන්ට..

පෙරදා ඇසුණු හඩ අද නෑ මට ඇසුනේ
ඔබගේ මුහුණ නෑ අද මට එහි පෙනුනේ
අහසත් කලුව ගිගුරුම් දී වැලපෙන්නේ
වැලපුම් කඳුළු දෝ මහ වැහි වී එන්නේ

පෙරදා ඔබේ සිනහව මට සිහිවන්නේ
ඔබෙ රුව මැවි මැවී ආපසු නැතිවන්නේ
විදුලිය ලෙසින් මා මුලු ගත සසලෙන්නේ
ප්‍රේමය මෙයද නැත මා හට වැටහෙන්නේ......