කඳු මුඳුන් සිප සිප වැහි වලාවෝ
සෙමෙන් පියවර
උසැති තුරු අත් පටලගෙන
මද පවන හා රහස් කොඳුරන
මුදු කඳුලු ඉහිරෙන
ඉල් සඳට ඉඩහැර
හිරු හෙමින් ලොව අතහැර
සිරි අසිරි නෙතින් වහනට
අඳුරු සලුපට හෙමින් අතුරන

කෝටියක් තිස් තුන් දෙවිවරු
නොගැසුමුත් කිසිවිට ඇහිපිය
යකඩ කුලු ගෙඩි පහරට
නොදරු හිස් පොඩිකර
සඟව ගත් හැටි පණනල

රුදුරු වද බිම සිහිගෙන
මතු බුදුන් වරා විවරණ
ලෙය සිඳී මියැදුන
අයුරු සිත් වල් බිහිවුනේ කෙලෙසද

මැරී නොමැරුන හුස්මය
සදාකාලික රිද්මය
සඳත් දුකබර ගගනත
නෙලා තරුමල් විසිකර
පුදයි උන්හැම සිහිකර
අදත් ඉල්වැහි වැටේ ඕසෙට
සිව් රියන අහිමි කලසිහිනය
ඇසේ දියකර ඉහමි රතු මල් යායට