හෑම දවසක පෑයු ඉරහඳ ඇවිත් කියු පණිවිඩ ගොඩයි
සාම බහ උවමනා නම් නැත ගෙවුණු කාලය හරි දිගයි
මූණ දැක්කම වාව ගන්නට බැරිම වේවිද හිත බයයි
තාම හිනැහෙන විටෙක ළතැවෙන මතක සේරම මට ළඟයි

කීන දම් මිටි පාත මිටියාවත පුරා මුදු රටා මැවුණේ
හීන රෑණම එකින් එක ගෙන රෑක තුන්යම ලිහා බැලුණේ
කෝණ මාසෙක මැදක වාගෙයි අපි බැඳුණු ඒ යදම් බිඳුණේ
පාන නිවුනම එලිය ගැන මිස කවුද අඳුරට හඬා වැටුණේ

ඉරුණු රුවලක නැංගුරම් ලෑ අතරමං ඔරු බඳක තවුවේ
තුරුණු විය කරදඬු මහත් ලොකු පුතුගෙ නෙත්සර පහස ලැබුවේ
ගැයුනු නැළවිලි ගීත ගොළු වී ගෙදර බුදුනගෙ පපුව දැව්වේ
නිවුණු කිරි කල ආයෙ රත්කර පොවන්නයි අවසරය හෙව්වේ

Photo credit; Navi