දහසක් විදුලි බුබුලෙන් එළිවුණ මගක
යුවලක් ඇවිද යනවා පෙනුණා දොහක
මොහොතක් හැරී බැලුකොට සුපුරුදු ළඳක
මතකක් තියේ තාමත් ඇය මුව මලක

ඈ උර මඬල මත හිස තියනා මොහොතේ
ඒ බර ඈත් කර ඇස් ෆෝනය මත්තේ
ඕ සිය දෑත පියබඳ වට කර ඇත්තේ
ඌ අත් ගසා දා අඳුරක ඉඳ ගත්තේ

මේසය මතම රඳවා හිස ඈත බලා
ඈ සිය අවට බොඳ කෙරුවා කඳුළු සලා
ආලය මෙහෙම නපුරුද ඇයි වෙනස් වෙලා
නාසය අතින් පිසිමින් ඇය මෙනෙහි කළා