මිලියන දහස් ගණනක් වස් පෙරක සිට
කනබොන නිදන ගැවසෙන මිය ඇදෙන විට
සැනසුන සොබා පරිසරයක සිටි අපට
කොඩිවින කලේ මිනිසයි එය විසුණු කොට

කපා දමා කුස පුරවන දළු අහර
දෙපා සතා ගිජිඳුට වූවෙද සතුර
නොපා සෙනෙහෙ අටවා විදුලිය පතර
අපා යටම යන ඔබ වළකනු කවර

දුකක් අපේ නොම හඳුනා ගත් ඔබට
මිසක් කාට කියනෙද ගිනි ඇති කුසට
දිවක් පිනන දළු කොල නැතිවෙන කලට
වසක් විසක් දෙනවද මියනෙට අපට?

කන්දේ වැඩුණු ගහ කොළ කප කප නිතර
බින්දේ සොබාවික ලන්දේ සවි සතර
රොන්දේ නාය ගොස් දිව ආ මඩ වතුර
කන්දේ මුලෙහි මළ ගෙදරකි අද මිතුර

නැත්තෙන් බිම ගමන හැටවිය වුව පිරුව
අත්තෙන් අත්ත පැන දුව සිටිමින් ගරුව
ලන්දෙන් ලන්ද අද නැත පෙර මෙන් සරුව
කැත්තෙන් කපා මිනිසා ඇයි වුනෙ මරුව

තුරුළු වෙවී හිඳිනට ඇය හා සුහද
නැඹුළු යුග දිවියෙ පැටවුන් ලැබ නොමඳ
කුරුළු කූඩුවක් තනවන්නේ කෙලෙද
වදුළු තුරු කපා වනසා ඇත නිබඳ

පිහිදා කඳුළු ගලනා නෙත් අග නිතර
පහදා දෙන්න හැකිවෙද අනතුර කවර
නැමදා කියමි දිනකදි වෙයි ලොව කතර
කවදා වේද පරිසර වැනසුම නතර